Ja, inderdaad, waarom? En hoe is dit überhaupt mogelijk? Het belangrijkste antwoord op deze vraag is dat dit alleen kan worden gedaan met je ogen dicht. Zonder begrip, zonder te beseffen wat je doet, zonder na te denken over de gevolgen van je daden en woorden. Laten we meteen een voorbehoud maken: in dit artikel gaan we niet in op de kwestie van homo- en biseksualiteit. We willen het hebben over heteroseksuele mensen die in hun kindertijd een psychologisch trauma hebben opgelopen en nu moeite hebben met het bepalen van hun genderrol. Vaak is dit extern zichtbaar: het sijpelt door in kleding en gedrag, in verbale en non-verbale communicatie, of in de beroepskeuze. En soms lijkt het helemaal niet uiterlijk en wordt het pas duidelijk tijdens een afspraak met een psycholoog. Wanneer iemand oprecht toegeeft dat hij niet langer begrijpt wie hij is, een man of een vrouw, een echtgenoot of een vrouw in zijn gezin, is het in dit verband uiteraard noodzakelijk om de analytische psychologie van K.G. Jung, over het probleem van het accepteren van de anima-archetypen voor mannen en de animus voor vrouwen (volgens K.G. Jung het vrouwelijke archetype voor een man en het mannelijke archetype voor een vrouw, waarvan de acceptatie in feite geen probleem is, maar een noodzakelijk stadium van menselijke individuatie). En tegelijkertijd is dit onderwerp erg breed, en het is niet mogelijk om het alleen in het kader van dit artikel te behandelen. En het is ook heel belangrijk om te zeggen dat sommige ouders of grootouders in het proces van het opvoeden van de psyche van een kind “implanteer” een deel dat hem, het kind, verbiedt zich om welke reden dan ook aan zijn geslacht te conformeren. Dit is natuurlijk van buitenaf moeilijk waar te nemen, en dit gebeurt niet in één keer, maar over een langere periode. Wat zijn de redenen voor deze trend? Laten we ze eens nader bekijken. Ouders zijn, vanwege de eigenaardigheden van hun persoonlijke vorming (meestal de instructie van ouders om 'de beste te zijn'), ​​geneigd om te concurreren, te concurreren met iedereen, inclusief hun kinderen. Een moeder met dergelijk gedrag gaat bijvoorbeeld gemakkelijk de concurrentie aan met haar eigen dochter. Ook in relatie tot vrouwelijkheid. Een vrouw die concurreert met haar dochter (hoe kan het ook anders? Zij moet binnen haar familie ook de beste zijn, en zij tolereert simpelweg geen ‘rivaal’ in haar vakgebied), blokkeert het vrouwelijke principe in haar dochter. Ook al verandert het resultaat onbewust niet. Een man, een voormalige jongen, wiens ouders wilden dat hij de beste ter wereld zou worden, met hetzelfde competitieve gedrag, creëert soortgelijke problemen voor zijn zoon. Hij concurreert met hem en blokkeert op alle mogelijke manieren het mannelijke principe in hem. (Wat vind je bijvoorbeeld van een toespraak gericht aan een driejarig kind: “Waarom zijn jullie allemaal zo slob? Echte mannen huilen nooit, het is tijd om te onthouden.” Meer opties, voor andere leeftijdsgroepen: “ Op jouw leeftijd verdiende ik al geld”, “Op jouw leeftijd rende ik al over de meisjes heen, en jij zit nog steeds naast je moeder.”) Een kind dat ernaar streeft “de beste” te worden, getuigt dus van sterke competitief gedrag, en naarmate hij ouder wordt, houdt hij dit natuurlijk niet tegen. En dus heeft een meisje met dergelijk gedrag bijvoorbeeld een echtgenoot en neemt de concurrentie binnen het gezin toe. Helaas beseft ze vaak niet dat de zaak niet alleen bij haar man ligt, maar ook bij haarzelf. Haar man wordt een vijand voor haar, die koste wat kost verslagen moet worden. Maar het is onmogelijk om te winnen. En hier wordt soms het laatste redmiddel gebruikt: de eigen zoon tegen de echtgenoot opzetten. Of je eigen dochter. Welke psychologische processen worden er bij een kind geactiveerd als ouders hem tegen elkaar opzetten, kun je raden. Het kind raakt op zijn minst gedesoriënteerd als het gaat om het identificeren van zijn eigen geslacht. Binnen zijn persoonlijkheid groeit en breidt het conflict tussen de mannelijke en vrouwelijke delen zich uit. Je kunt vaak zien hoe gezinnen het imago van de vader beginnen te vernietigen en zijn gezag ondermijnen. Dit is een direct gevolg van een ongunstig generiek scenario en feitelijk de essentie van één van deze populaire scenario’s. Een scenario is een script, zodat er rollen in zijn vastgelegd, waarvan men “niet mag” afwijken. Grofweg gezegd: ‘papa is slecht’, ‘mamagoed” en “de eeuwige strijd tussen goed en kwaad” in een typische keuken van zes