Ironie van het lot of...Ik ben altijd verbaasd geweest over dit verhaal met de schilderijen. Ze blijven daar jarenlang hangen, en dan, zonder reden, zonder reden, ik herhaal, knal, en ze vliegen naar de grond. Ze hangen aan een spijker, niemand raakt ze aan, maar plotseling, op een gegeven moment, is er een knal en vallen ze als stenen. In volkomen stilte, volkomen stilte vliegt er geen enkele vlieg voorbij, maar ze knallen. Zonder reden. Waarom op dit moment? Onbekend. Alessandro Baricco. 1900. “De legende van de pianist” Sinds de oudheid wordt het woord “lot” in vele betekenissen gebruikt, door iedereen op zijn eigen manier. Het Latijnse Fortuna is anders dan Fatum. Volgens het heidense geloof is fortuin een onweerstaanbare kracht die de loop van alle gebeurtenissen in de wereld controleert. Fatum is de wil van de goden. Het Russische 'lot' komt van het woord 'rechtbank' - dat wat wordt toegekend, uitgeleend (gegeven als lening, als schuld, voor de vervulling van wat verschuldigd is, voorgeschreven), van bovenaf bestemd, door de wil van God. In Russisch gebruik ligt ‘fortuna’ dichter bij het concept ‘geluk’, en het woord ‘fataal’ wordt vaker als onvermijdelijk opgevat. Naar mijn mening gebruiken mensen in de moderne samenleving beide woorden om persoonlijke mislukkingen te verklaren. Het is gemakkelijk te bewijzen: het aantal mensen dat loten koopt, speelautomaten draait, op financiële beurzen speelt en risicovolle zaken doet, neemt niet van jaar tot jaar af, maar groeit. Persoonlijk heeft zelfs de meest beruchte atheïst-materialist geluk nodig. "Geen lot", "pech", "pech", "geluk", "hooivork" - veel synoniemen worden nu in ons land gebruikt. Iedereen krijgt vanaf de geboorte levenskansen, en hoe deze te beheren wordt bepaald door de persoon zichzelf. Vanaf de geboorte krijgt iedereen een vrije wil (keuzevrijheid), dat wil zeggen de vrijheid om te handelen op basis van hun verlangens. Het blijkt dat we in ons leven kunnen doen wat we willen, maar alleen op basis van de kansen die ons worden geboden. Bijvoorbeeld: “Marina had twee professionele trajecten waaruit ze kon kiezen. De eerste manier waarop verlangens altijd samenvallen met mogelijkheden, is door zanger te worden; de tweede manier - als er een discrepantie bestaat tussen kansen en verlangens, dat wil zeggen door obstakels te overwinnen - om advocaat te zijn. Ze kiest zelf welke weg ze wil bewandelen. Door het eerste pad te kiezen, zou ze gemakkelijk een wereldberoemde zangeres kunnen worden, maar dit leek haar oninteressant, niet erg waardig en eervol. Marina besloot in de voetsporen van haar ouders te treden, ging gemakkelijk naar de rechtenstudie, studeerde af, kreeg een baan en de hele tijd dat ze haar verlangen nastreefde, werd ze overweldigd door ziekte, periodieke conflicten met mensen, ontevredenheid over zichzelf en haar prestaties. Ik kon lange tijd niet werken, er was veel concurrentie en mijn gezondheid begon achteruit te gaan. Nadat ze had gekregen wat ze wilde, was Marina zo moe van alle obstakels die ze had overwonnen dat ze het verlangen zelf verloor. Waarna ze een vraag had: waar is haar plek nu in het professionele leven? Het resultaat van het tweede pad: een enorme hoeveelheid inspanning, ontleend aan gezondheid en levenstijd, werd besteed aan het bereiken van wat je wilde, maar dit gewenste doel werd bereikt, zij het niet voor lang. Als reactie op alles wat er gebeurde, antwoordde ze: "Blijkbaar is het voor mij geen 'lot' om een ​​succesvolle advocaat te zijn." 'Voor Marina zou een professioneel pad uiteraard productief zijn, gebaseerd op de realisatie van kansen, en niet op verlangens Als ze aan het lot denken, komen veel mensen tot de conclusie dat het niet te vermijden is. Alles wat ze doen, lijkt voor hen vooraf bepaald. Hier is het echter passend om de bekende uitdrukking in herinnering te brengen dat mensen het lot hebben uitgevonden zodat ze iemand de schuld zouden kunnen geven van hun eigen domheid, traagheid en hun eigen fouten. Dus wat is het lot - een onverbiddelijke en blinde godin, of is het flexibel, zoals een rivier, in staat om de berg die hij onderweg tegenkomt te omzeilen, maar op de een of andere manier in de zee uitmondt? {Eén persoon, die had gehoord over de wijsheid van de zwerver Bo, ontdekte dat hij in de stad was, en bezocht hem in een bescheiden pension aan de rand van de stad, zocht iets in zijn rugzak en gebaarde aan hem om te praten, zonder zijn bezigheid te onderbreken: - O eerbiedwaardige zwerver Bo! Ik heb veel over jouw wijsheid gehoord. Ik word gekweld door de kwestie van het lot. I.