Het beeld van de cliënt van de wereld en zijn geestelijke gezondheid Iedereen heeft zijn eigen specifieke beeld van de wereld en de mensen om hem heen, en de persoon gedraagt ​​zich alsof deze beelden de waarheid, en niet de objecten die ze vertegenwoordigen (E. Bern )Goed contact met de werkelijkheid is een voorwaarde voor aanpassing daaraan en het belangrijkste criterium voor de geestelijke gezondheid. Dit proefschrift is een axioma op veel contactgerichte psychotherapeutische gebieden. In het concept van contact ‘ontmoeten’ echter twee realiteiten: objectief en subjectief, de wereld en haar beeld. De wereld en de perceptie van de wereld zijn niet-identieke concepten. Tijdens het waarnemen van de wereld creëert elke persoon zijn eigen idee van de wereld, een subjectief, individueel beeld van de wereld, dat in verschillende mate adequaat kan zijn voor de objectieve wereld. Het beeld van de wereld is een complexe mentale formatie die vanaf de vroege kinderjaren wordt gevormd, zodat iemand in de huidige wereld kan navigeren en overleven; het is een meerlaagse structuur die alle kennis over de structuur van de omringende wereld opslaat in de vorm van ideeën en/of beelden, ‘gelegd’ in overeenstemming met een bepaalde ‘architectuur’. Meestal denkt een persoon dat er een 'enkele, onafhankelijke en eeuwige wereld' is; in feite 'zijn er net zoveel werelden als er mensen en culturen zijn' begrip van dit fenomeen. Het beeld van de wereld is naar zijn mening als een andere, ‘tweede’ wereld, door de mens voor zichzelf gebouwd en tussen hemzelf en de ‘echte wereld’ geplaatst. Er kan worden betoogd dat het beeld van de wereld van elke persoon, ondanks de gelijkenis met de beelden van de wereld van andere mensen, altijd anders is objectieve wereld en zijn beeld - de subjectieve wereld of het beeld van de wereld. De belangrijkste structurele componenten van het beeld van de wereld zijn het beeld van een andere persoon (het beeld van de ander) en het beeld van het Zelf (het beeld van). het zelf). Een geestelijk gezond mens heeft goed contact met de werkelijkheid, zijn wereldbeeld (subjectieve werkelijkheid) komt doorgaans overeen met de objectieve werkelijkheid (past als een puzzel). Dit uit zich in het feit dat geestelijk gezonde (“normale”) mensen het met elkaar eens kunnen worden over wat de werkelijkheid is. Hun subjectieve beeld van de wereld wordt gekenmerkt door zowel gemeenschapskwaliteiten (afscheiding van andere mensen) als specificiteit, individualiteit. Een geestelijk gezond persoon is over het algemeen tevreden met het leven, accepteert het als een gegeven en creëert er geen illusies over. Hoe verder we naar rechts gaan op de schaal van ‘geestelijke gezondheid – geestesziekte’, hoe meer we de discrepantie tussen de twee kunnen waarnemen. individueel (subjectief) beeld van de wereld (beeld van het Zelf, beeld van de Ander) algemeen aanvaard (gedeeld, objectief). Laten we eens kijken hoe dit zich manifesteert bij cliënten met een andere mentale organisatie van de persoonlijkheid. We zullen vasthouden aan een psychoanalytische benadering in de psychodiagnostiek van het niveau van de geestelijke gezondheid en, in navolging van Nancy McWilliams, zullen we drie niveaus van mentale organisatie van de persoonlijkheid onderscheiden: neurotisch, borderline, psychotisch georganiseerde persoonlijkheid, zien we al een hypertrofisch beeld van een andere persoon. Voor hem worden de mening, de beoordeling, de houding en het oordeel van anderen dominant. Zijn beeld van de wereld als geheel is op iets anders gericht. Hij kijkt aandachtig, luistert naar wat ze zullen zeggen, hoe ze eruit zullen zien, wat anderen zullen denken, hoe zijn Zelf in hun spiegels zal worden weerspiegeld? Zijn gevoel van eigenwaarde is rechtstreeks afhankelijk van de beoordeling van andere mensen en is daarom onstabiel. Hij wordt sterk beïnvloed door andere mensen en is van hen afhankelijk. Door de hypertrofische betekenis van de ander is zijn beeld sterk afhankelijk van verwachtingen en wordt het als gevolg daarvan projectief vervormd. Wanneer hij contact opneemt met een ander, ontmoet een neuroticus niet een echte persoon, maar zijn geïdealiseerde beeld. Het is niet verrassend dat zulke ‘bijeenkomsten’ vaak op een teleurstelling uitlopentherapie in het geval van een neurotisch georganiseerde persoonlijkheid - leid de cliënt naar zijn eigen Zelf, zorgvuldig en respectvol onderzoekend, luisterend naar het geluid verborgen achter het oorverdovende koor van stemmen van Andere Zelven, de echte, unieke, nauwelijks hoorbare stem van het Zelf van