Van de auteur: Over waar ik klaar voor ben om mee te werken, en wat ik niet kan bedenken hoe ik het moet doen. Telefoontje: Hallo, mijn kind heeft nog geen vlees gegeten vele maanden. Ik: Hmm... Hoe lang, hoe oud is het kind? Kl: 23 jaar Ik: Mmm... En waar zie je de hulp van een psycholoog Kl: Kun je hem ervan overtuigen dat vegetarisme schadelijk is? Ik: Nauwelijks. Het enige dat ik als potentiële hulp zie, is het vermogen om je dialoog te organiseren, om bemiddelaar te worden. Geef u en uw kind de gelegenheid om elkaar te horen. Samenvatting: Na dit telefoontje voelde ik me verdrietig. Mijn oprechte overtuiging is dat iemand op 23-jarige leeftijd zijn eigen overtuigingen kiest, voor zijn gezondheid zorgt, enz. Voor mij is hij op 23-jarige leeftijd geen kind meer. Ja, ik begrijp het gevoelens van een ouder - het verlangen om zorg te dragen, angst voor de toekomst van een zoon of dochter, oprechte liefde. Tegelijkertijd kan ik als psycholoog op geen enkele manier iemand veranderen die niet wil veranderen. Noch op bevel van de ouders, noch op bevel van de echtgenoot... Het lijkt mij dat de juiste weg communicatie met dierbaren is, een gesprek van hart tot hart, het uiten van je liefde en zorg, en... het accepteren van geliefde degenen zoals ze willen zijn. Dit is waarschijnlijk het moeilijkste. En hierin stel ik me de deelname en ondersteuning van een psycholoog voor. Neem contact met ons op.