"In geen geval! Dat kun je niet doen! Waar liet je je door leiden toen je zo’n beslissing nam?! U maakt een ernstige fout door deze interventie voortijdig te ondernemen! Dit is in strijd met onze werkwijze! Klinkt bekend? Helaas hoorde ik af en toe van mijn collega’s dat dit precies de vorm was waarin hun begeleiders feedback gaven. Gelukkig worden dit soort voorbeelden steeds minder, maar toch hoor je soms nog dat een psycholoog (psychotherapeut) zich tot een supervisor wendt voor ondersteuning, maar hem in veel meer onzekerheid en angst achterlaat dan hij kwam. Een begeleider is niet alleen een deskundige die meer weet en meer ervaring heeft, niet alleen degene die instrueert en adviseert hoe je het goed moet doen, niet degene die evalueert, maar ook degene die subtiel aanvoelt welke specialist zich tot hem wendt , begrijpt zijn behoeften, richt zich op zijn vraag en op welk professioneel stadium de specialist zich bevindt en geeft ontwikkelingsfeedback, in plaats van destructief of alleen maar verheffend. Een supervisor is niet degene die een alwetende positie van bovenaf inneemt, maar degene die dat wel is dichtbij en begeleidt je begeleider bij het vinden van de optimale oplossing en het uitbouwen van je professionele visie. Ja, de begeleider kan adviseren, algoritmen voorstellen, subtiele nuances uitleggen, zijn ervaringen delen, maar alleen als dat nodig is voor de hulpvragende psycholoog, als hij erover praat en een doel stelt voor deze specifieke begeleiding. De psycholoog kan over het algemeen zeggen dat hij voor ondersteuning kwam en bij dit gesprek is voor hem alleen de weerspiegeling van zijn vakbekwaamheid van belang en wordt er samen met de begeleider gezocht naar de ondersteuning die de begeleider al heeft of ineens in het proces zit van supervisie blijkt dat de reactie van de psycholoog op het feit dat zich voordoet in het psychotherapeutische proces zijn subjectieve tegenoverdracht is. Wat moet een toezichthouder dan doen? Aanbevelen om met deze reacties te werken in persoonlijke psychotherapie? Wat als we door deze tegenoverdracht, hoewel subjectief, nog meer kunnen begrijpen over de cliënt en wat er gebeurt in de samenwerking met hem? De supervisor kan bepaalde psychotherapeutische functies vervullen of, zoals veel auteurs deze belangrijke toezichthoudende rol noemen, de rol van facilitator. Er is nog een belangrijke rol voor de supervisor: de rol van een adviseur, wanneer er gezamenlijk wordt verkend waar de supervisor voor staat met, wanneer ze samen mogelijke hypothesen en geschikte interventies reflecteren en bespreken. Dankzij het feit dat hij zijn gedachten en gevoelens, en soms zelfs metaforen en beelden van het psychotherapeutische of consultatieproces in een speciaal daarvoor georganiseerde ruimte kan plaatsen, begint de psycholoog beter te begrijpen wat er met zijn cliënt gebeurt en welke opties er zijn. de werkrichting kan in dit geval effectief zijn. Een supervisor is ook getuige van de professionele groei van zijn supervisant, vooral wanneer hun interactie langdurig is, en de supervisor kan zien en feedback geven over hoe een specialist zich ontwikkelt, professionele crises helpen overwinnen, observeren hoe een individuele psychotherapeutische stijl wordt gevormd. , gericht op de kenmerken van het werk van een specialist, die zijn sterke punten en onmiddellijke ontwikkelingspunten weerspiegelen. U kunt en moet niet alleen uw moeilijkheden, maar ook uw prestaties en overwinningen met uw supervisor delen. En als de begeleider op creatieve wijze meerdere rollen tegelijk combineert, zowel rekening houdt met de huidige behoeften van zijn begeleider als met welke problemen hij oplost in het proces van zijn professionele pad, in hem gelooft en ontwikkelingsgerichte feedback weet te geven, dan komt de specialist na begeleiding je voelt je zelfverzekerder, de wens om je professioneel te blijven ontwikkelen en inspiratie in je moeilijke, maar zo belangrijke en interessante werk.