I'm not a robot

CAPTCHA

Privacy - Terms

reCAPTCHA v4
Link



















Original text

PSYCHOTERAPIA ZABURZEŃ PSYCHICZNYCH z pogranicza u kobiet cierpiących na niepłodność!! !!!!V.N.Sgibov - Akademik Rosyjskiej Akademii Nauk Przyrodniczych, doktor nauk medycznych, profesor, główny psychoterapeuta regionu Penza, dyrektor Centrum Naukowo-Praktycznego „Psychoterapia”, Penza!!!!P.N. Kocherganov - do M.D., Zastępca Dyrektora Centrum Naukowo-Praktycznego „Psychoterapia”, Penza!! Miesięcznik recenzowany naukowo-praktyczny „Psychoterapia”, nr 8. – 2008. – P.39-42 Analizie poddano cechy kliniczne i psychopatologiczne zaburzeń psychicznych typu borderline u kobiet cierpiących na niepłodność. Zidentyfikowano czynniki ryzyka rozwoju zaburzeń psychicznych typu borderline u tych kobiet. Opisano „portret psychologiczny” kobiety cierpiącej na niepłodność. Sformułowano główne kierunki działań psychoterapeutycznych i psychokorekcyjnych. Słowa kluczowe: zaburzenia psychiczne typu borderline, niepłodność, czynniki ryzyka, „portret psychologiczny”, psychoterapia, psychokorekta. 440008, Penza, ul.Kulakova, 8/2, tr. (841-2) 68-61-42; faks (841-2) 68-61-95; e-mail: [email chroniony] Pomimo niedawnego zainteresowania lekarzy psychologią i tendencji do integrowania usług psychologicznych z ogólną praktyką lekarską (Karvasarsky B.D., 2002), leczeniem niepłodności zajmują się głównie ginekolodzy, stosując metody biologiczne [2]. Tymczasem niepłodność w małżeństwie to nie tylko problem fizyczny, powoduje konflikt intrapersonalny u każdego z rodziców („mogę i powinienem”), rzutuje na sferę relacji interpersonalnych (z partnerem seksualnym i innymi członkami rodziny) oraz dotyczy Rodzina jako całość Dodatkowo sytuacje konfliktowe w rodzinie, niezadowolenie z życia seksualnego, a także uporczywe pragnienie posiadania dziecka powodują zaburzenia funkcjonowania w sferze seksualnej, a w efekcie prowadzą do niepłodności. Stresujące sytuacje wywołują zaburzenia wegetatywne, co powoduje brak koordynacji elementów mięśni gładkich jajowodów z czynnościową niedrożnością macicy [3]. Niepłodność w małżeństwie jest problemem szczególnie istotnym w aspekcie społecznym, medycznym, a zwłaszcza w indywidualnym aspekcie psychologicznym rodziny cały. Według oficjalnych danych w Rosji niepłodność stwierdza się u 15–17% małżeństw, a według ekspertów w nadchodzących dziesięcioleciach odsetek ten osiągnie 20% [4]. Najsłabiej zbadane aspekty tego problemu to aspekty kliniczne i psychopatologiczne obraz zaburzeń typu borderline, czynniki ryzyka rozwoju choroby oraz ocena indywidualna – zmiany osobowe w stanie psychicznym pacjentek z niepłodnością Cel pracy: poznanie cech klinicznych i psychopatologicznych zaburzeń psychicznych typu borderline u kobiet cierpiących na niepłodność i niepłodność. opracowanie programu leczenia tych zaburzeń Metody badawcze: ogólna kliniczna, kliniczna psychopatologiczna, eksperymentalna psychologia z kwestionariuszami osobowości i skalami oceny lęku i depresji. Łącznie 120 kobiet z niepłodnością, w wieku od 19 do 40 lat (średnia wieku 29,6 lat). ± 4,0 lat). Spośród nich 90 (75%) stanowiły kobiety z niepłodnością pierwotną, a 30 (25%) z niepłodnością wtórną. Czas trwania niepłodności waha się od 