“...Mijn zoon maakt zijn huiswerk niet, maakt zich niet klaar voor school of training... Ik maak je wakker, ik help je, herinner je eraan, controleer je. Studeren is erger, en we zijn vijanden - snauwt hij en is onbeleefd!” Wie reageert? Wie is het beu om alles VOOR zijn kinderen te doen, maar het is onmogelijk om ze volwassen te laten worden, alsof je ALLES zijn gang laat gaan? Eng om je voor te stellen! Ja, het is eng om te stoppen met controleren, het is eng om het onbekende onder ogen te zien, om te falen, om naar school te worden geroepen, om je een verliezer te voelen, een slechte ouder. Wacht, ze leren ons niet hoe we ouders moeten zijn slechte cijfers vandaan?? Wie durft ze te plaatsen en ons op de een of andere manier te beoordelen, ons te bekritiseren!? We "werken" in het veld: experiment na experiment, terwijl kinderen opgroeien en alles opnieuw moet worden veranderd. De situatie in de wereld is aan het veranderen. Met elk kind weer aan het bureau. Probeer het en laat je oriënteren! Verantwoordelijkheid is een vaardigheid en wordt niet zoals kennis overgedragen. Dagelijks werk. En hier is sprake van een wederzijds proces. We sluiten onze ogen van angst en maken onze handen los, en de kinderen zetten stappen zonder ons, sluiten hun ogen, struikelen, vallen, staan ​​op, maar lopen dan zelfstandig en worden sterker. Als we het nu niet loslaten, hoe kunnen we dan loslaten in het leven, waar ze geen oordeel geven, maar je onmiddellijk beboeten, ontslaan, relaties verbreken? Natuurlijk stoppen we niet onmiddellijk met het monitoren, zelfs niet in de productie; volwassenen worden gecontroleerd. Maar hoe je het podium verlaat, hoe je loslaat, hoe je de verantwoordelijkheid aan jou, en vooral aan je kind, kunt geven - dit vereist speciale aandacht, een gedetailleerde analyse. Ik heb dit pad gelopen met mijn twee zonen, waar het heel eng was. En ik heb de eerste stap gezet. De kinderen zeiden niet: ‘Mam, ga liggen, ik doe het zelf wel.’ Nee. Ik zocht naar opties, sloot mijn ogen, liet los, observeerde. Ouders creëren niet alleen comfortabele omstandigheden voor kinderen, waar het prettig en vreugdevol is, maar ook voorwaarden voor verandering - dit is ongemakkelijk. Dit vergt inspanning. Maar vaker gebruiken ouders geweld, wat de situatie verergert. Hoe los te laten? We beginnen bij onszelf, bij onze angsten en angsten. Laten we naar binnen gaan, het zal gemakkelijker zijn om buiten te doen. Vragen voor zelfanalyse: Vind je het leuk om je kind te helpen? Is het altijd? Dwingt u uzelf soms om te helpen? Is enige hulp nuttig? Waar ligt de grens tussen nuttige hulp en hulp die kinderen ervan weerhoudt op te groeien? Wat wil jij absoluut niet voor je kind doen, wetende dat hij het zelf wel kan, maar jij gaat er uit gewoonte mee door? Schrijf een lijst. Welk punt is precies “stop ermee, laat hem het doen!”? Je bent het beu om de controle te houden, een papegaai te zijn, je weet niet hoe je moet stoppen - ik nodig je uit voor een gratis consult, we zullen zoeken naar de redenen waarom het moeilijk is om de controle aan een kind te geven, en we zullen met een oplossing komen een plan om de controle te verminderen. Schrijf in de opmerkingen "BC nodig", ik neem contact met u op.