Van de auteur: Het artikel werd in oktober 2010 gepubliceerd in de krant "Petropavlovsk.kz". De mens is een nieuwsgierig wezen. Geef hem geen brood, maar laat hem vooruit rennen en ontdekken wat hem te wachten staat in de nabije of verre toekomst. Als we voorspellingen rangschikken die de mensheid al eeuwenlang interesseren, dan zal het onderwerp van het einde van de wereld zeker terecht de eerste plaats innemen. We krijgen niet de kans om dit zelf uit te zoeken, en dat is waarschijnlijk de reden waarom geruchten en roddels rond de naderende universele catastrofe zo relevant zijn. Ze vrezen het einde van de wereld, ze speculeren erover, ze weerleggen het, ze maken er grapjes over. Psychologen constateren intussen al een toename van neurosen die verband houden met het anticiperen op een toekomstige gebeurtenis of de angst daarvoor. Ondertussen dringt de tijd onverbiddelijk op en doemt het noodlottige cijfer - 2012 - al op aan de horizon... Naar onze mening is het tijd om oorbellen te geven aan alle zusters: om te redeneren met de onverbeterlijke sceptici die er niets om geven, fanatici van allerlei voorspellingen, en tegelijkertijd degenen helpen die gehinderd worden door de angst voor het onvermijdelijke, vandaag de dag een volwaardig leven kunnen leiden. Sommige orakels verzekeren dat de toekomst geen bevroren matrix is, en dat we altijd een keuze hebben. En hierin hebben ze zeker gelijk. Anderen praten over situaties waarin er niets veranderd kan worden, dat wil zeggen dat wat voorbestemd is onvermijdelijk zal uitkomen. Vreemd genoeg hebben ze ook gelijk. Feit is dat we ons hele aardse leven (en zelfs daarna) altijd een keuze hebben, als een sprookjesridder op een kruispunt. Terwijl we de inscriptie op de steen lezen (vermoedelijke instructies voor actie), zijn we vrij in onze keuze, maar nadat we een van de wegen hebben gekozen, hebben we onmiddellijk andere mogelijkheden afgesloten. Op dit pad dat we hebben gekozen verschijnen elke seconde weer een miljoen opties - zoals in de oude grap bijvoorbeeld: word ik ziek of word ik niet ziek. Als ik ziek word, nogmaals: ga ik dood of niet. Als ik sterf, dan: naar de hel of naar de hemel... enzovoort. Dat is de reden waarom mensen zich met zoveel passie op krantenhoroscopen storten, zelfs op de domme (soms begrijp je niet wie groter is: de horoscopen of de lezers). , in de overtuiging dat ze ons simpelweg moeten vertellen wat we moeten doen: trouwen of niet, een contract tekenen of niet, met het vliegtuig vliegen of met de trein gaan. We worden voortdurend geconfronteerd met een keuze: kopen - niet kopen, verkopen - niet verkopen, lezen - niet lezen. Het is alsof ze daar binnen zijn gelopen voor het geval dat, en terwijl ze al voor de toonbank staan, beginnen ze te kiezen: wit of zwart brood, banaan of appel, koffie of thee... Deze komen uit de categorie chronofagen, tijd eters, die noch die van henzelf, noch die van iemand anders zijn, ze zijn niet geïnteresseerd, net zoals ze zich geen zorgen maken over de onmiddellijke toekomst. Zulke mensen hebben niet eens voorspellingen nodig. Ze redeneren ongeveer zo: waarom nadenken over iets dat nog niet is gebeurd? De andere categorie, ‘maakt niet uit’, probeert daarentegen helemaal nergens aan te denken. Nogmaals: waarom? Toch is een volledige mislukking gepland... Er zijn natuurlijk normale mensen die in de realiteit van vandaag leven. Psychologisch zijn ze het meest constructief, en met behulp van voorspellingen proberen ze een idee te krijgen van wat hen te wachten staat als resultaat van bepaalde acties (of inactiviteit) in een van de regio's, de constructie van een nieuwe minerale meststof plant werd onlangs plechtig gelegd. De actie vond plaats voor een grote bijeenkomst van functionarissen, de door de staat geordende pers produceerde een gedisciplineerde fanfare en beschreef ijverig de mooie vooruitzichten die zich openden. Hoe reageerden lezers van alle drie de psychologische categorieën op deze informatie - chronofagen - merkten het eenvoudigweg niet op of begrepen er na het lezen niets van? De tweede - onverschillig - vergat meteen: nou ja, een plant en een plant - je weet maar nooit. En in de redacties van kranten begonnen oproepen te worden gehoord van degenen die niet onverschillig waren over waar ze moesten wonen en wat voor soort lucht ze moesten inademen! Officiële excuses over milieuvriendelijke productie stelden hen niet gerust. Mensen waren geïnteresseerd in waarom hen niet werd gevraagd of gewaarschuwd, omdat elke productie afval genereert dat rechtstreeks de rivier in gaat, en voor de vissen die daarin leven, het echte einde van de wereld. zal komen. Maar tot nu toe is er geen geur van afval,integendeel, het ruikt heel aangenaam naar groot geld. En mensen, ecologie - dit is allemaal zo klein, weet je. En wanneer zal het dan anders gebeuren? Is het nodig om duidelijk te maken tot welke van de drie groepen de initiatiefnemers van dergelijke projecten behoren? Je hoeft geen oldtimer van Petropavlovsk te zijn om te merken hoe ‘spuugzaam’ en vervuild de stad de afgelopen jaren is geworden. In dergelijke gevallen knikken ze meestal naar de nieuwkomers: ze zeggen: ze zijn hier in grote aantallen gekomen, ze hebben het vuil verspreid... Zelfs als dat het geval is, waarom doet dan niemand van jullie, stadspatriotten, wrijf je neus over deze “Varangianen” en zeg: “Ruim jezelf op!”