‘Elke krekel kent zijn nest’, zegt de volkswijsheid. Ken je plaats, steek je hoofd niet naar buiten, overschrijd je gezag niet, dit wordt gezegd tegen iemand (of over iemand) die zich ongepast gedraagt ​​voor zijn functie, die zich met iets anders bemoeit dan zijn eigen zaken. Vanuit het oogpunt van systemische arrangementen hebben wij, ieder mens, onze eigen plaats op het gebied van man-vrouw-, kind-ouder- en andere relaties. Het schenden van de positie van iemand in het systeem, het schenden van de hiërarchie, gaat gepaard met het ontstaan ​​van interne en externe conflicten en gezondheidsproblemen. En dit is waar: een vrouw moet haar man gehoorzamen, en niet haar moeder, net zoals een man zijn ouders en zijn vrouw moet respecteren en eren, en niettemin onafhankelijk beslissingen moet nemen en deze moet coördineren met zijn vrouw. Nadenkend over dit onderwerp, in verband met frequente verzoeken over het onderwerp: "Plaats in het systeem", werd dit artikel geboren. En dit artikel gaat over de plaats van de grootmoeder in het familiesysteem. De oudste in het gezin - de grootmoeder - neemt de verantwoordelijkheid van iemand anders op zich en begint voor haar kleinkinderen te zorgen en soms zelfs volledig voor haar kleinkinderen te zorgen, waardoor ze de rechtmatige plaats van haar kind wegneemt, dat wil zeggen dat ze de plaats inneemt van de ouder: "Ik weet het beter dan jij", en ik zal het beter doen." Wat doen grootmoeders - goed of slecht? We denken nu na over de rol van de grootmoeder, geeft zij zekerheid aan haar kleinzoon?! Wanneer de grootmoeder vervolgens de echte ouders opzij duwt, berooft ze hem van zekerheid en veiligheid. Het is belangrijk dat een kind iets van zijn ouders krijgt, en de grootmoeder is daar en spreekt en demonstreert haar intelligentie, haar ervaring. 'Ik zal het je leren, ik ben beter.' Het lijkt erop dat grootmoeders hun leven verlengen door het leven van hun kinderen te nemen. Brengen ze orde en liefde? Nee. In mijn praktijkwerk heb ik tragische gevallen gezien van zulke keuzes bij volwassenen. Wat zorgt ervoor dat ze hun kinderen als ouders beschuldigen van falen en insolventie, waardoor ze twijfelen aan het recht om hun kinderen groot te brengen? Zulke grootmoeders zijn meestal autoritair in de stijl van hun communicatie, ze hebben het vermogen om hen te overtuigen van de juistheid en effectiviteit van hun daden? Om ze op hun plaats te zetten en de ware situatie te presenteren, is het soms niet zo eenvoudig. Wat hen in de weg staat, is hun overtuiging dat ze gelijk hebben, dat ze beter weten hoe ze het moeten doen en wat er in de weg staat de manier waarop is hun diepe gevoel van ontevredenheid over zichzelf, een gevoel van nutteloosheid, hopeloosheid. Ze klagen over het falen van hun kinderen, over hun lot, over het feit dat ze alles voor iedereen moeten organiseren en beslissen. En in feite? De waarheid is dat ze, door iedereen hun eigen lot over te laten, aan zichzelf worden overgelaten, alleen gelaten met hun gevoelens en ervaringen, van waaruit ze de jeugd tegenkomen, in rollen die niet de hunne zijn, in dingen die ze echt niet nodig hebben. Ze weten niet wat ze gaan doen, ze zijn het niet eens met hun leeftijd. Ze zeggen geen ‘ja’ tegen hun leeftijd. Ze willen nodig en belangrijk zijn. Ze zijn niet blij met het breien van sokken. Ze zijn niet tevreden met het lopen met even oudere mensen. Ze willen niet omgaan met hun leven. Het is eng om je leeftijd te ontmoeten. Met mijn oude dag. Een casus uit de praktijk. De grootmoeder besloot dat haar dochter op de een of andere manier haar zoon en haar kleinzoon op de verkeerde manier opvoedde, en besloot te 'helpen' - de dochter ging aan het werk, en de grootmoeder was daar. Ze houdt toezicht op het opstaan, het ontbijt, enzovoort tot haar 18e, ze regelt alles, ‘zorgt ervoor’. Pas nu roept de dochter: ‘Mijn moeder vertrouwt me niet’, en de kleinzoon zegt: ‘Als mijn grootmoeder maar zou trouwen.’ De grootmoeder vervangt de rol van de moeder en onderdrukt met haar hyperbescherming het initiatief van het kind, waardoor het gezag van de moeder wordt verlaagd. En de moeder, de dochter, wil niet eens meer leven. Onlangs was er op een receptie een vrouw met de vraag: 'Wat moet ik met mijn moeder doen?' Haar moeder streeft ernaar zelf moeder te zijn van haar kind en doet dat ook wil haar niet bij hem in de buurt laten. "Ik voel me een oppas voor mijn eigen kind, en bovendien een onbekwame oppas." "Het lijkt haar dat ik alles verkeerd doe: ik voed haar verkeerd, ik kleed haar verkeerd, ik voed haar verkeerd op!" Dat wil zeggen, de grootmoeder, de moeder van haar dochter, begint te denken dat je het niet waard bent moeder te zijn. Dit heeft uiteraard niets te maken met de zorg voor het kind, maar gaat over uw relatie met uw moeder, die inmiddels grootmoeder is geworden. Dit is hoe grootmoeders zich gewoonlijk gedragen