Conflict... Zoveel in dit woord... Hmmm. Een goede, beknopte woordterm. Ieder van ons heeft er zijn eigen associaties mee, en tegelijkertijd zijn ze verenigd door een bepaald gemeenschappelijk ‘probleem’. Dit is begrijpelijk: zelfs Wikipedia zegt dat conflicten meestal gepaard gaan met negatieve emoties. En dit is precies de reden waarom het beter zou zijn om conflicten in het gezin te vermijden: communicatie met dierbaren is tenslotte geen gebied waar het gepast is om negatieve emoties te zaaien en te oogsten. En toch kan ons leven niet zonder conflicten, wat betekent dat de vraag is hoe we conflicten kunnen gebruiken en er zelfs voordeel uit kunnen halen voor relaties (we zullen in het volgende hoofdstuk praten over de verkeerde interpretatie in de richting van ‘voordeel voor jezelf halen’). Dus als mensen over conflicten praten, bedoelen ze in de regel een soort externe botsing, min of meer gewelddadig. Maar elk extern conflict begint met een intern conflict, namelijk: conflict ontstaat wanneer een of andere menselijke behoefte niet wordt bevredigd. Dat wil zeggen, er is een behoefte, maar er is geen bevrediging (hier is – uiteraard voorwaardelijk – sprake van een objectieve of een subjectieve reden: opnieuw hebben we het over overtuigingen die verhinderen dat de behoefte bevredigd wordt, of over het erkennen ervan als tevreden). En laten we als onderdeel van dit gesprek de klassieke behoeftenpiramide volgens A. Maslow in gedachten houden. Helemaal onderaan, aan de basis van de piramide, bevinden zich de fysiologische behoeften (1): voedsel, water, slaap, seksuele ontspanning, enz. Iets hoger ligt de behoefte aan veiligheid (2). Daarboven ligt de behoefte aan liefde (3). Nog hoger – in erkenning en respect (4). Vervolgens volgen cognitieve behoeften (5), esthetische behoeften (6) en, bovenaan de piramide, de behoefte aan zelfactualisatie (7). Het is geen toeval dat deze structuur een piramide wordt genoemd: hij heeft een basis en een top, en het succes van de overgang naar de top hangt af van de stabiliteit en betrouwbaarheid van alle voorgaande “stappen”. Dezelfde behoeften die inherent zijn aan een individu bestaan ​​ook in het gezin als sociaal systeem. We hebben hier al eerder over gesproken en zullen er in de toekomst over praten, maar laten we nu eens kijken naar een zeer interessante techniek die helpt bij het omgaan met veel conflictsituaties in het gezin - op de meest ogenschijnlijk onverwachte en zelfs zeer aangename manieren. Dit is een conflict managementsysteem voorgesteld door de Amerikaanse psycholoog Catherine Qualls. Het is ontwikkeld en aanbevolen voor gebruik in ouder-kindrelaties, maar de praktijk leert dat het uitstekend geschikt is voor getrouwde stellen en niet alleen (in principe is het van toepassing op alle interpersoonlijke conflicten).K. Qualls onderscheidt vier stadia (niveaus) van conflicten. Je kunt het stadium van een conflict met een persoon bepalen (en dus de manier om het op te lossen) ... door je eigen emoties. Die. Afhankelijk van welke behoefte niet wordt bevredigd bij de persoon met wie we in conflict zijn, ervaren we bepaalde gevoelens jegens hem. En als we weten wat deze behoefte is, kunnen we niet alleen de ontwikkeling van het conflict onderdrukken (hoewel het onderdrukken van het conflict op zichzelf zeer, zeer onwaarschijnlijk is, gegeven het feit dat dit niet betekent dat we moeten werken aan de oorzaak, de wortel van alles) – we kunnen ook oplossingen het conflict en het verbeteren van onze relaties. Hoe? Natuurlijk helpt het om de behoefte te bevredigen, precies degene die zichzelf op deze manier verklaart. Het is duidelijk dat als we het hebben over ouder-kindrelaties, het bevredigen van de behoeften van het kind een heilige plicht is, maar in de relatie tussen echtgenoten is alles niet zo eenvoudig. Deze aanpak stelt u echter in staat om uw deel van de verantwoordelijkheid op zich te nemen voor wat er gebeurt in het gezin, dat altijd bestaat, en als u vanuit dit gezichtspunt kijkt, wordt het duidelijk dat de aanpak zeer “volwassen” is... Een conflict van het eerste niveau dus. De emotie irritatie spreekt erover. Wanneer je je kind of partner als een vervelende vlieg wilt wegpoetsen. Nou, wat is er, ze laten me niet mijn eigen ding doen, ze vragen me de hele tijd iets, leiden me af, ze hebben allemaal iets van me nodig, rrrr... Hoe eindigt dit meestal? Nou, zulke metaforen wil ik natuurlijk niet gebruiken, maar toch: “inslag”, laat me met rust! Opop verhoogde toon, ja... Dan - natuurlijk, als