Opgedragen aan Alexander Mikhailov (1952-1985)...Ik schrijf een brief vanuit plaatsen waar ze niet terugkeren. Ik stierf op 32-jarige leeftijd en hing mezelf op. Sindsdien zijn 29 jaar verstreken. Mijn zoon is volwassen geworden... Nu is hij ouder dan ik, hij is 37. Lange tijd konden mijn familieleden en vrienden niet geloven wat er was gebeurd. Ze vroegen zich af: "Wat bracht je ertoe?", Ze hadden er spijt van: "Zo jong", scholden ze uit: "Ik heb mijn zoon niet eens gespaard!", Ze waren verrast: "Ik was niet bang voor het oordeel van de Heer!", Omdat zelfmoorden in het hiernamaals niet worden geëerd, heb ik zelf lange tijd mijn gevoelens niet begrepen, ik wist dat ik dit alleen voor mijn moeder deed en dat ik niet langer de middelen had om te leven, dus zelfs het hellevuur maakte me niet bang. Ik had genoeg tijd om alles uit te zoeken, inclusief mijn gevoelens. Op de dag van mijn zelfmoord, en gedurende mijn hele vorige leven, heb ik een kluwen van gevoelens voor mijn moeder ervaren, waarvan het gelijktijdige bestaan ​​op aarde onmogelijk lijkt. Dit is een gevoel van waanzinnige liefde samen met waanzinnige haat en het bijbehorende schuldgevoel, omdat je je moeder niet kunt haten... Dat is wat mijn moeder ooit zei of mij liet begrijpen, en ik heb altijd geprobeerd een gehoorzame jongen te zijn... En ik voel ook een gekke eenzaamheid en een eindeloze pijn van wrok vanwege de oneerlijke straffen en beledigingen die mijn moeder mij heeft opgelegd. Omdat ik deze carrousel van gevoelens niet echt besefte, probeerde ik ze te verbergen voor de mensen om me heen en voor mezelf. Dit vereiste de spanning van al mijn mentale krachten en drukte mijn humeur. Ik leidde mezelf zo goed mogelijk af met verschillende intellectuele bezigheden: ik bestudeerde met belangstelling de tijdschriften 'Wetenschap en Leven' en 'Technologie voor de Jeugd', vond zelfstandig verschillende elektrische apparaten uit en ontwierp radio's. Ik zou mijn zoon alles kunnen leren... Waarom deed ik dit uit liefde voor jou, lieve moeder! Je haatte me zo vaak dat ik langzamerhand tot de conclusie kwam dat ik je alleen maar kon plezieren door van deze wereld te verdwijnen. Aan de andere kant deed ik dit uit haat voor jou. Ik begreep dat je ergens diep in je ziel nog steeds van me houdt en dat een deel van je van streek zou zijn als ik er niet meer was. Ik wilde je pijn doen, wraak nemen voor de pijn die je mij door de jaren heen hebt bezorgd. Je overtuigde mij er zo van dat ik waardeloos was en ik geloofde zelf dat zo iemand als ik niets te maken had op aarde. Toen kon ik niet met mijn gevoelens omgaan zoals ik nu kan. Nu pas begrijp ik dat dit een kinderachtige poging was om je hart te bereiken, om je verantwoordelijk te houden voor wat je mijn ziel hebt aangedaan, om een ​​reactie en begrip te vinden. Begrijpen dat ik ook een persoon ben met mijn eigen perceptie van de wereld, interesses, kwetsbaarheid... Je gekke schandalen uit het niets, je ontoereikende reacties die niet overeenkwamen met mijn wandaden, hebben mijn kinderlijke ziel diep gekwetst met hun onrecht. Na hen voelde ik me voortdurend leeg en vernietigd en het duurde lang voordat ik weer tot leven kwam. En uw impulsieve uitbarstingen van agressie jegens uw kinderen werden keer op keer herhaald. Je hebt je woede op mij geuit vanwege het feit dat je man een schurk is, vanwege je slechte humeur en zo. En nu is het ergste voor mij om te beseffen, 29 jaar later, dat mijn offer tevergeefs was. Je verliet dit leven op tijd zonder ergens over na te denken of je te bekeren. Bedankt dat je regelmatig naar het graf gaat, bloemen plant en tranen vergiet. Deze valse, opzichtige tranen, een bedrog voor de buren en voor mezelf. Als mijn ziel kon huilen, zou ze op de grond terechtkomen met dagenlange regen die alles om hen heen zou overspoelen - er zit zoveel onuitgesproken kinderpijn in! Jij liet mij ook niet huilen, omdat je zei dat mannen niet huilen. Ik weet niet of mannen huilen, maar ik weet dat ze heel sterk kunnen voelen. Ik dacht dat ik mijn relatie met jou nooit zou begrijpen. Ik kwam er achter... via mijn nichtje en peetdochter, die daar op aarde bleven en psychotherapeut werden. Nu begrijp ik dat de tegenstrijdige gevoelens die ik voor jou had, al mijn levenskracht wegnamen en dat niets mij toen kon tegenhouden dochter, mijn zuster werd absoluut