Van de auteur: De innerlijke criticus is voor ons allemaal een bekende innerlijke entiteit. De stem is meestal behoorlijk saai en streng – en soms extreem vermoeiend. Al blijkt hij vaak een nieuwsgierig personage te zijn met wie je zelfs vrienden kunt proberen te maken! Of lok hem naar je toe. Nou, het is zeker mogelijk om tot overeenstemming te komen – op de een of andere manier heeft een criticus in eerste instantie vaak een goede korrel in zich, zijn doel is om van jou een cool en succesvol persoon te maken. Dat is niet verrassend, want het is dit deel van de psyche dat wordt opgeroepen om kwesties van controle en evaluatie op te lossen - een moeilijke zaak, dat moet je toegeven. Maar hier moet je op je hoede zijn - de controle loopt altijd het risico te streng te worden, om te slaan in toezicht, beoordeling - kan omslaan in devaluatie en vernedering... We kennen allemaal de nare stem die uitzendt die we zeker zullen maken een fout (als we niet al een fout hebben gemaakt) en er zal niets van terechtkomen; een stem die uitstraalt dat niemand ons werk nodig heeft en dat het over het algemeen waardeloos is gedaan - zo niet absoluut walgelijk, dan zeker niet getalenteerd genoeg, niet hoog genoeg, niet snel genoeg, niet genoeg... Niet genoeg is het sleutelwoord. Het is altijd niet genoeg (... het kan ook “te veel” zijn, maar nooit “precies goed”). En het is waar - je kunt altijd tekortkomingen in alles vinden, als je dat wilt, het is precies het personage dat je niet toestaat je te verheugen over het resultaat en tegen jezelf te zeggen: "Ja, ik ben geweldig" - zelfs als het resultaat is. is echt de moeite waard. Ernstig en vervelend, hij geeft meestal geen kortingen, ook al leer je iets en doe je iets voor de eerste keer - en staat hij je niet toe te genieten van de waardevolle en bijzondere eerste resultaten van een nieuwe activiteit. Natuurlijk is dit een kleuterschool! De criticus verwelkomt inspiratie niet, de geest van onderzoek, staat niet toe dat iemand zich verheugt over ontdekkingen: “Ben je thuis je hoofd vergeten? Je bent al 15 (25/35/45) – je bent niet klein meer!” – het is de hoogste tijd om het te weten en te kunnen – of het niet te proberen en jezelf niet te schande te maken. Natuurlijk houdt de criticus ons tegen! Wie wil onder zulke druk nieuwe dingen proberen? Waarvoor? Om de klassieker te citeren: verlaat de kamer niet, maak geen fout... Waar komt deze vervelende stem eigenlijk vandaan? Zoals de meeste stemmen die in ons klinken en ‘de onze’ lijken te zijn – in feite is het iemands stem die we ons hebben toegeëigend, ‘geabsorbeerd’, geïnternaliseerd. Luister, stel je je criticus voor. Lijkt hij of zij niet verdacht veel op een gemene oude vrouw, en lijkt de vrouw op een algebraleraar van groep acht? Wie gaf überhaupt een vier in plaats van een vijf voor uitstekend werk (“om niet te ontspannen”)? Of klinkt de stem niet als een teleurgestelde moeder? (Oh, mama... mama, die haar lippen op elkaar tuitte toen ze een "B" in het dagboek zag? Wat voor soort lof kan er zijn voor een goed cijfer! Het is niet genoeg). In onze kindertijd werd de evaluatiefunctie uiteraard door volwassenen uitgevoerd. En de manier waarop belangrijke volwassenen deze functie vervullen, bepaalt hoe iemands innerlijke criticus zal zijn. Onthoud: wat u vandaag tegen uw kind zegt, zal hij als volwassene tegen zichzelf zeggen. Bedoelde de leraar/moeder/een ander kritisch personage echt wat het beste voor je was? Heeft hij of zij ernaar gestreefd je slim, sterk en bekwaam op te voeden? Het kan heel goed zijn dat de volwassenen hun uiterste best deden, zo goed als ze konden. Maar goede bedoelingen kunnen naar de hel leiden, zoals je weet... Wat te doen? Rationaliteit en samenwerking. Zoals reeds vermeld kun je dit personage beter leren kennen en tot overeenstemming komen. Over het algemeen is een kind tamelijk weerloos tegenover een volwassene en is het meestal niet kritisch over zijn beoordeling. Jij bent integendeel al volwassen, je weet hoe je moet denken, afwegen en to the point moeten praten. Hoogstwaarschijnlijk is het nutteloos om te proberen iets aan je criticus te overwinnen, te overtuigen of te bewijzen. De figuur van de criticus is je innerlijke deel - en zelfs een heel sterk deel! Een criticus heeft veel energie - het is beter om die toe te eigenen, en het is het verstandigst om de criticus te ‘heropvoeden’ tot een assistent. Als je het begin van een giftige interne monoloog/dialoog opmerkt, stop dan. Zeg luid en duidelijk ‘stop’. Uitademen. Dat kun je tegen een criticus zeggen! ;)