Wie van ons was geen kind? Wie heeft er niet snel volwassen willen worden? Wie is er niet verontwaardigd over het onbegrip van hun ouders? Wie heeft niet bewezen dat hij al groot is voor zijn vader en moeder? Wie heeft zijn recht op een persoonlijke mening niet verdedigd? Om de een of andere reden vergeten we, of herinneren we ons gedeeltelijk, de momenten waarop we, uit machteloosheid tegenover de opvoedingsmethoden van onze vaders, niet wilden leven. Dergelijke sterke emoties stapelen zich op en stapelen zich geleidelijk op, waarbij ze plotseling een uitweg vinden in de vorm van zenuwinzinkingen en hysterie. Laten we zeggen dat gisteren een van de grond opgepakte stok op ruwe wijze van een kind werd weggenomen. Vandaag hebben we het spel met onze favoriete beer abrupt onderbroken en hem aan tafel gezet. En morgen, zonder dat ik de tekenfilm mocht uitkijken, kreeg ik een protest in de vorm van een stroom tranen, een oorverdovende schreeuw en een schop op de grond (een keer heb ik daarnaast zelfs naar een vierjarige gekeken meisje spuugde in het gezicht van haar moeder). Wat willen wij graag dat onze kinderen als volwaardige individuen opgroeien en geestelijk gezond zijn! De voorwaarden voor de harmonieuze mentale ontwikkeling van een kind zijn zo eenvoudig, bijna banaal: we beschouwen het kind als een gelijke. We respecteren het kind. We hebben onvoorwaardelijk lief. Als we bedenken wat elk punt betekent, blijkt het volgende: we beschouwen het kind als een gelijke. Dit betekent helemaal niet dat een baby van drie maanden als volwassene slechts klein van gestalte is. Wat ik hier zeg, is dat het raadzaam is om een ​​kind als vriend les te geven, door persoonlijk voorbeeld. En leer natuurlijk zelf van hem. Het zou geen verrassing moeten zijn dat je iets kunt leren van een 2-jarige, hoeveel oprechtheid van gevoelens, verkennende passie, doorzettingsvermogen bij het bereiken van wat je wilt en vele andere nuttige dingen die voor veel volwassenen schaars zijn. We leren tenslotte van onze vrienden, we leren ze tegelijkertijd. Maar je moet toegeven dat het moeilijk is om te communiceren met een vriend die ons niet als gelijken behandelt. En als dergelijke communicatie constant en noodzakelijk is, kun je behoorlijk wat neurose verdienen. Een van de belangrijke punten hier is om geen volwassen kwaliteiten aan het kind toe te schrijven. Baby's weten bijvoorbeeld niet hoe ze moeten manipuleren en iets expres moeten doen, kinderen van 1-3 jaar weten niet hoe ze moeten liegen en intrigeren, of iets moeten verzinnen. Het is belangrijk om te onthouden dat een kind hier en nu met emoties leeft. Het is onze taak om u te helpen zelfbeheersing te verwerven en zelfbewustzijn te cultiveren. Wij respecteren u. Respect, naast wat wij zelf onder dit begrip verstaan, bedoel ik gevoelens en verlangens. Mensen zijn geen robots en niemand kan precies op tijd eten, op dezelfde tijd naar bed gaan, enz. Stel je een situatie voor: je leest een boek, iemand komt naar je toe, pakt het boek, kleedt je aan en neemt je mee naar buiten voor een wandeling (je naar bed brengen, je wassen, je eten geven, potloden in je handen stoppen, wat dan ook) ). Niet erg goed hè? Hoe zit het met het kind? Zonder mij hebben ze me laten trouwen... Geef me een keuze! Hierbij moet je weten en er rekening mee houden dat zeer jonge kinderen geen keuze kunnen maken vanwege hun onderontwikkelde zenuwstelsel. Ze willen alles tegelijk en meer. Onze hulp zal voor hen nuttig zijn, alleen in democratische vorm, met hun toestemming. Je kunt soms de techniek van keuze gebruiken zonder keuze (“Ga je nu eten of wanneer de cartoon eindigt?”). Dit punt is in wezen een voortzetting van het vorige. Bovendien is er ook vrijheid in activiteit. De taak van ouders is om de veiligheid van de omgeving te waarborgen en alledaagse handelingen aan te leren. Het is erg belangrijk om de natuurlijke nieuwsgierigheid te behouden en te vergroten, die vervolgens uitmondt in cognitieve activiteit en de intelligentie ontwikkelt. Het volgende artikel gaat over liefde voor kinderen (punt 4).!