Als ouders goed gedrag van een kind proberen te krijgen, gebruiken ouders twee methoden: aanmoediging en straf. Het eerste moet altijd de voorkeur verdienen boven het tweede. Straffen in het algemeen moeten met uiterste voorzichtigheid worden behandeld, en het allerbelangrijkste: ze mogen bij het kind geen wrok, agressie, woede en een gevoel van vernedering veroorzaken. De voordelen van straf kunnen verwaarloosbaar zijn in vergelijking met de negatieve emotionele reacties van het kind, inclusief uitingen van koppigheid. Als een kind niet weet wat het moet doen, mag men hem niet voortdurend berispen of streng zijn. Overmatige beperkingen lokken een kind uit tot gedurfd en koppig gedrag, zelfs in gevallen waarin het kind weet dat hij ongelijk heeft. Het kind ontwikkelt een vijandige houding tegenover de volwassene (“Ze vinden mij niet leuk, iedereen verbiedt mij”). Als dit gevoel van haat groeit, zal het kind een negatieve houding tegenover zijn ouders ontwikkelen, wat zal leiden tot volharding in zijn slechte gedrag. Wanneer kinderen opgroeien zonder dat ze worden teruggetrokken, beperkingen zonder reden, leren ze zichzelf te beheersen, hun gevoelens te beheersen en zullen ze niet koppig zijn. Veel kinderen uiten hun emoties gewelddadig als hen iets wordt ontzegd, elk onvervuld verlangen zorgt ervoor dat ze een aanval krijgen van woede en woede, en sommige kinderen vallen op de grond en vechten hysterisch. Veel moeders geven het op, zijn bang voor zulke emotionele reacties en voldoen nog steeds aan de eisen van het kind. In de toekomst wordt dit de gebruikelijke stijl van relatie tussen moeder en kind en vormt in de regel een egoïstische persoonlijkheid en koppigheid. Zulke moeders moeten kracht en geduld verwerven om te kunnen reageren op de onredelijke eisen van het kind, zonder enerzijds te vernederen, en anderzijds zonder aan alle grillen toe te geven. De koppigheid van het kind kan ook een reactie zijn op die van de ouder koppigheid. Hoe meer we proberen een kind te beïnvloeden, hoe meer hij onze autoriteit begint te negeren en zijn houding uit met respectloze antwoorden, stilte en passief verzet. Wees niet te dominant tegenover het kind! Onze kinderen zijn tenslotte onze spiegelbeeld.