Ruimtetijdperk. Het eeuwige verlangen om zichzelf te overtreffen. Ware grootheid, of compensatie voor minderwaardigheid? Obsessief verlangen naar prestatie of pragmatisme? Wat beloven ze en waarmee bedreigen ze ons op buitenaardse planeten? Welke luchtspiegelingen ontnemen romantici hun slaap? Waarom streeft de ziel naar de hemel, en waarom vinden mensen geen waardig gebruik voor zichzelf op aarde? Kosmische droom Duizenden jaren lang is de aarde ons thuis geweest. Maar het bleek slechts een nest te zijn. De jubelende mensenstam voelde de wind in hun uitgestrekte vleugels. Geketend aan het rotsblok van de planeet gooide Prometheus zijn kettingen af. En hij snelde de interstellaire afstand in, rijdend op de zilveren karkassen van raketten die rommelden van vuur. Om licht vanuit je wieg naar de uitgestrektheid van het universum te brengen. Dit is hoe mensen een halve eeuw geleden het begin van het ruimtetijdperk zagen. Maar de realiteit wierp de dromen omver. En het heeft mij veel aan het denken gezet. Was de schok een valse start? Een spel vol ambitie, waarvoor je nog moet betalen? De hulpbronnen van de leidende landen zijn opgebrand in de ruimtewedloop. De meeste problemen op aarde zouden kunnen worden opgelost met geld uit slechts één van de ruimtevaartprogramma's. Grootheid veranderde in armoede, honger in derdewereldlanden en alle huidige politieke conflicten. Maar de prestatie van de eerste gaf de wereld het meest opwindende vooruitzicht dat ze ooit had gezien. Dromen van macht verschenen in de beelden van kosmische steden. Het verlangen om het universum te veroveren en het tot de rand toe met jezelf te vullen. Laat een stempel achter op de paden van verre planeten. Draag je zaad naar verre werelden en blaas leven in de ruimte. Grootheid fascineert en brengt je in slaap. Realiteit en problemen verdwijnen voor de blik van een romanticus. De ruimte belooft vergetelheid. En tegelijkertijd geeft het kracht om te ontwaken en ten volle te leven. Omdat vluchten naar de sterren helden voortbrengen. Oog van de Naald De eer om de mensheid in de hemel te vertegenwoordigen is altijd beschouwd als het lot van de besten. In die eeuwen, toen de enige weg naar de hemelse paleizen de poorten van de dood waren, geloofde men dat alleen de rechtvaardigen ze zouden overwinnen. Anderen vielen in het vuur en konden de test niet doorstaan. Er was een metafoor van een diamanten brug die de werelden verbond, zo dun als een scheermesje. Iedereen die perfectie heeft bereikt, kan er voor slagen. De gemoedsrust en innerlijke harmonie die hij had verworven, kwamen hier op zichtbare wijze tot uiting. Andere culturen hebben het beeld van het oog van een naald gecreëerd. Een nauwe poort waardoor men geen aardse rijkdommen kan binnenbrengen. En zelfs kennis en ervaring, die als schatten van de geest worden beschouwd. Omdat zijn hart gehecht is aan zijn spaargeld, kan hij zich er niet doorheen wurmen, als een kameel beladen met bagage door een smal gat. Vaak was er een beeld van het hemelse hof, of de formidabele Bewakers van de Drempel, die de hemel beschermden tegen de onwaardigen. De poorten gingen open voor degenen die hun recht op de eeuwigheid konden bewijzen. In samenlevingen die meer op zichzelf vertrouwden dan op de genade van de goden, waren de sleutels tot de hemel een kwestie van strijd. Het recht om de aarde in de bloei van het leven te verlaten werd betwist door de sterkste krijgers en atleten. De mooiste jonge meisjes werden geselecteerd voor een reis naar de sterren, wat aanleiding gaf tot moderne schoonheidswedstrijden. Alleen in plaats van een stoel in de raket wachtten hen de vlammen van een vuur. Alleen in de vorm van een rooksliertje kon het beste van het beste de sterrenwerelden bereiken. Hun huidige opvolgers hebben iets grotere kansen... People from Fire De tests van astronauten zijn qua ernst niet onderdoen voor de lijsten van de Ouden. Hoewel we ze niet beschouwen als ambassadeurs van de goden. In gedichten en films gewijd aan het ruimte-epos is hetzelfde oude motief echter aanwezig. Dit betekent dat de kwestie niet beperkt blijft tot pragmatiek en berekening. Hier ontdekken we dezelfde lagen van het onbewuste die zich duizenden jaren geleden openbaarden in de oude mysteries. Voor het onderbewustzijn is een astronaut de uitverkorene van de goden. Met alle respect. De eerste kosmonauten werden begroet als goden. Elke vlucht werd gevierd met een triomf die gelijk was aan die van het keizerlijke Rome. Degenen die uit de hemel terugkeerden, werden vereerd. Hun woorden kregen een speciale betekenis. Het leken de uitverkorenen van de hemel, wezens van vuur en staal. Helden waren begiftigd met onaardse schoonheid en morele perfectie. Ze droomden ervan hen te imiteren, en hun portretten werden iconen. En het was volkomen terecht. Maar eerlijk gezegd zijn de kenmerken van een magisch»