Mikhail Kokorin: "Je moet niet bang zijn om je baby vaker vast te houden. Dit heeft nog nooit iemand een slecht gevoel gegeven." Mikhail Kokorin is een psychotherapeut met 15 jaar ervaring , Kandidaat Medische Wetenschappen, universitair hoofddocent Northern State Medical University, evenals auteur van de methode van integrale psychotherapie. Mikhail stemde ermee in een interview te geven voor de krant "Next to Mom" ​​en vragen te beantwoorden die veel ouders interesseren. Mikhail, de krant "Next to Mom", is bedoeld voor ouders, voor degenen die van kinderen houden en ernaar streven hen beter te begrijpen. Helaas lukt het niet altijd en niet iedereen om een ​​gemeenschappelijke taal met kinderen te vinden, en ik wil volwassenen hierbij graag helpen. Welk advies zou je kunnen geven aan mensen die moeite hebben met het communiceren met kinderen? Moeilijkheden in het communiceren met kinderen worden ervaren door mensen die kinderen niet begrijpen. En om kinderen niet te begrijpen, moet een persoon de tijd vergeten dat hij nog een kind was, zijn ervaringen uit de kindertijd. Dat wil zeggen, de persoon voelde zich slecht in zijn kindertijd en hij wilde echt volwassen worden. Als gevolg hiervan ging de kindertijd aan hem voorbij. Hij begreep niet eens waarom het bestond; hij behandelde het als een gedwongen noodzaak, een levensperiode die moest worden doorstaan ​​om snel volwassen te worden. Dus probeerde hij snel volwassen te worden en... hetzelfde te worden als de volwassenen die hem omringden en hem hoogstwaarschijnlijk niet begrepen. Hij voelde zich tenslotte niet op zijn gemak bij hen. Van hen leerde hij kinderen en zichzelf, die een kind was, niet te begrijpen. Het resultaat: een ‘volwassene’ die het moeilijk vindt om niet alleen met kinderen te communiceren, maar ook met zichzelf. Zo'n volwassene behandelt iedereen om hem heen meestal te ouderlijk. Hij is te dogmatisch, conservatief, onverzoenlijk, niet opgewekt, gespannen en over het algemeen voelt hij zich zelf niet zo goed. Hier kunnen we maar één ding adviseren: zoek een kind in jezelf dat zich nog steeds niet op zijn gemak voelt en leer, ondanks je gewoonte om niet van hem te houden, toch van hem te houden. En dit is het gemakkelijkst te leren van kinderen. Je hoeft ze alleen maar te vertrouwen en jezelf in hun goede handen te plaatsen. Ze zullen je leren van het leven te genieten en met wie dan ook te communiceren. Hoe hebben je ouders je positie in het leven beïnvloed? In de kindertijd en zelfs in de adolescentie is het immers nauwelijks mogelijk om correct op bepaalde gebeurtenissen en verschijnselen te reageren. Mijn ouders hebben mij zeer sterk en op verschillende manieren beïnvloed. Veel van de daden van mijn moeder kunnen als pedagogische meesterwerken worden beschouwd. Toen ze bijvoorbeeld mijn interesse in roken zag op de leeftijd van 5-6 jaar, toen ik sigarettenpeuken op straat begon op te rapen en deed alsof ik rookte, schold ze me niet uit. Integendeel, ze zei dat als ik wil roken, ik maar beter goede sigaretten kan kopen. Ze kocht een pakje Cosmos en begon thuis te proberen mij echt aan het roken te krijgen, en niet voor de lol. Ik heb het geprobeerd en vond het niet leuk. Als gevolg hiervan ontmoedigde dit incident het verlangen om voor de rest van mijn leven te roken. Toegegeven, ze had later problemen met leraren op de kleuterschool, aan wie ik vertelde dat 'mijn moeder me dwong te roken'. Er waren nog meer voorbeelden van ouderlijke invloed, die resulteerden in de vorming van niet erg nuttige gewoonten. Maar het allerbelangrijkste: mijn ouders ontmoedigden me niet om voortdurend te studeren en iets nieuws te leren. Daarom ben ik altijd geïnteresseerd in het leven. Toegegeven, soms bekritiseren ze mij omdat ik me laat meeslepen in verschillende avonturen. Hier moet je al iets voor ze verbergen om alles te kunnen 'proberen' en je kinderlijke nieuwsgierigheid te bevredigen, en in feite nieuwe ervaringen op te doen. De kwestie van het ouderlijk gezag doet zich vaak voor als kinderen nog heel jong zijn. Ze luisteren niet en reageren niet op opmerkingen. Wat moet u in dit geval doen? Wees eerlijk tegenover kinderen en geef uw fouten en vergissingen toe. Gebrek aan reactie op kritiek van ouders is een symptoom van misverstanden en misvattingen van ouders, die ze niet willen toegeven en aanpakken. Is het volgens u mogelijk om kinderen te straffen? Indien mogelijk, hoe dan? Naar mijn mening is het mogelijk om kinderen te straffen. Maar het is absoluut noodzakelijk dat kinderen BEGRIJPEN wat er gebeurt: begrijpen dat ze op dit moment gestraft worden; begrepen dat ze eerlijk gestraft werden. En als het oneerlijk