Ik houd een matroesjka in mijn handen. Ze is helder en mooi. Ik kijk graag naar haar. Het oppervlak is gelakt en voelt aangenaam aan. Onder de vernis zitten meerdere verflagen, onder de verf zit hout... Maar ik weet dat wat ik zie niet alles is. Ik weet dat er nog iets anders in zit... Ik maak het open en vind er nog een, precies dezelfde nestpop, maar een beetje kleiner... En nog een... En nog een... Steeds meer. Totdat ik een heel kleintje ontdek... Matryoshka is voor mij een symbool van een vrouw, een symbool van mij. Hier is een heel kleintje een symbool van het innerlijke kind dat liefde en zorg nodig heeft. Naarmate het kind ouder wordt, verschijnen er nieuwe behoeften en om te overleven is een nieuwe nestpop nodig... Naarmate we ouder worden, leren we nieuwe vaardigheden en verschijnt er nog een nestpop, waarin het kleine kind zich nog steeds verstopt. Elke nieuwe nestpop is nieuwe kennis over jezelf, een nieuw ‘ik’, een nieuwe crisis die je hebt meegemaakt. En nu, na twintig, dertig, veertig jaar, zeggen we: ‘Ik ben groot, ik ben volwassen’, maar de kleine nestpop zit er nog steeds in. En al deze 5, 7, 10, 15 interne nestpoppen, dit ben ik ook allemaal... Alles wat ik ervan weet, dit gaat allemaal ook over mij. Ze kunnen gebreken hebben, stukjes vernis en verf, schaafwonden. Sommige zijn misschien scheef geschilderd, sommige zijn bijvoorbeeld niet gelakt. Het groeiproces was voor iedereen anders en daarom zijn de nestpoppen van iedereen anders. En deze levenservaring is precies wat iedereen uniek maakt, anders dan anderen. Hier is er vreugde vanaf het eerste gelezen boek, teleurstelling door mislukking, de pijn van gestoten knieën, de geur van het eerste boeket bloemen, de vreugde en tranen van de eerste liefde, indrukken van de reis, de teleurstelling van ongerechtvaardigde verwachtingen, het geluk van een langverwachte ontmoeting... Al deze nestpoppen zijn een waarde zonder welke de grote nestpop op zichzelf leeg zal zijn. Door onze levenservaring te devalueren, verliezen we onze steunpunten, verliezen we onszelf. Door te proberen iemand te zijn die we niet zijn, proberen we de nestpop van iemand anders aan te kleden, die niet bij de vorige past. Onze eerdere ervaringen passen niet in het beeld van het nieuwe zelf. En dan ontstaat er weer een crisis... Wat te doen? Soms kan vooruitgaan zo beangstigend zijn dat het makkelijker is om te stoppen bij wat is, om niet iets nieuws te creëren, om niet door een crisis te gaan, om een ​​klein, wispelturig meisje of een opstandige tiener te blijven... Je kunt de bestanden archiveren, inkorten. vorig model, daardoor vergeten, verplaatsen, negeren, maar het zal een merkteken blijven, een wond, soms erg pijnlijk, wat eng is om aan te raken... En dan wordt deze plek óf heel kwetsbaar, óf helemaal niet gevoelig. En als er heel veel van zulke plaatsen zijn... Het leven wordt pijn... Helaas hebben we niet de mogelijkheid om onze gevoelens te kiezen. Door te besluiten geen pijn te voelen, ontnemen we onszelf de mogelijkheid om alle andere gevoelens te ervaren: vreugde, liefde, erkenning, dankbaarheid, geluk... En hier is het misschien de moeite waard om na te denken: waarom heb ik de nestpop van iemand anders nodig? als ik in plaats van de verwachte vreugde en geluk pijn voel, of helemaal niets voel, brengt niets mij vreugde... Je kunt natuurlijk het platgetreden pad volgen en proberen de nestpop van iemand anders aan te trekken jezelf, tegen jezelf zeggend, ik heb me vergist, misschien heb ik deze niet nodig, maar die... maar het resultaat zal helaas hetzelfde zijn... Je kunt zelfs iemand om hulp vragen, maar zelfs als iemand anders doet het zagen en snijden, de wonden zullen nog steeds van jou zijn... Of je kunt een nieuwe maken, rekening houdend met de kenmerken van de vorige, alle voorgaande, wees voorzichtig met deze kenmerken, die de grootste waarde hebben. Breng vernis aan op de schaafwonden, waardoor de gevoeligheid wordt hersteld. Waardeer, respecteer en wees dankbaar voor eerdere ervaringen. En dan zal jouw nestpop voor jou de mooiste, meest waardevolle en duurste zijn. Omdat jij alles over haar weet. Omdat jij het zelf hebt gemaakt... Mijn nestpop is in mijn handen. En ik wil het aan niemand geven. Ik kan nieuwe kleuren toevoegen of nog een vernislaag voor meer glans, ik kan alles laten zoals het is... Maar ik weet dat de meest waardevolle dingen erin zitten... Mijn nestpop is in mijn handen en hij is altijd bij me ! Auteur: Nadezjda Zhirkova.