meter. Deze traditie van relaties wordt van generatie op generatie doorgegeven. Als een jongen in zo'n gezin wordt geboren, leert hij heel snel, om zo te zeggen, dat 'vader slecht is' en 'je kunt niet slecht zijn', daarom 'je moet goed worden', dat wil zeggen: zoals je moeder. Dat wil zeggen: je kunt geen man zijn, je moet een vrouw worden. Dat het generieke scenario op geen enkele manier de ware stand van zaken is, maar slechts een mislukt sjabloon voor relaties, wordt direct aangegeven door het feit dat er een jongen in voorkomt. zo'n gezin. Onze Slavische voorouders geloofden over het algemeen dat een vrouw haar eerste zoon baart als ze tevreden is met haar man, en als ze ontevreden is, een meisje. Dat wil zeggen, als er een jongen is, is de vrouw hoogstwaarschijnlijk gelukkig, en tegelijkertijd verhindert de vaak ineffectieve opvoedingstraditie haar om het volledig te zien en te voelen, en begint ze zich voor iedereen te verbergen, en in de eerste plaats voor zichzelf, hoeveel ze haar man werkelijk waardeert en liefheeft. En door systematisch ontevredenheid en vijandigheid tegenover haar man te uiten, brengt ze haar zoon psychologisch trauma toe en blokkeert ze zijn mannelijkheid wanneer een man zijn vrouw geen respect toont, vooral als ze zichzelf van kinds af aan als 'de ergste van allemaal' beschouwt. de ouderlijke wens ‘houd je hoofd naar beneden’ – en hij beschouwt zichzelf als ‘de beste’ – zo’n man blokkeert het vrouwelijke principe in zijn dochter. Een meisje groeit op in een gezin waar het vrouw-zijn niet prestigieus en ineffectief is, en de kans is groot dat ze een keuze zal maken ten gunste van ‘een man zijn’, in een situatie waarin bijvoorbeeld een moeder het haar voortdurend vertelt zoon zoiets als: “Nogmaals, je gedraagt ​​je als je vader! Je weet dat je niet zoals hij kunt zijn!”, ontwikkelt het kind een deel van zijn persoonlijkheid dat hem er voortdurend aan herinnert dat hij zich “als papa” gedraagt, en dat dit gedrag “slecht” is. (Een soortgelijke situatie bestaat voor meisjes uit gezinnen waar de “slechte” moeder is: “Nogmaals, je bent net een moeder! Hoe vaak heb ik je al gezegd: volg haar voorbeeld niet, of wil je ook een moeder worden? huisvrouw?”) Als gevolg hiervan is er een krachtig intrapersoonlijk conflict dat verband houdt met de identificatie van genderrollen, met alle gevolgen van dien, variërend van een constante uitstroom van energie tot zelfagressief gedrag. En dan gebeurt het dat een veertigjarige man wanhopig uitroept: “Hier spreek ik weer als een vader! Wanneer zal dit eindelijk eindigen?!” En uit zijn woorden wordt duidelijk dat hij met alle macht alles in zichzelf wil onderdrukken waardoor hij op zijn minst een beetje op zijn vader lijkt, de belangrijkste man in zijn leven, en kijkt naar wie hij een mannelijk gedragsmodel vormde besproken, welke impact heeft de pseudologische keten ‘moeder is goed, vader is slecht’ op jongens, wat helaas heel gebruikelijk is. Vooral voor meisjes kan een dergelijke boodschap voor de vorming van adequaat gendergedrag bij een toekomstige vrouw niet minder schadelijke gevolgen hebben. Weet jij hoe dit gebeurt? Erg makkelijk. De keten is voltooid: “Moeder moet beschermd worden tegen papa.” En om dit te doen, moet je zo sterk worden als vader (of zelfs - ik schaam me om het te zeggen - sterker dan vader). Dit is de manier waarop meisjes vaak ‘veranderen’ in ‘helden’ van jongens (geïnspireerd om te vechten door slogans als: ‘word volwassen en overtref je vader’, ‘je bent zo sterk, sterker dan veel mannen’, enz.). In de volgende artikelen zullen we echter meer vertellen over hoe we ‘moeder beschermen’. Laten we nu terugkeren naar de kwestie van genderrolidentificatie. In veel Slavische tradities geloofde men dat een kind vóór de leeftijd van 5-7 jaar zijn eigen geslacht kiest. Om dit te doen werden er initiaties uitgevoerd met jonge kinderen in de vorm van spelletjes, waarbij hen werd gevraagd zich bewust te worden van hun geslacht en hun rol in het toekomstige gezin: kostwinner of huisvrouw. En tegelijkertijd was de discrepantie tussen het fysieke geslacht en de uitverkorene zeer zeldzaam onder de Slaven vanwege een zeer zorgvuldige en milieuvriendelijke houding bij het opvoeden van kinderen. Identificatie van geslachtsrollen is natuurlijk een puur individuele aangelegenheid. Hier kiest iedereen zijn eigen smaak en kleur, en natuurlijk heeft elke volwassene het recht om te kiezen, omdat we in onze vrije tijd leven. Maar we hebben het nu over keuze zonder keuze. OVER