is,Toen beseften ze dat de ouders problemen hadden, ze konden die zelf niet aan, dus kwamen ze op het idee om het kind uit machteloosheid te straffen. De mensen die de meeste problemen hebben, zijn degenen die in hun kindertijd ‘om onbekende redenen’ werden gestraft. Op zulke momenten blijven mensen meestal lange tijd hangen totdat ze begrijpen wat er is gebeurd en waarom ze zo onbegrijpelijk en oneerlijk zijn behandeld. Het is geen geheim dat goede en liefdevolle ouders soms toestaan ​​dat hun kinderen nogal hardhandig worden behandeld heb er dan spijt van. Geef alstublieft aan hoe u uzelf in bedwang kunt houden en niet tegen uw geliefde kind kunt schreeuwen. Er zijn hier twee problemen: omdat ze het echt 'verloren' zijn, beginnen sommige ouders (die een geweten hebben) medelijden met het kind te krijgen en zich schuldig tegenover hem te voelen. En dit heeft ook een ongezond effect, omdat het kind onbewust zijn schuldige ouders de schuld begint te geven. In het ideale geval moet je natuurlijk meedogenloos zijn, maar niet wreed. Maar als het zenuwstelsel niet in balans is, is het na zo'n inzinking beter om het kind uit te leggen dat jij ook 'niet van ijzer bent', je excuses aan te bieden, maar geen excuses te verzinnen en jezelf niet te vernederen. Het kind zal je tenminste begrijpen. Als je je zwakheden niet toegeeft, 'een goed gezicht op een slecht spel zet', dan zul je het kind verwarren of bedriegen, en zal hij problemen krijgen in het leven. Als hij niet zo naïef is, zal hij je niet meer respecteren. Beide zijn slecht. Maar als je je inhoudt en niet schreeuwt, krijg je last van je keel of iets anders. Als je voortdurend wilt schreeuwen en er niets aan kunt doen, kun je beter naar een psychotherapeut gaan. Het probleem van misverstanden tussen vaders en kinderen is nog steeds relevant in onze samenleving. Hoe kan dit worden voorkomen terwijl het kind nog steeds vertrouwen heeft en open is tegenover zijn ouders? Het probleem van 'vaders en zonen' speelt niet alleen in de samenleving, maar ook binnen elke persoon. Iedereen is zijn eigen ouder en kind. Als de ouder wantrouwend is, is het kind meestal onzeker. En omgekeerd: als het kind onzeker is, kan de ouder hem niet volledig vertrouwen. Dit probleem is een van de belangrijkste vicieuze cirkels van de mensheid. De vraag is hoe we kunnen leren in onszelf te geloven, in mensen te geloven, zelfs als ze ons in de steek laten, ons bedriegen of zich hulpeloos en incompetent gedragen. Jezus zei hierover: “Heb lief wie je haten.” Je moet in mensen en je kind geloven. Dit doorbreekt de vicieuze cirkel van wantrouwen en onbegrip tussen vaders en kinderen. Er is een mening dat alle of bijna alle menselijke ziekten een psychologische basis hebben. Het blijkt dat je van elke ziekte kunt herstellen als je een aantal van je interne problemen oplost. Voor mij is dit geen mening, maar een bewezen feit. De ziekten van een persoon zijn afhankelijk van zijn houding ten opzichte van zichzelf en de wereld om hem heen. Dit feit wordt elke dag bevestigd door het werken met patiënten, het werken aan trainingen en het resultaat van dit werk. Waarom worden kinderen dan ziek en hoe kunnen ze hen helpen? Kinderen worden ziek om dezelfde redenen als volwassenen, maar hun ziekten zijn vaak met elkaar verbonden met hun ouders. Ik werkte als schoolpsychotherapeut en behaalde vaak positieve resultaten door psychotherapie te volgen, niet met kinderen, maar met hun ouders. Nu is dit uitgegroeid tot een overtuiging: om een ​​kind te genezen, moet je de ouder beïnvloeden. Kinderen zijn zeer nauw verbonden met degenen die hen opvoeden. Er bestaat zo'n concept als een emotionele en mentale navelstreng. Dat wil zeggen dat tijdens de bevalling alleen de fysieke verbinding tussen moeder en kind wordt verbroken, en niet onmiddellijk. In het eerste levensjaar van een kind is het belangrijk om hem in je armen te houden als hij daar behoefte aan heeft. Tot 11 maanden kunnen kinderen niet zelfstandig een constante lichaamstemperatuur handhaven. Ze moeten dit leren. Vaak huilt een kind niet omdat hij zelf wil eten of plassen, maar omdat hij onze menselijke warmte wil. Tegelijkertijd ontwikkelt hij zijn eigen immuunsysteem. Als hij gedurende deze periode niet voldoende lichamelijk contact krijgt, zal hij later grote problemen krijgen met de lichamelijke gezondheid, immuniteit, enzovoort. U hoeft dus niet bang te zijn om uw kind vaker in uw armen te houden. Dit heeft nog nooit iemand een slecht gevoel gegeven. En na een jaar, tot 5-6 jaar, zijn emotioneel contact en normale, oprechte emotionele relaties erg belangrijk. Als het kind niet heeft geleerd om alleen te voelen, als.