Van de auteur: Een essay over het onderwerp existentiële therapie, gepubliceerd op mijn website en in de blogosfeer Op een dag, terwijl ik een trainingsgroep over existentiële therapie bijwoonde met de geweldige Emmy Van Dorzen, moderne klassieker van existentiële counseling, een dia die mijn aandacht trok, weergegeven op een wit scherm. Het menselijk leven werd weergegeven in de vorm van een zandloper. De tijd die iemand kreeg om zijn leven te leiden, werd weergegeven in de vorm van zand, dat soepel maar onverbiddelijk van het bovenste halfrond van de klok naar het lagere stroomde. Hoewel de bovenkant van het horloge vol en indrukwekkend is, is de houding ten opzichte van elke zandkorrel die het vult behoorlijk breed en misschien zelfs verkwistend. Maar naarmate de bovenkant van de klok leeg raakt, neemt de waarde van wat overblijft toe en groeit de angst over hoe weinig er nog overblijft. Helaas is er in het echte leven niet altijd ruimte voor dergelijke duidelijkheid. We leven vaak met het gevoel dat we nog een onmetelijk lange periode van actief en veelbewogen leven voor ons hebben, en dat we nog tijd zullen hebben om die belangrijke dingen te doen waarvoor we vandaag soms niet genoeg ruimte hebben. Dat onze ‘gouden eeuw’ nog in het verschiet ligt, die we ons volledig zullen wijden aan de belangrijkste, afkomstig uit de diepten van onze ziel, keuzes en daden. Wat overblijft is een beetje proberen/jezelf inspannen/geld verdienen/een wandeling maken/voor jezelf leven/voor de kinderen leven/op zoek zijn/ervaring opdoen, enz., enz., enz... Nog een beetje meer hiervan, en het zal mogelijk zijn en genezen, zoals ze zeggen, echt! Haal diep adem, kijk om je heen, voel de hartslag van het leven... Maar de realiteit is dat dit heel “enigszins” de neiging heeft uit te rekken. En strek je lang uit. Vaak voor altijd. Alles dat wordt uitgesteld, wordt voor altijd uitgesteld. In één vragenlijst, die dient als sjabloon voor het analyseren van de inhoud van een droom, staat de volgende vraag: "Ben jij als dromer een actieve deelnemer aan de droom of een passieve waarnemer?" Het meest trieste is wanneer al het leven als een droom is, en de positie van de hoofdpersoon van deze droom een ​​passieve waarnemer is. Toen hij het niet deed, niet durfde, geen risico nam, niet durfde, niet koos, er niet mee eens was, niet weigerde, geen verantwoordelijkheid nam, niet stapte , sprong niet, geloofde zichzelf niet, kon iemand anders niet helpen geloven, deed het niet, vond niet plaats, kwam niet opdagen, kwam er niet uit, werd niet alleen geboren, en deed het wel zichzelf niet ter wereld brengen. Wanneer de structuur van het leven al deze ‘niets’ in zijn consistentie begint te bevatten. Een verzameling ongerealiseerde mogelijkheden. Wanneer, als resultaat van zo'n leven, het enige dat overblijft is het uiten van de zin waarmee Tsjechovs 'Drie Zusters' eindigt: 'Als ik het maar wist.' De mogelijkheid om alles te veranderen en het radicaal en betekenisvol te veranderen, ligt besloten in elke dag dat we leven. Het ligt in elke ongewone keuze. Elke afwijking van het plan. In elke uitbarsting van spontaniteit in dit afgemeten en traag wuivende massief van moerassige voorspelbaarheid en voorbeschikking. In de gedachte dat mijn gebruikelijke keuze waarschijnlijk al lang de slechtste is geworden. Vastbesloten om de stap te zetten naar het nieuwe en onbekende, zelfs met een solide ervaring van lijden, fouten en wonden achter de rug. In een bijzondere en meest waardevolle vorm van moed. In de moed om te zijn. Bij die groep gaf Emmy ons aan het einde van een van de dagen een eenvoudige en tegelijkertijd moeilijke taak. Denk na en schrijf de woorden op die we graag op ieders grafsteen zouden willen hebben geschreven. Zo'n grafschrift voor je grafsteen, waarvan jij de auteur zelf bent. En schrijf ook op hoe we graag in de herinnering van mensen willen blijven. Een tijdlang viel er een stilte in de enorme zaal. Het is moeilijk om je een moment van grotere oprechtheid en eerlijkheid tegenover jezelf voor te stellen dan wanneer je dit soort vragen beantwoordt. En toen begonnen mensen te praten. Iemand wilde helemaal geen grafstenen, hij wilde onbekend begraven worden in de zee of de woestijn. Sommigen kozen één eenvoudige zin als grafschrift, anderen kozen voor een groot en gedetailleerd citaat. Sommigen wilden met hun daden in de herinnering van mensen blijven, anderen wilden hun werk voor hun kinderen en kleinkinderen voortzetten. Er waren veel verschillende dingen. Maar iedereen die.