1,5 roku do 16 lat. 108 kobiet (90%) było zamężnych, 12 pacjentów (10%) było stanu wolnego. W 15 rodzinach po stronie matki stwierdzono dziedziczne obciążenie niepłodnością, które wyniosło 12,5%. Badanie przedchorobowych cech osobowości na podstawie informacji anamnestycznych, cech osobowości, techniki MMPI, kwestionariusza K. Leonharda itp. , wykazały, że wśród pacjentów o konstytucji astenicznej dominowały osobowości. Spośród nich następujące akcenty osobowości zidentyfikowano u 80 kobiet (66,6%): typ lękowy u 24 pacjentek (30%), histeryczny u 18 (22,5%), astenoneurotyczny u 16 (20%), labilny u 12 (15) %), cykloidalny u 6 (7,5%), psychasteniczny u 2 (2,5%), niestabilny u 2 (2,5%). U zdecydowanej większości kobiet (96 osób – 80%).oczekiwanie na ciążę było wydarzeniem indywidualnie znaczącym, odzwierciedlającym podstawową psychologiczną i biologiczną potrzebę macierzyństwa kobiety. Czynnikami psychogennymi były dla nich konflikty w rodzinie, upadek nadziei, uraza do samego siebie, naruszenie godności, wyrzuty ze strony bliskich, wyrzuty i oskarżenia współmałżonka, przejaw zwiększonej bezbronności, utrata wiodącej pozycji w rodzinie, strach wyśmiania w służbie, obawa o trwałość małżeństwa z powodu braku dzieci, obawa przed zdradą i rozwodem itp. Czynnikami ryzyka rozwoju zaburzeń psychicznych z pogranicza w naszej populacji pacjentów były czynniki psychogenne, które były indywidualnie istotne dla nich, cechy przedchorobowe z akcentem osobowości, dziedziczny wywiad rodzinny w kierunku niepłodności, skomplikowany wywiad położniczy (szczególnie w przypadku niepłodności wtórnej), cierpienie somatyczne. Badając i analizując dokumentację medyczną naszych pacjentek, stwierdzono, że znacznie częściej niż kobiety w tym wieku cierpią one na różne choroby psychiczne. Większość tych zaburzeń, 66,7% (80 kobiet) ma charakter psychogenny, a 33,3% (40 kobiet) ma charakter somatogenny. Analiza obrazu psychopatologicznego zaburzeń nerwicowych u kobiet z niepłodnością w porównaniu z cechami psychologicznymi i typologicznymi jednostki jest całkiem jasne, wykazało, że zjawiska syndromiczne są spowodowane osobliwościami typologicznej struktury osobowości. Częściej zaburzenia nerwicowe występowały u pacjentów z asteniczną budową. Zidentyfikowaliśmy sześć syndromicznych typów zaburzeń granicznych u kobiet cierpiących na niepłodność. Są to typy lękowo-depresyjne, fobiczne, histeryczne, asteniczno-depresyjne, neurasteniczne, hipochondryczne. Łączy ich fakt, że w klinice słychać specyfikę psychologicznie istotnych czynników psychogennych - niepłodności i związanych z nią reakcji osobowości na samą niepłodność i jej „konsekwencje”. Typ lękowo-depresyjny rozwija się u osób zaakcentowanych z „osobistym” radykałem lękowym w swojej strukturze. Zatem u pacjentek z niepłodnością pierwotną (90 chorych) zespół ten wystąpił u 27 osób (30%) i u 8 na 30 pacjentek z niepłodnością wtórną (26,7%). Na tle depresji nerwicowej odnotowano nastrój niespokojny, towarzyszący niepokojowi z powodów nieistotnych: o wyniki badań i skuteczność leczenia, oczekiwanie niepowodzenia, nieszczęście, przewartościowane wyobrażenia o niedocenianiu siebie, obawy przed pogorszeniem relacji rodzinnych i ratując małżeństwo. Wystąpiły przejściowe