Een 58-jarige vrouw (laten we haar Nastya Konyagina noemen, haar voor- en achternaam zijn veranderd) vroeg mij om haar te helpen omgaan met haar angst om naar het dorp te gaan, naar haar eigen huis, dat haar eigendom werd na de dood van haar man 18 jaar geleden In een gesprek met Nastya bleek dat de angst verscheen na haar laatste bezoek aan een dorpshuis, waar ze voedselvergiftiging opliep. Ondanks het feit dat alles verliep zonder medische tussenkomst, was de vrouw bang: ze was alleen in huis, er was niemand in de buurt om haar te steunen en te kalmeren. Toen alles goed ging, voelde ze zich beter, ze wendde zich tot haar buren, die haar hielpen terug te keren naar de stad. Nu veroorzaakte de toestand van de cliënt vóór de geplande reis naar het dorp haar angst, een onaangenaam gevoel van 'kriebels', zoals zij het uitdrukte. Aan het begin van de EOT-sessie (emotioneel-imaginatieve therapie) voelde de vrouw deze onaangename toestand zoals hierboven beschreven in haar lichaam als ‘zwaar en pijnlijk gevoel in de borst’, met het beeld van een ‘verticaal uitgerekte elastische band, zoals een touwtje’. Volgens de procedure voor het uitvoeren van een EOT-sessie ging Nastya een mentale dialoog aan met het beeld en besefte ze dat het haar 'gestresseerd en nerveus' maakte, met behulp van de techniek van paradoxale resolutie van EOT (op mijn suggestie - notitie van de auteur ) vertelde het beeld van een uitgerekte elastische band dat het haar, het elastiekje, niet gespannen, nerveus zou maken en haar in staat zou stellen spontaan en vrij te zijn in haar manifestaties. Nu was het beeld van de elastische band niet langer gespannen, het ‘ontspande’ en de zwaarte verliet de borst van de cliënt. Maar volgens Nastya had ze midden op haar borst nog steeds ‘een soort pijnlijk gevoel’. Vervolgens werd de EOT-techniek gebruikt om onderdrukte gevoelens los te laten met behulp van een denkbeeldig geluid: de vrouw liet mentaal het geluid “en-en-en...” los uit haar borst. , totdat ze voelde dat het genoeg was, en het geluid vanzelf wegstierf. Maar heel diep in haar borst zat volgens de cliënte nog steeds angst. Het beeld van deze ‘diepe angst’ leek op een ‘oude vrouw met een stok’ (angst voor zwakte, ouderdom) en werd ‘geplant’ op de eerste stoel. En het tegenovergestelde beeld van kalmte, wijsheid en evenwicht zag eruit als een jong, mooi meisje - in de 2e stoel. Vervolgens werd de techniek van bekrachtiging (vullen met energie voor groei en ontwikkeling) van het positieve beeld van een jong meisje gebruikt. Terwijl Nastya het beeld van het meisje met energie vulde, nam de 'oude vrouw' enorm af in omvang, verloor haar contouren en veranderde in iets 'hards'. Tegelijkertijd bloeide het beeld van het meisje op, werd sterker, begon van het leven te genieten en 'vertelde' Nastya dat ze 'niet aan haar zweren moest blijven hangen, maar iets moest vinden om te doen dat vreugde en plezier brengt'. Toen verdween het beeld van het meisje plotseling, omdat ze geen tijd had om te integreren met de cliënt, wat voor haar wenselijk zou zijn geweest. En het "harde" dat op de eerste stoel overbleef van het beeld van de oude vrouw bleek volgens Nastya , om ‘verdriet’ te zijn, dat zijn volledige verborgen potentieel mocht laten zien. Toen nam het verdriet de vorm aan van een “tekenfilmmeisje”, boos, met haar handen tot vuisten gebald (rebels Innerlijk Kind), ze kreeg onmiddellijk ruzie met de vrouw. De cliënt stelde het meisje gerust door te zeggen dat ze niet boos op haar was, omdat ze begreep dat het meisje eigenlijk aardig en goed was en zichzelf alleen maar verdedigde. Maar nu zal Nastya altijd van haar meisje houden, voor haar zorgen en haar beschermen, zodat ze niet hoeft te vechten of agressie hoeft te tonen om zichzelf te verdedigen. Het beeld van het meisje stopte met zwaaien met haar armen, kalmeerde en verenigde (geïntegreerd) met de cliënt. Hierna uitte de vrouw in haar verbeelding de wens om onder de stroom water te gaan staan ​​​​en voelde ze opluchting. Vervolgens nodigde ik de cliënt uit om zich het beeld van Joy voor te stellen (het was tenslotte deze toestand die haar adviseerde het positieve beeld van het jonge meisje te ervaren dat eerder was verschenen). Voor Nastya zag Joy eruit als een veld met zonnebloemen. De vrouw stelde zich voor dat ze in dit veld tussen de bloemen lag en naar de lucht keek, waar plotseling wolken overheen dreven, het bewolkt werd en het begon te regenen. Toen de zon opkwam, dus.