gevolg daarvan, aan de ene kant wrok en aan de andere kant: ik heb iets overdreven... Waarom gebeurt dit hier? Het is belangrijk om dat te begrijpen als iemand dat heeft gedaan Als hij een behoefte heeft die niet bevredigd wordt, weet hij wat die is en weet hij hoe hij die moet bevredigen. Problemen en conflicten doen zich in de regel niet voor: als hij honger krijgt, gaat hij eten. Ik realiseerde me bijvoorbeeld dat de situatie in het appartement inbreuk maakt op je esthetische behoeften - ik heb dingen op hun plaats gezet, schoongemaakt... Maar het is een heel andere zaak als dit eenvoudige mechanisme bij een persoon wordt verbroken, en er is een bepaalde ‘blokkade’ in de psyche die je ervan weerhoudt je verlangens (of sommige wensgroepen) te verwezenlijken. En ook wanneer er sprake is van zogenaamde vervanging van behoeften. En nu - het conflict van het eerste niveau. Het komt voor wanneer onze relatiepartner merkt dat onze aandacht ontbreekt. En aandacht wordt slechts om één simpele reden belangrijk: aandacht vervangt als het ware liefde. Dat wil zeggen, we verwarren deze twee concepten overal. Ik hou ervan als ik aandacht krijg. Als ze geen aandacht aan mij schenken, vinden ze mij niet leuk. Bekende ‘logica’, nietwaar? Het wordt gevormd in de kindertijd, wanneer de baby gewend raakt aan het ontvangen van aandacht in plaats van aan tactiel contact. Laten we zeggen dat een baby van twee maanden in een wieg ligt en huilt. Moeder komt naar voren, kijkt hem in de ogen en vraagt: "Nou, wat is er gebeurd?" Waarom ween je? Kijk eens hoe mooi je rammelaars zijn! Dan herhaalt deze situatie zich keer op keer. De baby moet worden vastgehouden, geschommeld en borstvoeding krijgen. Het is noodzakelijk om de warmte van het lichaam van de moeder te voelen, een vertrouwde geur, een aanraking om in jouw ‘taal’ te weten dat alles in orde is. Maar vaak krijgt hij in plaats daarvan een gesprek aangeboden ‘zoals met een volwassene’. Nog vaker praten ze eerst zo met hem en nemen hem dan in hun armen - "als dat niet helpt." In beide gevallen ontstaat er een verbinding: liefde = aandacht. Het is goed dat het net zo gemakkelijk wordt vernietigd als gecreëerd: het is voldoende om iemand regelmatig het gevoel te geven dat hij geliefd is, zonder afgeleid te worden van zijn zaken. Hoe? Erg makkelijk. Als je gaat zitten om te lezen, en je kind komt voor de tiende keer naar je toe met iets te doen, en daarom kook je langzaam, dan kun je hem eenvoudig naar je toe trekken en knuffelen zonder te stoppen met lezen. En ziedaar! Een halve minuut van zulke communicatie betekent meer en wordt hoger gewaardeerd dan twintig vragen, antwoorden en geschreeuw. Omdat al deze schokken en andere uitingen van ‘aandacht’ een vervanging zijn die niet aan de behoefte voldoet. En de fysieke uitdrukking van warmte en intimiteit is precies wat je nodig hebt om je geliefd te voelen. In een situatie met een volwassene is het ook zinvol om uit te zoeken hoe en in welk geval uw partner weet en voelt dat er van hem gehouden wordt. We weten dit tenslotte niet altijd over onze dierbaren. Weet je nog die gelijkenis over een man en vrouw die vele, vele jaren samenwoonden en er pas per ongeluk achter kwamen dat het blijkt dat hij van de korst in brood houdt, en zij van de kruimel? Om duidelijke fouten niet te herhalen, is het zinvol om vanaf het begin een aantal dingen te zeggen. We hebben dus de belangrijkste punten verduidelijkt en er staat een conflict op het tweede niveau op onze agenda. Het ontvouwt zich wanneer de behoefte aan respect en erkenning niet wordt bevredigd. Het is heel eenvoudig om hier achter te komen: in een situatie van zo’n conflict wil je de persoon koste wat kost dwingen om het op jouw manier te doen. En hij verzet zich natuurlijk. Nou, dan lijkt het erop dat er duidelijkheid is: wie is sterker, wie zal winnen? En er zijn verschillende manieren om het conflict op te lossen. Ten eerste kun je natuurlijk toegeven. Als je met jonge kinderen omgaat en ziet hoe deze behoefte om ‘de regels te dicteren’ zich bij hen manifesteert, ben je gewoon verbaasd: hoe gewend zijn we aan ‘meer druk uitoefenen’ op plekken waar dat helemaal niet nodig is, waar dat wel mogelijk zou zijn. zonder enige schade aan de zaak toe te geven. En als er geen manier is om toe te geven, nou ja, je baby eist bijvoorbeeld dat je bij rood licht de weg oversteekt, hoe kun je hem dan anders het gevoel geven dat hij gerespecteerd en belangrijk is? Het is gemakkelijk om hier door de situatie te navigeren. Vraag