zaburzenia somato-wegetatywne. Zespół fobiczny stwierdzono u 23 osób (25,6% z niepłodnością pierwotną) i 7 (23,3% z niepłodnością wtórną) i występował częściej u osób z przewagą akcentu astenoneurotycznego. Doświadczały obsesyjnego lęku przed poważną chorobą ginekologiczną, nieuleczalnością niepłodności, niepowodzeniem terapii, strachem przed czekaniem na kolejną miesiączkę, strachem przed poronieniem (z wtórną niepłodnością), strachem przed rozwodem, strachem przed samotnością 21 chorych (23,3% z niepłodnością pierwotną) i u 6 (20% z niepłodnością wtórną) u osób z akcentem hysteroidalnym. W klinice: figuratywne i emocjonalne odzwierciedlenie traumatycznej sytuacji, pragnienie posiadania dziecka i bycia „uhonorowanym”, żądanie współczucia i współczucia dla bliskich, reakcje afektywne wynikające z ignorowania „cierpienia”, nieodpowiednia drażliwość, płaczliwość, kapryśność. Zespół astenodepresyjny u 9 pacjentów (10% z niepłodnością pierwotną) i 2 (6,7% z niepłodnością wtórną) u osób z labilnym typem akcentowania. Klinika o skrajnie niestabilnym nastroju, z nieumotywowanymi zmianami w nim, przewartościowanymi ideami o niskiej wartości, reakcją bierno-obronną, pesymistyczną oceną teraźniejszości i przyszłości, psychogenną treścią doświadczeń i odpowiadającym im zabarwieniem nastroju tła Zespół neurasteniczny w 6pacjentów (6,7% z niepłodnością pierwotną) i 2 (6,7% z niepłodnością wtórną) bez akcentowania osobowości. Zaburzenie objawiało się wzmożoną drażliwością, drażliwością i chwiejnością emocjonalną, które wcześniej nie występowały w takim stopniu. Zwiększona wrażliwość na doświadczenia i cierpienie innych. W wypowiedziach dominowała refleksja nad przeżyciami psychogennymi oraz pesymistyczne nastawienie do przyszłości w małżeństwie. Dolegliwości somato-wegetatywne i zaburzenia somatyczne zajmowały dużą część u 3 pacjentek (3,3% z niepłodnością pierwotną) i 5 (16,6% z niepłodnością wtórną). U pacjentów bez akcentów osobowościowych na pierwszy plan wysunęła się „somatogenna” treść skarg pacjentów, przeceniane podejście do leczenia i badań, natarczywe żądanie dodatkowych badań, staranne wdrażanie zaleceń i oczekiwanie pozytywnych wyników. ale z patologią somatyczną (obecność 2-x do 4 chorób przewlekłych. Nasze badania sugerują, że rozwój tego czy innego zespołu nerwicowego (histerycznego, fobicznego, lękowo-depresyjnego) jest wyrazem tego połączenia zdeterminowanych mechanizmów patogenetycznych). przez psychologiczno-typologiczną strukturę osobowości. Uznajemy za dopuszczalne w tym względzie twierdzenia M.V. Davydovsky’ego, że „prawdopodobieństwo wystąpienia choroby jest określone przez indywidualność, ta ostatnia determinuje tę chorobę w jej specyfice” [1]. niepłodności u kobiet bez wyraźnych akcentów osobowości i są spowodowane patologicznymi objawami somatycznymi. Wyrażają się one przede wszystkim w zespołach asteniczno-depresyjnych i hipochondrycznych. Zatem występowanie zaburzeń psychicznych z pogranicza u kobiet cierpiących na niepłodność jest spowodowane interakcją zewnętrznych czynników psychogennych, psychologicznych i innych czynników środowiskowych oraz wewnętrznych biologicznych (predyspozycje konstytucyjne, genetyczne, przedchorobowe). cechy osobowości, jej