We denken zelden na over welke rol de vader in ons leven speelt, het is gebleken dat de moeder alles regeert: het opvoedingsproces, zij is het emotionele klimaat, de moeder regelt logistiek; problemen met school/secties/bijles, moeder zorgt voor, en vader verdient geld, en in het beste geval komt het vaak voor dat de vaderfiguur in het gezin wordt gedevalueerd, vrouwen denken dat de vader te weinig tijd aan de kinderen besteedt, of hij doet iets verkeerd of geeft het verkeerde, eindeloze controle verdringt de man, of misschien zijn de man en de vrouw uit elkaar gegaan, en vaak is het, door het prisma van grieven, moeilijk voor hen om hun ouderschap voor het kind te behouden, MAAR! De moeder geeft leven, en de vader geeft de kracht om te leven. En als het kind bij de geboorte werkelijk in een soort fusie met de moeder verkeert, dan is het door de vader dat het kind in contact komt met de moeder. buitenwereld, met de samenleving, het is in contact met de vader dat het kind leert risico's te nemen, te gaan, fouten te maken, keuzes te maken, jezelf kenbaar te maken, grenzen te stellen. Als vader, kijkend naar het meisje, haar bewonderde, haar een gevoel van veiligheid en vertrouwen gaf, dan voelde het meisje dat toen ze de wereld in ging, er een grote en veilige figuur achter haar stond en toen ze opgroeide, het normaal voor haar was om zich zelfverzekerd en veilig blijven voelen, en zelfs als zich crises en stress voordoen, heeft ze interne steun om hiermee om te gaan, om de ervaring te hebben van binnenin te leven, om niet opgesplitst te worden in moleculen van inconsistentie met deze wereld, ideeën over zichzelf, om niet te vallen in de put van horror van waardeloosheid, maar om conclusies te trekken en verder te gaan. Als er op deze plek een soort van 'inzinking' in het systeem was, dan zoekt zo'n meisje opgroeien nog steeds goedkeuring en bewondering van haar vader, zoekt ze naar liefde en erkenning, worden fouten op universele schaal in een oogwenk als een mislukking gezien Door crisis en stress kan ze terugvallen in de toestand van een klein meisje en dan is het niet meer mogelijk om de situatie adequaat in te schatten. In een relatie met een man is het onmogelijk om vrouw te blijven, omdat je ‘in je’ wilt zijn armen” en om besloten en verwend te worden, ontstaat er een zekere onbalans, en vaak gebeurt dit onbewust en is niet duidelijk, en waarom werkt de relatie niet? Het is belangrijk om niet te klagen over het lot en niet te zoeken naar de schuldigen, maar om bij jezelf te beginnen en geleidelijk de destructieve scenario's in relaties met dierbaren kwijt te raken. We zijn volwassen geworden, we zijn volwassenen en het is belangrijk om onszelf te scheiden niet alleen van moeder, maar ook om naar vader te kijken, ook al was hij er niet of weet je het niet meer, het is belangrijk om dit figuur binnenin af te ronden om te voorkomen dat je van mannen verwacht wat ooit niet in de rij stond.