Tieners in onze tuin hangen dag in dag uit rond bij de ingang, drinken cola of zelfs bier, roken rustig en maken grappen. Niemand heeft haast om naar huis te gaan, behalve één jongedame. En op de vraag waarom ze altijd zo'n haast heeft om naar huis te gaan, antwoordt het meisje: "Ik wil niet gaan wandelen, het is veel interessanter met mijn ouders." Waarom wekt deze situatie wantrouwen vanwege de atypische aard ervan ? Tijdens de prepuberale periode, op de drempel van de volwassenheid, zijn kinderen niet meer zo afhankelijk van volwassenen als op jongere leeftijd. Leeftijdsgebonden veranderingen in het lichaam van een tiener vinden plaats tijdens de onvolledige periode van persoonlijkheidsvorming. Dit zijn ernstige psychologische en fysiologische spanningen. Ouders, die de behoefte voelen om hun kind te helpen deze te overwinnen, zijn hier niet altijd klaar voor. De fout, hoewel deze in verschillende vormen voorkomt, is in wezen altijd dezelfde: ze hebben haast om op te voeden zonder te proberen te ondersteunen. De belangrijkste zorgen van ouders: “Doe ik alles goed?” Na talloze vermaningen over onafgemaakte lessen en verspreide dingen, hebben de kinderen van gisteren, en de tieners van vandaag, geen haast om te luisteren, en spreken ze volwassenen vaak tegen. De communicatie gaat merkbaar achteruit. Volwassen kinderen reageren scherp op leermomenten en trekken zich steeds meer in zichzelf terug. Een kind en een volwassene brengen, net als communicerende vaten, onzekerheid en angst op elkaar over, wat leidt tot disharmonie in relaties. Een kalme reactie van de kant van ouders op alle buitengewone manifestaties van deze leeftijd is over het algemeen nauwelijks mogelijk. Om objectieve redenen kan het zenuwstelsel van een volwassene volkomen terecht falen. Het wordt steeds moeilijker om conflictsituaties te vermijden, en compromissen leveren geen resultaat op. Dit is de reden waarom er twijfels rijzen over het gebrek aan nauwkeurigheid of, omgekeerd, over de excessen ervan. Er is een prachtig verhaal waarin de zielen van kinderen worden vergeleken met riet dat zingt in de wind om ons eraan te herinneren hoe kwetsbaar de zielen van tien- en elfjarige mensen kunnen zijn. Voor echte ouders is dit vanzelfsprekend. Hoe sterker het verlangen en de hoop om eindelijk begrip te krijgen en dichterbij te komen! Zonder duidelijke stappen vooruit te verwachten van oudere kinderen, kun je er vanuit gaan dat kinderen ook willen dat jij hun kant op gaat... Vera is 11 jaar oud en ze is onbeleefd tegen haar moeder als reactie op elk onbeduidend verzoek. Alleen gelaten, vraag ik: 'Waarom schreeuw je tegen mama? Ze doet tenslotte ALLES voor je. Het antwoord is verbazingwekkend: “Hoe weet je dit? Ze heeft nooit gezegd dat ze om me gaf en dat ze van me hield. Ja! Dat is alles, lieve ouders! Onze kinderen willen bevestiging van de tedere gevoelens van hun ouders: woorden over hoeveel ze voor ons betekenen; Ze kijken ernaar uit om samen op reis te gaan, films en games te bespreken over hun leeftijdsgenoten en een simpele, vriendelijke schouderklopje is voor hen belangrijk als teken dat hun wereld niet onverschillig is, maar interessant voor de naaste mensen ter wereld. . Geef jezelf geen verwijten omdat je niet genoeg tijd hebt; het is niet jouw schuld. De realiteit van het moderne leven is zodanig dat velen het zich eenvoudigweg niet kunnen veroorloven om te ontspannen. En toch is het nodig om tijd vrij te maken van het dagelijks leven voor een goede rust en deze met uw kinderen door te brengen. Het moment waarop je herkent dat communiceren met je zoon of dochter niet stressvol is, maar je vreugde geeft en energie geeft, zal het startpunt worden voor de normalisering van je relatie. Zoals alles wat er op deze aarde bestaat, wordt jouw verbinding met je kind bepaald door geduld en liefde... De garantie van zijn kracht is omgekeerd evenredig aan de kracht van deze liefde, niet roekeloos, maar ingetogen en wijs. Alleen op deze manier zal de door jou geboren kleine man kunnen uitgroeien tot een volwassene die, net als zijn ouders, in staat is om op een dag liefde te geven. © Emilia Beskrovnaya