struktura, akcentowanie) i takie czy inne cierpienie somatyczne pacjentki w ich integrującej jedności. W trakcie badania odkryliśmy, że częstość występowania zaburzeń psychicznych typu borderline u kobiet cierpiących na niepłodność jest wprost proporcjonalna do czasu trwania niepłodności i jej zakresów. od 1 roku do 3 lat – 18% (3 osoby), od 3 do 5 lat – 47% (14 osób), powyżej 5 lat i więcej – 69% (50 osób). Dane te korelują z danymi z naszych wieloletnich obserwacji kobiet cierpiących na niepłodność. Sporządziliśmy „portret psychologiczny” kobiet cierpiących na niepłodność. Charakterystycznymi składnikami były ogólny obniżony nastrój, uczucie depresji, bezradności i „braku radości”. Typowymi objawami było uczucie guza w gardle i „nieprzyjemne odczucia w okolicy serca”. Występowały umiarkowane przejawy egocentryzmu w zakresie podkreślania chorób somatycznych, które zdaniem pacjentek uniemożliwiały zajście w ciążę. Jednocześnie starali się unikać dyskusji na temat samego stanu niepłodności i jego możliwych przyczyn. Często obraz kliniczny był determinowany bezprzyczynowym pesymizmem, przygnębieniem i letargiem. Reakcja na zwykłe, codzienne bodźce i stres była niewystarczająca, zwykle hiperemocjonalna. Wskazywało to na ich istniejący stan dezadaptacji psychicznej. Charakterystyczny był stosunek do cudzych dzieci: kobiety zdawały się przenosić na nie swoje niezrealizowane uczucia matczyne. Często następował po tym stan depresji. Prawie zawsze występowały objawy somatowegetatywne w postaci drżenia rąk, niestabilności ciśnienia krwi, pocenia się i tachykardii. Krótkim objawem mogą być reakcje histeroidowe. Na podstawie uzyskanych danych psychodiagnostycznych główne kierunki psychoterapeutyczne, psychokorekcyjne iśrodki fizjoterapeutyczne: 1. Korekta stanu emocjonalnego. Treningi psychologiczne mające na celu głębszą świadomość swoich myśli, uczuć i reakcji cielesnych z nimi związanych; świadomość chęci (niechęci) posiadania dziecka; świadomość związków przyczynowo-skutkowych pomiędzy cechami postrzegania sytuacji a rodzajem reakcji na nią 2. Zwiększanie motywacji do leczenia u pacjentów z korzystnymi rokowaniami terapeutycznymi: analiza potrzeb i postaw, nieświadomych motywów, które mogą przeszkadzać. z ciążą; kształtowanie pozytywnego nastawienia do leczenia 3. Przystosowanie do niepłodności u pacjentów z niekorzystnymi rokowaniami do leczenia: skierowanie energii życiowej pacjenta na inne obszary aktywności; poszukiwanie alternatywnych sposobów posiadania dziecka (np. adopcja). Wiodącą rolę w leczeniu pacjentów z opisaną powyżej patologią przypisano psychokorekcji indywidualnej, psychokorekcie rodzinnej (praca nad ukrytym i oczywistym stresem psycho-emocjonalnym w rodzinie). oraz psychoterapię grupową, która została zbudowana na zasadzie etapów. Bardzo ważne było wykształcenie u pacjentów postawy umożliwiającej zajęcie aktywnej pozycji w przezwyciężaniu kryzysu psychicznego. Wszystkie stosowane rodzaje pomocy psychoterapeutycznej miały na celu mobilizację własnych rezerw psychologicznych pacjenta. Przy pomocy psychoterapeuty i psychologa medycznego pacjent zidentyfikował swój główny problem, odróżnił go od innych towarzyszących mu trudności i niepowodzeń życiowych, zdał sobie sprawę