Van de auteur: Dit artikel is geschreven op basis van de resultaten van het werken met vrouwen in individueel en groepswerk. We hebben het vooral over het gebruik van het associatiedek “Union of Goddesses”. Zelfs een beetje ervaring met het werken met deck-archetypen zorgde ervoor dat ik geweldige resultaten kon zien! Bij de receptie was een vrouw van ongeveer 47 jaar oud met haar 15-jarige zoon. “Mijn zoon wordt dikker, begint alcohol te drinken en zuigt nog steeds (vertelt ze na een telefonisch consult) op zijn duim.” De vrouw is aantrekkelijk, slim en welbespraakt. De vader van het kind woont in twee gezinnen. Iedereen weet ervan, en alles blijft hetzelfde... al bijna twintig jaar. Tijdens een van de consulten meldt ze dat ze bij de geboorte van haar zoon niet eens naar buiten mocht. Waarom maken we geen einde aan deze situatie? - vraag ik. 'Hij laat me niet gaan... In haar ogen zie ik hopeloosheid, een doodlopende weg... Nog een vrouw die geld weet te verdienen, die op 35-jarige leeftijd een appartement kocht...' Ik ben hem veel verschuldigd... hij heeft me uit een moeilijke situatie gehaald... Ik heb een goede relatie met zijn moeder...' - ze probeert het feit te rechtvaardigen dat ze al 15 jaar samenwoont met een man die haar beledigt en slaat in het bijzijn van haar 12-jarige zoon, meerdere relaties heeft met andere vrouwen, vrijwel zonder zich te verstoppen, die haar dwingt steeds meer te verdienen, en alle uitgaven controleert. We hebben zulke nauwe banden met hem... we houden van elkaar... Ik probeer hem uit zijn alcoholverslaving te halen... Ik probeer het vol te houden... Ik wacht... ik hoop het. .. Moet ik deze lijst voortzetten? Goede familie. Echtgenoot, twee kinderen. Ze is pas 35-36. We hebben samen veel moeilijkheden meegemaakt. Maar je moet een baan hebben die je niet leuk vindt om op de een of andere manier het hoofd boven water te houden. Deze baan levert niet veel inkomen op, maar wel sociaal. pakketje, uitstapjes naar kinderkampen... en ik wil heel graag doen waar ik van houd: creëren, vliegen van geluk, dansen... opgroeiende dochters geven steeds meer reden tot zorg... “Ik maak me zorgen over overgewicht. Als kind leek het mij dat ik de liefde en aandacht van jongens niet waard was. Het is moeilijk voor mij om in de spiegel te kijken...' Maar hier is een veel voorkomende situatie: 'Ik ben gescheiden van mijn man, nu moet ik veel werken, mijn ouders zorgen voor het kind. Ik voel me geen moeder, maar een zus voor mijn kind. Mijn moeder (vader, grootmoeder) zegt dat ik het gezin niet kon redden, ik ben een slechte moeder, ik heb niet het recht om relaties met andere mannen te hebben, ik moet mijn leven regelen en het kind aan haar overlaten” - iedereen kan vervolg deze lijst. Velen komen met kinderen met somatische stoornissen: enuresis, nerveuze oogtrekkingen, obsessieve bewegingen. Elke keer weer zie je in de ogen van de moeder de verbazing van het besef dat de reden hiervoor niet het psychotrauma van het kind is, maar deels de ervaringen van de moeder. Wat verenigt deze totaal verschillende verhalen, waarachter het lot, het lijden, de verliezen, het verdriet en de teleurstelling schuilgaan? Tijdens het therapeutische werk verschijnen labyrinten, kruispunten, gesloten ruimtes, duisternis, "zwarte gaten", leegte, kelders waarvan de vloeren bezaaid zijn met botten vaak in de tekeningen en afbeeldingen van deze vrouwen, er is vaak gebrek aan lucht, hoofdpijn en druk op de borst. Er verschijnen ook oude vrouwen die een drankje of troost brouwen, of jonge ondeugende meisjes die zonder angst voor wat dan ook op paarden gaan galopperen. Duisternis, zwartheid, pijn, angst, doodlopende weg, stenen kamers zonder deuren, pijn op de borst - een typische gemoedstoestand van vrouwen, meisjes, meisjes die psychologische trauma's, geweld, strikte controle van ouders of eeuwig verwijt, emotionele kilheid hebben ervaren. De verbinding tussen generaties gaat verloren. Er is geen continuïteit van de kennis van vrouwen door middel van legendes, tips, overdracht van ervaringen, ondersteuning. Er bestaat niet dat dappere meisje op een paard en die wijze oude vrouw die een toverdrankje van kennis voor haar familie brouwt. Het lijkt erop dat er geen uitweg is, dat deze situatie voor altijd zal duren. Er is geen kracht meer, geen hoop... Maar dit is niet zo. Een heel belangrijk en subtiel punt: alle hulpbronnen bevinden zich in ons. Maar we besteden jaren aan zoeken, het uitproberen van sociale rollen, het uitproberen van maskers. Het gaat ongeveer zo: - Ik zal de beste moeder ter wereld zijnen ik zal al mijn kracht aan het kind geven, ik zal mijn leven aan hem (hen) wijden - ik zal wachten op DIE man die mij energie zal geven (geld, een appartement, veel tijd voor kunst, wie zal het nemen). over al mijn problemen). In de tussentijd zal ik leven “met wat ik heb”... het kan tenminste op elk moment worden veranderd - ik zal mijn kracht geven aan het dienen van mensen (ik ga naar Jehovah's Getuigen, studeren om psycholoog-astroloog te worden. -genezer-handpalmlezer). Laat iedereen op de hoogte zijn van mijn spirituele zuiverheid. Dieren zijn degenen die mijn liefde waard zijn. Alle anderen zijn gewoon mannen. Dit is geen volledige lijst. Het principe van het zoeken naar een hulpbron is duidelijk. Maar de verwachte hulpbron verschijnt nooit. Mannen blijven mannen, kinderen worden nog steeds ziek of gedragen zich asociaal, je moeder uit steeds meer ontevredenheid over je leven, om de een of andere reden word je niet blij van een ander diploma onderwijs... Maar een herinnering uit de vroege kinderjaren hoe de jongen uit het volgende bed staat op de ziekenhuisafdeling. Hij liet hem met speelgoed spelen en nam het vervolgens weg, en de moeder van de jongen merkte cynisch op: "Dat klopt, het heeft geen zin om dat van iemand anders af te nemen!", een herinnering die al meer is dan Dertig jaar oud veroorzaakt nog steeds ondraaglijke pijn, tranen van wrok, woede-verpletteringen... ……. Wat gebeurt er met een tere rozenstruik die net knoppen heeft geplukt als hij op rotsachtige grond, bij ijzige kou of bij harde wind valt? Allemaal dezelfde dingen die gebeuren met subtiele, zachte, creatieve vrouwelijke energie die zich in een emotioneel koud gezin bevindt, met moeilijke levensbeproevingen. In de regel lopen we verwondingen op in onze diepe kinderjaren (denk aan het incident met het speelgoed dat werd weggenomen). Ze kunnen qua betekenis verschillen (een tak van een roos was gebroken, plotselinge vorst doodde alle knoppen, alle takken van een struik werden afgesneden, waardoor alleen het wortelgedeelte overbleef, enz.). Hetzelfde wordt waargenomen in het leven, van wrok over speelgoed tot seksueel geweld. De schade is in alle gevallen kolossaal, maar wij kunnen deze herstellen. Er zullen nieuwe takken groeien, de struik zal weer bedekt zijn met knoppen en als de omstandigheden goed zijn, zullen de knoppen veranderen in prachtige bloeiende rozen, geurig van geur. Ik zal niet zeggen wie voor ieder van ons de rol van tuinman speelt. We zijn dus dicht bij het belangrijkste gespreksonderwerp gekomen: het onderwerp vrouwelijke initiatie. Op het eerste gezicht is alles eenvoudig. Een meisje groeit uit tot een meisje met de komst van de menstruatie, wordt dan een vrouw met het opdoen van seksuele ervaring, en dan is ze een echtgenote, moeder, schoondochter, schoonmoeder of schoonmoeder, grootmoeder, oude vrouw. Kleine initiaties vinden echter voortdurend plaats, in alle stadia van de ontwikkeling. Vaak lopen we vast in een bepaalde fase van het vroege leven of de adolescentie. Het herstellen van een traumatische ervaring op de leeftijd waarop het letsel is opgelopen, bepaalt precies onze psychologische leeftijd. En op welke leeftijd denk je dat de zinnen aan het begin van het artikel kunnen overeenkomen: "Hij laat me niet gaan", "Ik zal hem redden en verdragen", "Dit is niet het moment om te dansen, je hebt nodig om bezig te zijn”, “Stop met naar jezelf in de spiegel te kijken! Niets kan worden opgelost”? Maar laten we terugkeren naar het feit dat alles het vermogen heeft om te herstellen. Onze psyche beschikt over enorme hulpbronnen. Dus hoe kunnen we deze meest waardevolle vrouwelijke energie herstellen? Hoe kunnen we, zij het laat, alle stadia van inwijding doorlopen? Ik durf wat advies te geven, dat helemaal niet nieuw is, maar zijn relevantie in deze kwestie niet heeft verloren: - het is niet nodig om bang te zijn voor mentale pijn. Trauma's kunnen alleen worden aangepakt als we er diep genoeg in duiken en onszelf toestaan ​​nuchter de omvang van wat er gebeurt in te schatten. - geloof niet in de mythen dat het opnieuw ervaren van trauma een nog groter trauma zal veroorzaken. Dit is fout. En bovendien zal een persoon onbewust voortdurend soortgelijke traumatische situaties voor zichzelf creëren als hij zich niet bewust is van de bron ervan. - onthoud je talenten en creatieve gaven. Elke vrouw heeft ze, ook al zegt haar moeder (man, minnaar, kinderen) anders. - beseffen hoeveel tijd je aan jezelf besteedt, aan je creatieve bezigheden, lichaamsverzorging, zelfkennis en spirituele ontwikkeling? Hoeveel zou je willen uitgeven? - de beste uitweg uit een depressie is om alles creatief te doen. Kook elke dag creatief soep voor uw opgroeiende zoon (bijvoorbeeld!