Om eerlijk te zijn, nam ik tien jaar geleden het standpunt in dat onze ziekten ons worden gegeven als straf voor iets. Ik herinner me dat ik zelfs boeken las over welke ziekte bijna verantwoordelijk is voor welke “zonde”. En de sleutel hier is "waarvoor?" Toen ik kennis maakte met het onderwerp psychosomatiek, realiseerde ik me dat het belangrijkste niet "waarvoor?" is, maar "waarvoor?". En terwijl ik dit onderwerp bestudeerde, moest ik opnieuw diep in de anatomie duiken. Onthoud voor welk orgaan verantwoordelijk is, welke functies waar zijn. Op basis van deze kennis kun je nadenken over waarom de hersenen deze of gene functie van het lichaam vergroten of verkleinen. Het neemt bijvoorbeeld toe als er extra energie is als gevolg van interne conflicten die nergens heen kunnen. De enige taak van het lichaam is leven. Elk orgaan is verantwoordelijk voor een specifiek conflict, afhankelijk van zijn functie. Ons lichaam weerspiegelt ons wereldbeeld, ons leven. Al haar ervaringen en gebeurtenissen. Het is onmogelijk om verliefd te worden, zoals onze leraar zei, terwijl je lichaam opzij staat. Nee, al onze emoties gaan door het lichaam. Maar mensen zijn er zo aan gewend zichzelf, hun geest, van hun lichaam te scheiden, zonder gevoelens op te merken, hun toestand niet te beseffen. Dat het lichaam geen andere keuze heeft dan zich zo goed mogelijk aan te passen. Alle spanning van het gevoel wordt dan verlaagd door de spanning in het lichaam en resulteert als gevolg daarvan in een symptoom, omdat het onmogelijk is om het vast te houden als we voortdurend alleen met de geest leven en het lichaam niet horen later zal het zichzelf eraan herinneren. Als we niet merken dat we moe zijn, krijgen we ziekte, bloeddruk en hoofdpijn. En dan zal dit een secundair voordeel van de ziekte zijn: rust. Maar waarom jezelf en je lichaam martelen? Ontspan gewoon. Gestopte behoeften beïnvloeden de gezondheid, blijven in het lichaam hangen. Of er zijn ook familieleden die hun ziekte manipuleren, ik bind ze aan zichzelf, omdat ze bijvoorbeeld bang zijn om met rust gelaten te worden. En ze doen het heel onbewust, niet expres, ze weten niet hoe ze zich anders moeten uiten. In woorden is ziekte bijvoorbeeld een signaal om te denken en te begrijpen dat mijn psyche het niet zou kunnen accepteren. Psychosomatiek is niet een soort magie of iets onverklaarbaars. Meestal klinkt dit in de context van “de dokter heeft de oorzaak van het symptoom en de pijn niet gevonden, aldus psychosomatiek.” Dat wil zeggen, aangezien de geneeskunde het niet begreep, is dit iets dat uit een onbekende bron is gehaald. Maar dit is een misvatting. Soms zijn we bang om op de juiste manier op een situatie te reageren en onze gevoelens niet te tonen. We blokkeren de uitlaatkleppen van emoties. Wanneer we onszelf verbieden op situaties te reageren, ontstaat er een reactie in het lichaam. Psychosomatiek is een lichamelijke weerspiegeling van het spirituele leven. Lichamelijke manifestatie van emoties. "Spiegel" van onbewuste processen. Waarom de hersenen deze of gene ziekte veroorzaakten. Elke ziekte van fysieke aard heeft een mentaal aspect. De reactie op deze ziekte zal van persoon tot persoon verschillen, afhankelijk van hun karakter en wereldbeeld. Hoe dan ook, de hersenen zijn ontworpen om ervoor te zorgen dat een persoon overleeft. Altijd. Daarom is wat in ziekte verandert iets dat niet werd geaccepteerd en niet werd gerealiseerd door de geest en de psyche. Iedereen reageert anders op dezelfde situatie. En iedereen wordt in dezelfde gevallen anders ziek. Ziekte is een proces, een poging om zich aan te passen aan de omgeving en te zoeken naar evenwicht. Het antwoord op interne conflicten, ongemak en gebrek aan bewustzijn is wanneer emoties worden herkend en ervaren. Ze worden niet gedwongen te vertrekken. Ze gaan niet dieper en ontkennen niet. Het is belangrijk om je lichaam en zijn signalen te voelen. Zelfs gewoon vermoeidheid. Werk niet te hard op het werk, dwing jezelf niet tot het punt van depressie, eis niet het onmogelijke van jezelf, maar luister naar jezelf. En dan beginnen de slaappillen, want om de een of andere reden laten de hersenen niet los van controle, depressie en kalmerende middelen. Ze zijn gewend zelfmoord te plegen, anders zijn ze op de een of andere manier onproductief. Veel mensen geloven trouwens dat een goede training in de sportschool betekent dat je er zonder kracht uit moet kruipen. Maar sport moet energie geven, en geen dodelijke vermoeidheid... dit is wat de osteopaat mij elke keer vertelt. We sporten voor de gezondheid, niet voor blessures, toch? Hetzelfde geldt voor al het andere. Mijn ervaring: Er werd mij ooit de vraag gesteld: “Heb ik psychosomatiek ervaren?”.