Mijn oude telefoon ging helaas kapot. Het is niet mooi en niet functioneel geworden. Alleen nu vind ik hem niet meer leuk. En de afgelopen zes jaar was er niet eens de gedachte om het te veranderen. Ik werd verliefd op het uiterlijk, en daarna heb ik me aangepast en gewend geraakt aan de functies ervan. Hij was van mij. Eenvoudig, begrijpelijk, speciaal exclusief voor mij. Toen het onmogelijk werd om ermee te werken, ik er niet aan kon wennen, ik er niet in paste, besloot ik een nieuwe te kopen. En hier zijn ze: twijfels en angsten. Het is noodzakelijk om er een te vinden die op mij lijkt, zodat deze niet overbelast wordt met onnodige, onnodige functies. Het belangrijkste voor mij aan een telefoon is de mogelijkheid om basisfuncties uit te voeren en een ideaal uiterlijk te hebben. Een maand lang heb ik naar verschillende telefoonmodellen gekeken. Bovendien waren hun kosten beperkt, niet omdat het onmogelijk was om het te kopen, maar vanwege mijn overtuiging dat hoe duurder en cooler, hoe minder betrouwbaar... En nu heb ik het gevonden! Het is eenvoudig, mooi en lijkt perfect bij mij te passen. Nu kun je er zeker van zijn dat als er geen fabrieksfouten zijn, er de komende zes jaar geen nieuwe telefoon meer zal zijn. Welnu, wat is nu de zin van dit ontroerende verhaal? Ik dacht plotseling aan liefdesrelaties. We kiezen elkaar tenslotte allemaal op basis van enkele parameters die voor ons belangrijk zijn, en dan ‘kopen’ we. Tussen aanhalingstekens, omdat we niet kopen voor geld in de letterlijke zin, maar voor andere dingen: aandacht, emoties, warmte, de aanwezigheid van een ander in de buurt. Je partner is te vergelijken met je telefoon. Ik hield heel lang van mijn telefoon, sloeg een oogje dicht voor al zijn tekortkomingen, accepteerde hem voor wat hij was, ik vond hem echt leuk, en op een mooi moment, zo leek het mij, verraadde hij me, ging kapot en Ik hield er niet meer van. Maar als je ernaar kijkt: het gaat nog steeds niet vanzelf. Gebrek aan zorg van mijn kant, het bestaat al een hele tijd en het was gewoon niet de bedoeling dat het zo lang zou duren. Dit is wat er met mensen gebeurt als er iets misgaat: je raakt beledigd, vertrekt en neemt een diep gevoel van wrok met je mee. Maar beide zijn altijd de schuldige... En wat is de schuld van de telefoon? Laten we even terugkomen op de soorten relaties. Er zijn mensen die bijna één keer per maand van telefoon wisselen. Er komt gewoon een nieuw model uit: moderner, interessanter, functioneler, je moet het meteen kopen. En het maakt niet uit dat het niet bij mij past (verkeerde interface en veel nutteloze functies). Mijn vrienden zullen jaloers zijn, ik zal mijn status vergroten... Ook met partners. Zodra iemand interessanter wordt gevonden, moet je hem meenemen. Ik ben tenslotte de beste en ik heb het beste nodig. Maar hoe lang moet je kijken? Dit is wat mensen doen die nog niet precies hebben besloten wat ze voor zichzelf vertegenwoordigen, wat ze voor zichzelf betekenen, wat ze nodig hebben. Ze zijn dus op zoek naar een ideaal stel, een telefoon, een relatie, een huis, een auto... Gewoon om op te vallen voor anderen, om aardig gevonden te worden, om bewonderende blikken op te roepen. Het komt voor dat iemand voortdurend van telefoon wisselt omdat hij kan de juiste niet vinden. Er is altijd wel iets dat je niet leuk vindt: de verkeerde kleur, te zwaar of te licht, niet comfortabel, niet genoeg functies, zacht of hard overgaan... En de persoon zoekt, zoekt, overweegt opties, wisselt van telefoon. Mensen zijn eeuwig op zoek naar de beste optie. En het komt vaak voor dat iemand zijn telefoon vergelijkt met de telefoons van vrienden/familie/kennissen: “en die van hen is beter (handiger, cooler, nieuwer).” En je moet zeker dezelfde kopen of ruilen. Het gras van je buren is groener...En er zijn mensen die geen telefoon hebben. Ze zeggen dat ze gelukkig zijn. Ze zijn niet afhankelijk van plotselinge situaties, van noodoproepen waarbij onmiddellijke hulp aan iemand nodig is. Zelfs als ze een telefoon hebben, hebben zulke mensen geen paniekerige angst om deze thuis te vergeten, ze zullen overdag rustig zonder telefoon leven en 's avonds zullen ze gewoon gemiste oproepen beantwoorden. Hun leven en de gebeurtenissen daarin hangen uitsluitend van henzelf af, en niet van een vriend die belde en die vanavond iets te doen had. Maar ze hebben een telefoon en om de een of andere reden hebben ze die nodig om een ​​vriend te bellen die ze al een hele tijd niet meer hebben gezien, om de stem van een dierbaar persoon te horen. Een telefoon is troost, gemak.».