? En waren zij de enigen die de omgeving van Lake Motley bezaaiden met bergen afval, waardoor de bossen in een vuilnisbelt veranderden? Hoe reageerde de stad op dit ‘maakt niet uit’ – verklaringen op televisie en beschuldigende fotoreportages in de pers – en niets meer? Continue vragen, en het is tijd voor antwoorden. Een van de willekeurige gesprekspartners merkte ooit een verandering ten goede in het bewustzijn op: voorheen gingen straatlantaarns onmiddellijk kapot, maar nu gebeurt er niets, ze gaan een tijdje mee. Het behoeft geen betoog dat de vooruitgang duidelijk is. Maar onlangs zijn er nieuwe – elegante en comfortabele – haltes in de stad geïnstalleerd. Er is een plek om te zitten en je te verbergen voor de wind. Nog geen maand later was het plexiglas gebroken en waren de muren bedekt met teksten. Je kunt de nieuwkomers uiteraard weer de schuld geven, maar het lijkt erop dat dit niet zonder lokale vandalen had kunnen gebeuren. Het is dus te vroeg om je over te geven aan optimisme; misschien verschuift de aandacht simpelweg van lantaarns naar andere objecten. In het centrum van de stad, onder de neus van dommelende wetshandhavers, braken onbekende idioten op barbaarse wijze een van de sculpturen die de laan sierden - een beeldje van een meisje op wie de stedelingen verliefd waren geworden en zelfs Nastya noemden. Ze zeggen dat de auteur het zal herstellen (en zelfs op dezelfde plaats zal plaatsen), maar van ander materiaal. Dit is zijn recht, hij is de schepper. Stel jezelf nu eens voor in de plaats van onze Opperste Schepper: hoe is het voor hem om zijn beste, maar helaas zelfverminkte schepping te zien: de mens? Is het niet tijd om... het ook te reconstrueren? Als je echt van je stad houdt en de puurheid en natuurlijke schoonheid ervan waardeert, wie anders dan jij zou haar moeten beschermen tegen barbaren? 'Wat kunnen we... - de gemiddelde man zal gewoonlijk zeuren - Wie zal naar ons luisteren...' Eén, misschien niemand, maar het kunnen vrijwillige detachementen van de ‘groene’ ploeg zijn of. Organiseer je, geef jezelf bevoegdheden – nee, geef ze geen boete en zet ze niet in de gevangenis, maar dwing ze om zelf het afval op te ruimen – dat is een must. Een andere goede optie is om verschillende stadstribunes te organiseren naar het voorbeeld van de Sovjet-Unie. ‘De politie is naar ze op zoek’, noem het maar anders, zeg maar: ‘Ze ontsieren de stad.’ Wij verzekeren je: psychologisch gezien zal het werken, ook al is het niet meteen, maar het zal zeker werken. Dus ze zullen de tribunes kapot maken, ze maken bezwaar tegen ons. Dat kan natuurlijk, maar in welke tijd leven we? We dupliceren het idee op internet en creëren virtuele stands. Niemand zal het daar zeker breken. Je hebt hier niet veel geld voor nodig, de hele wereld stort in een cent, en je kunt zo'n hulpbron pakken - het zal over de hele wereld oplichten! Laten we nu een kleine visualisatie doen. Stel je voor dat je boven de plek zweeft waar je nu zit. Hier zie je je kamer van bovenaf, jezelf met een krant in je handen. Nog hoger, en je bevindt je boven de stad, wat kan worden bekeken als een kaart van het gebied. De horizon is al gebogen, de wolken zijn verdwenen, op een ander moment, en de hele planeet is in het volle zicht. Span je ogen in en kijk naar beneden: wie zwermt op het oppervlak, achteloos en slordig rondzwermt, precies daar schijt waar hij eet, zoals... kakkerlakken in de keuken, als de eigenaren niet kijken. Heb je trouwens ooit dit nachtelijke feestmaal meegemaakt, waarvan de misselijkheid in je keel opstijgt en slechts één verlangen overheerst: in één klap deze gruwel van tafelblad naar de vuilstortkoker, misschien zelfs met het tafelkleed! Hetzelfde. En kakkerlakken zouden het het einde van de wereld noemen. Mee eens: je kunt de Schepper begrijpen in zijn verlangen om een ​​mislukt experiment te stoppen en een nieuw experiment te starten... Laten we echter terugkeren naar de aardse omgeving die ons omringt. Zij is tenslotte het ‘licht’ wiens einde, volgens de voorspellingen, zo dichtbij is gekomen! Sommige mensen maken ons bang met een universele catastrofe, anderen -.