De tuin is leeg, de buren zijn stil, de stadsmensen zitten vredig thuis en observeren het zelfisolatieregime. In deze leegte en stilte vangt iedereen het zijne op, onze waarneming is zeer subjectief. Bij sommigen roept de leegte in de straten van de stad herinneringen op aan de oorlog en het hongerige Leningrad, wat betekent dat ze voedsel moeten inslaan. Voor sommigen doet de oproep van de regering om thuis te blijven denken aan de starheid van de blokkadering die door de Duitsers is opgezet, wat betekent dat de regering een connotatie van geweld en fascisme krijgt. Voor absoluut iedereen roept informatie over massale sterfgevallen en verliezen de angst voor de dood op, en dit is in strijd met het levensinstinct. En de langetermijninformatie over de economische crisis, die al bekend is geworden, doorbreekt plotseling de verdedigingsmechanismen en schept de angst dat deze veel erger zal zijn dan de ergste, en doet de angst voor ondergang en de angst voor armoede toenemen. Voeg daarbij de angst om besmet te raken en ziek te worden, de angst om naar het ziekenhuis te gaan en je gezondheid te verliezen. Eén klein virusje, dat zelfs onder een microscoop moeilijk te zien is, bracht al onze angsten in één keer naar onze oren! Het huidige virus heeft, net als een ‘wrede dubbele narcist’, de hele mensheid gedwongen aandacht aan zichzelf te schenken en heeft haar vrijwel uitgeput met haar status als gekroond persoon. En terwijl de kleuterscholen gesloten zijn en belangrijke volwassenen druk bezig zijn met het bestrijden van de pandemie, danst mijn kleine kleindochter met een sprankeling in haar ogen op de geluiden van retro FM. Als ik naar haar kijk, lach ik oprecht en vergeet ik een tijdje de beangstigende realiteit en zorgen over de toekomst. Ze weet niets van het coronavirus, of werkloosheid, of overlijden, of verliezen. Ja, dat weet ze niet. Ze is nog maar klein en voelt zich op haar leeftijd goed naast een liefhebbende volwassene. Dat is wat ik denk, haar bewonderend. Maar dan komt ze naar voren, neemt me bij de hand en leidt me naar het midden van de keuken, en eist dat ze de geneugten van haar jonge leven met haar wil delen op een denkbeeldig podium. Het is onmogelijk om te weigeren, je moet de gedachten over het virus uit je hoofd schudden, je zorgen opzij schuiven - oké, laat deze hele wereld met zijn ziekten en oorlogen tien minuten wachten. Het belangrijkste nu is zij en haar behoefte om te bewegen! De ene melodie vervangt de andere, we lachen en spelen, er ontstaat een gevoel van lichtheid, dat weinig verenigbaar is met de harde realiteit van het coronavirus. Opa! Ik merk dat ik me absoluut gelukkig voel. Hier en nu, op dit moment, kon een heel klein meisje op elegante wijze een psychotherapiesessie met mij leiden. Haar kinderlijke spontaniteit en haar eis om de vreugde van het LEVEN met haar te delen, volledige betrokkenheid bij het spel, hielpen mijn “volwassen en slimme hoofd” een virus van angstaanjagende omvang van de troon te werpen :)* * *