z pożądanego wyniku sytuacji kryzysowej i odpowiednich środków do jego osiągnięcia w wyniku interwencji psychoterapeutycznej pacjenci mieli poczucie, że sami rozwiązują swoje problemy, a nie otrzymują od specjalisty gotowe „przepisy” na zachowania. Tylko w tym przypadku psychoterapia, wraz z wyprowadzeniem pacjenta z kryzysu psychicznego, wzmocniła jego zdolności adaptacyjne i okazała się środkiem zapobiegawczym w przypadku stanów kryzysowych w przyszłości. W trakcie leczenia i pracy psychologów i psychoterapeutów z kobietami niepłodnymi byli w stanie złagodzić swój stan neurotyczny, wątpliwości w swoich możliwościach, zdecydować o celach i zadaniach tego ważnego dla kobiety okresu. Zajęcia zostały tak skonstruowane, aby jak najwięcej kobiet, które nie wierzą w swoje możliwości, zaangażować w wewnętrzną pracę duchową, aby zbudować zaufanie do siebie, swoich mężów i personelu oraz pozbyć się kompleksów i uprzedzeń Głównymi celami psychoterapii naszych pacjentek było: uzupełnienie brakujących informacji na temat niepłodności otrzymywanych od leczących ginekologów; korekta istniejących zaburzeń afektywnych, pesymistyczny nastrój pacjentów, liczne lęki; eliminacja wyobrażeń o niższości („nie jestem taki jak wszyscy”) i związanego z tym poczucia winy wobec współmałżonka i rodziców; praca z najbliższym otoczeniem pacjentów mająca na celu poprawę relacji rodzinnych; wzmocnienie wiary w możliwość pomyślnego wyniku leczenia, a także ukształtowanie spokojnej reakcji na serię możliwych niepowodzeń, podkreślając możliwy czas trwania tej terapii, potrzebę cierpliwości; formułowanie realistycznej oceny ich stanu i praca z nierealistycznymi i złudnymi nadziejami pacjentów na możliwość natychmiastowego cudownego uzdrowienia. Podczas leczenia pacjentów z tego typu patologiami wykorzystuje się całą gamę technik psychoterapeutycznych, spośród których najskuteczniejsze są metody. psychoterapii racjonalnej, psychoterapii grupowej, terapii gestalt, analizy transakcyjnej, podejść arteterapeutycznych, autotreningu, psychoterapii rodzinnej, psychoterapii sugestywnej, tradycyjnych systemów uzdrawiania. Włączenie pacjentów w pracę twórczą przyczynia się do koncentracji zasobów wolicjonalnych i twórczych człowieka, programowanie pozytywnego rozwoju psychiki i odpowiednich reakcji emocjonalnych kobiety (poprzez postrzeganie kolorów, spontaniczne rysowanie, śpiew, trening plastyczny do określonej muzyki itp.) Uwzględnienie znaczenia problemu niepłodności, który jest szczególnie istotny dla większości kobiet uważamy, że ważne jest przestudiowanie najważniejszych,problemy egzystencjalne. Praca wielopoziomowa prowadzona jest z oceną własnej osobowości. Jednocześnie z powodzeniem zastosowano metafory, elementy terapii pozytywnej i techniki psychoanalityczne. W wyniku wykorzystania elementów terapii Gestalt istniejące problemy i doświadczenia zostają przetworzone i rozwiązane w płaszczyźnie „tu i teraz”. Psychoterapia rodzinna jest obowiązkowym elementem terapii. Jest to szczególnie przydatne, jeśli w małżeństwie pojawia się sytuacja konfliktowa z powodu niepłodności żony. Podczas terapii udzielane są niezbędne porady i zalecenia dotyczące optymalnego zachowania w domu i tworzenia przyjaznej atmosfery. Temat „upadku ludzkich nadziei” jest omawiany z mężami. W przypadku długotrwałego braku pozytywnego efektu terapii z małżeństwem, bada się psychologicznie możliwość opieki nad adoptowanymi dziećmi. Wierzymy, że stworzenie i przestrzeganie na wszystkich etapach leczenia niezbędnego środowiska psychoterapeutycznego i zapewnienie opieki społecznej. wsparcie dla pacjenta jest najważniejsze w leczeniu zaburzeń psychicznych z pogranicza. Aby działanie było najskuteczniejsze, konieczna jest niezwykle przyjazna, życzliwa postawa wobec pacjentów i ich bliskich. Indywidualna korekta pozwoliła przygotować 86 kobiet (72,4% badanych) do grupowej dyskusji nad problemami. Wsparcie w grupie kobiet z podobnymi problemami, porady, uczestnictwo może zmienić niską samoocenę, nie pozwolić na pozostanie sam na sam ze swoim wewnętrznym bólem i cierpieniem, poprawić możliwości komunikacyjne, często pozytywnie wpłynąć na sferę psycho-emocjonalną i powrotu pacjentów do społeczeństwa Wyniki prac psychokorekcyjnych i psychoterapeutycznych przedstawiono w tabeli Tabela Dynamika niektórych wskaźników psychodiagnostycznych u badanych kobiet w trakcie leczenia Wskaźnik Poziom w punktach (przed leczeniem) Poziom w punktach (po leczeniu) Depresja (ocena na dzień). Skala Depresji Zunge) 57,0 ± 1,45 1,0 ± 1,9* Lęk osobisty (wynik w skali Spielbergera-Khanina) 47,2 ±1,842,2 ±1,6*Lęk reaktywny (wynik w skali Spielbergera-Khanina) 49,4 ±1,940,9 ± 0,8* Agresja (wynik w kwestionariuszu agresji i wrogości A. Basho i A. Darka) 28 ± 2,321,8 ± 1,6** – różnica jest istotna w porównaniu z analogicznym wskaźnikiem przed leczeniem (P < 0,05). Dane przedstawiono w tabeli tabela wskazują na wyraźny spadek poziomu depresji u pacjentów cierpiących na niepłodność, duży spadek lęku reaktywnego i poziomu agresji oraz nieznaczny spadek lęku osobistego po kompleksowych zajęciach grupowych pozwalają pacjentom stworzyć własny mit. niższości” mniej znaczące, pozwalają sobie na bycie tym, kim są i przygotowują grunt pod stopniową zmianę postaw wobec tego problemu, wzmacniając wiarę w możliwość pozytywnego efektu leczenia. Wierzymy, że zintegrowane podejście medyczno-psychologiczne do leczenia niepłodność będzie istotnym czynnikiem w jej optymalizacji. !! !!!! !!!! !!!!LITERATURA!! 1. Davydovsky M.V.// „O problemach przyczynowości w medycynie”. – M., 1965. – s.15.2. Karvasarsky B.D. // Psychologia kliniczna: Podręcznik, wyd. B.D.Karwasarski. – Petersburg: Peter, 2002. – 8 s.3. Kocherganov P.N., Sgibov V.N., Lan I.L. Rola i miejsce psychoterapii w kompleksowej terapii niepłodnego małżeństwa // Psychoterapia w systemie nauk medycznych w okresie kształtowania się medycyny opartej na faktach. Zbiór abstraktów konferencji naukowej z udziałem międzynarodowym. – Petersburg, 2006. – 141 s. 4. Sgibov V.N., Rogova S.N., Kocherganov P.N. Rola psychoterapii i psychokorekty w zintegrowanym podejściu do rozwiązywania problemu niepłodnego małżeństwa // Aktualne zagadnienia współczesnej psychiatrii i narkologii. - Zbiór prac naukowych. Wydanie 5. – Penza, 2002. – 72 s. Integracyjna psychoterapia granicznych zaburzeń psychicznych u kobiet cierpiących na bezpłodność Sgibov VN, MD, profesor, akademik Rosyjskiej Akademii Nauk Przyrodniczych, główny psychoterapeuta]