de cliënt . Alleen door het horen, beseffen en accepteren van zijn eigen Zelf kan de cliënt hopen op een oprechte Ontmoeting met de Ander. De belangrijkste taken hier zullen zijn het vergroten van het gevoel van eigenwaarde en de gevoeligheid voor de eigen behoeften en de eigen psychologische grenzen. Onder de therapeutische methoden bij het werken met een neurotische cliënt kan een combinatie van frustratie en steun worden onderscheiden. Door frustratie is het mogelijk om het rigide beeld van de wereld van de neurotische cliënt, gevuld met sociale introjecten, te ‘verbrijzelen’. De steun van een psychotherapeut schept voorwaarden voor de mogelijkheid om risico's te nemen en nieuwe ervaringen op te doen. Borderline-cliëntHet contact met de realiteit van een persoon met een borderline-structuur is al aanzienlijk verstoord. De beelden van zijn Zelf en Anderen zijn polair – van idealisering tot devaluatie. De echte wereld en het subjectieve beeld ervan ‘passen’ niet goed bij elkaar. De idealisering van de wereld leidt, wanneer deze in contact komt met de echte wereld, tot de devaluatie ervan – vandaar de obsessieve behoefte van de borderline-persoonlijkheid om de echte wereld te veranderen. Hij projecteert actief interne angsten op de buitenwereld en valt deze aan, in een poging om met angst om te gaan. Een psychopaat probeert obsessief de externe realiteit opnieuw te maken en te veranderen (laten we bijvoorbeeld de revolutionairen herinneren die fanatiek proberen “de oude wereld te vernietigen en een nieuwe te bouwen”). Het meest opvallende kenmerk van het wereldbeeld van de borderline-persoonlijkheid is de devaluatie van de Ander, tot aan zijn volledige devaluatie. In tegenstelling tot de neurotische persoon, die gecentreerd is op de Ander, is de borderline-persoonlijkheid egocentrisch - er is alleen ik, anderen zijn alleen middelen voor mij, in tegenstelling tot neurotische cliënten, voor wie de verschijning van zichzelf in relaties en het leren voor zichzelf zorgen is de belangrijkste strategie van psychotherapie, het doel van therapie voor borderlinecliënten is de verschijning in de relatie van de Ander als een ander, waardevol, levend persoon met zijn eigen vreugde, verdriet, ervaringen, waarden, pijn... Dit wordt mogelijk dankzij de ontwikkeling van empathische vaardigheden bij de borderline-cliënt, waardoor zijn egocentrische positie wordt vernietigd. De belangrijkste methode om met een borderline-persoonlijkheid te werken is het werken op de grens van het contact, waarbij de therapeut zijn gevoelens, ervaringen en waarden presenteert. Als in het geval van een neurotische cliënt de psychotherapeut het rigide beeld van de wereld aan het wankelen brengt, dan schept hij bij een borderline-cliënt de voorwaarden voor het verschijnen en ontstaan ​​van een nieuwe structurele component daarin: het beeld van een andere persoon situatie met contact met de objectieve werkelijkheid is erg slecht voor een psychoticus. De grenzen met de wereld zijn aan beide kanten doorlaatbaar. Hun eigen verschrikkingen worden actief geprojecteerd op de echte wereld, die, toegeschreven aan de buitenwereld, het bewustzijn van de psychoticus binnendringt. Alles wat een psychoticus subjectief voelt, wordt door hem objectief waargenomen. In dit opzicht zijn psychotici de grootste idealisten; hun beeld van de wereld heeft weinig raakvlakken met de echte wereld. De wereld van een psychoticus is altijd individueel, we delen die niet met de werelden van andere mensen. Psychotherapie van een psychotische cliënt streeft niet zulke radicale doelen na als in het geval van de therapie van een neurotische en borderline-cliënt. In dit geval heeft de psychotherapeut niet het doel om het wereldbeeld van de cliënt op zijn kop te zetten of te veranderen. Het doel van psychotherapie voor een psychotische cliënt is om zijn kwetsbare beeld van de wereld te versterken en te stabiliseren, om hem uit te rusten met duidelijke, consistente regels en ondersteuningen waarmee de sociale wereld functioneert. Frustratie en werken op de grens van het contact (in het geval van het werken met een borderline-cliënt), die adequaat zijn in het geval van psychotherapie van een neurotische cliënt, zullen niet alleen nutteloos zijn, maar ook gevaarlijk Gelegen op verschillende niveaus van persoonlijkheidsorganisatie, bestaat er niet alleen een beeld van de wereld die kenmerkend is voor elk niveau, maar ook specifieke doelen en methoden om daarmee te werken, waardoor de psychotherapeut adequaat contact kan organiseren tijdens het werken met de cliënt. Overleg en