zijn mening over het avondeten, vraag om hulp bij het winkelen, en ook -leer hem iets te doen dat hij beter kan dan jij. Of bestaat zoiets niet? Als het gaat om relaties tussen volwassenen, bieden we altijd een pad van generatieve oplossingen. Om erop te staan, moet u één enkel, maar heel belangrijk ding onthouden: uw relatie is veel belangrijker dan hoe u de controversiële kwestie nu precies oplost. En het is ook heel ontnuchterend om jezelf simpelweg de vraag te stellen: wil ik nu echt de beste oplossing vinden - of wil ik dat het gewoon op mijn manier is? Redelijke mensen zijn geneigd naar de gouden oplossing te zoeken. En het is er altijd. Dit is een besluit waarbij rekening wordt gehouden met de meningen van alle betrokken partijen. Weet jij nog wat het verschil is tussen compromis en consensus? Er is sprake van een compromis als iedereen een beetje toegeeft en niet iedereen helemaal tevreden is. Consensus is wanneer iedereen wint. Een generatieve oplossing (een die gegenereerd moet worden, een nieuwe) is dus een consensus. Waar ga je 's avonds heen, naar een café of een karaokeclub? In het cafe! Nee, karaoke! Nee, in een café... Wat, zijn er maar twee opties?.. En is er niet één die helemaal bij beide past? Nou ja, we houden allebei van films! Je hoeft alleen maar de impasse te doorbreken en teamwerk te organiseren in plaats van te vechten. De meest succesvolle mensen ter wereld zeggen dat een team altijd sterker is dan een individu. Waarschijnlijk niet zonder reden? Deze stand van zaken wordt aangegeven door een sterk verlangen naar wraak. Als er een brok in je keel zit en je de persoon nog meer pijn wilt doen dan hij jou heeft aangedaan. Schuif het niet weg, ‘verkoop’ uw mening niet, maar neem wraak en straf. In dit geval is het van cruciaal belang om te begrijpen: dit gebeurt allemaal alleen omdat de persoon wraak op u neemt. Je hebt hem op de een of andere manier pijn gedaan, en hij 'geeft' het aan jou terug. Misschien leek de oorzaak van het conflict je triviaal, of heb je er helemaal geen aandacht aan besteed, iets gezegd of gedaan zonder na te denken. Wanneer iemand pijn ervaart, voelt hij zich niet veilig. En de onbevredigde behoefte aan veiligheid wordt vervangen door het verlangen naar wraak. Laten we zeggen dat een kind zichzelf bewapende met een schaar en langzaam de jurk van zijn moeder doorknipte. Niet zomaar iemand, maar mijn favoriet! "Ik zal je vermoorden!" – in de gedachten van sommige mensen, in anderen hardop. En het verlangen om in tranen uit te barsten, of echt te doden. Weet mama nog hoe ditzelfde kind vorige week vroeg om naar Vadiks verjaardagsfeestje te mogen, maar ze liet hem niet binnen omdat Vadik waterpokken had en het is niet bekend of hij nu besmet kan raken of niet in de Russische klassiekers - wat doen? Welnu, het is duidelijk dat voor een gezond persoon het realiseren van zijn tijdelijke verlangens een optie is die niet moet worden overwogen... Allereerst moet je daarom je toestand veranderen, zodat, naast deze wraakzuchtige verlangens, sommige anderen kan kristalliseren. Inademen en uitademen. En verder. En nogmaals, alleen langzamer en dieper, twintig keer. Ook loop je zo de straat uit. Of zet energieke muziek aan en gooi je emoties in beweging. En als de nuchterheid terugkeert, is het logisch om te vragen: heb ik je op de een of andere manier beledigd? Het kan zijn dat ze u niet meteen antwoorden. Maar ze zullen antwoorden. En dit antwoord moet gehoord worden. En er is ook een prachtige, bijna rituele zin: "Het spijt me heel erg dat ik je heb beledigd." Ik zal proberen dat niet nog een keer te doen." Mee eens, als je twee opties voor de ontwikkeling van gebeurtenissen vergelijkt, de ene "wraak voor wraak", de andere is zo, het zal meteen duidelijk worden welke meer geschikt is voor relaties met dierbaren. Als er een moment komt waarop je niet langer weg wilt rijden, bevelen wilt geven of wraak wilt nemen, maar gewoon wilt opgeven en je ‘leeg’ wilt voelen in je ziel, dan is dit het, het diepste conflict. Dit betekent dat alle voorgaande fasen voorbij zijn, het conflict nooit is opgelost, de behoeften niet zijn bevredigd en alles bij elkaar heeft nu tot deze situatie geresulteerd. In dit geval is het eerste dat kan helpen natuurlijk een gesprek. Er is een belangrijke regel voor het omgaan met dit conflictniveau: het kan niet in één stap worden opgelost. Je zult de bal langzaam moeten afwikkelen. Als u uw partner of kind met een hele hoop claims en wensen voorlegt, maakt dit de zaken alleen maar erger.