Er zijn twee gebeurtenissen in het leven van ieder mens die niemand kan vermijden: geboorte en dood. Als ouders overlijden, is dat voor kinderen een bittere, pijnlijke gebeurtenis. Maar dit is iets dat we op de een of andere manier moeten overleven. Sterven is geen verbreking van de verbinding, maar een versterking van de interne kracht, waardoor de grond wordt bevrucht waarop een volwassene zelf groeit. Dit is de duidelijkheid die het nu nodig is om vaker naar het interne te kijken, in plaats van naar het externe. De wereld behoudt haar beeld, maar dit beeld moet duidelijker en duidelijker worden. Wanneer we naar de wereld kijken en de echte feiten van het bestaan ​​van geboorte en dood beseffen, kunnen we vrijmoediger naar onszelf kijken, naar ons Ware Zelf, naar onszelf luisteren, in stilte zijn, niet afgeleid worden, de tijd nemen. De dood van ouders stelt ons in staat onze angsten van aangezicht tot aangezicht onder ogen te zien en, wat het moeilijkst is, dwingt ons ertoe veel ideeën, houdingen en regels te heroverwegen. Op het moment dat we het verdriet van het verlies ervaren, komen we in contact met vertrouwde gevoelens van hulpeloosheid en hopeloosheid, waaraan we zo hard hebben geprobeerd te ontsnappen... en hebben aangetoond dat we ons ‘goed kunnen aanpassen’. In de situatie van de dood van een geliefde zijn alle pogingen om zich te verbergen voor de waarheid van iemands gevoelens zinloos. De belangrijkste betekenis is het voelen, begrijpen, accepteren en verzoenen met het feit dat een geliefde niet op aarde is. Ouders zijn de mensen door wie iemand ter wereld komt. En als de ouders weggaan, ontstaat er een diep gevoel van eenzaamheid, een gevoel van volledige onafhankelijkheid... en tegelijkertijd de angst dat “ik nu alle beslissingen zelf neem, ik kies.” Het acceptatieproces kan in een paar woorden worden uitgedrukt: tranen, stilte, herinnering, herinnering. Tranen helpen ons om het verlies te rouwen en de pijn los te laten. Tranen zijn de genezende kracht van de natuur en geven ons de zuivering van onze ogen, gedachten en gevoelens. Er zat een knijp in mijn borst, een brok in mijn keel, En mijn tanden klemden zich op elkaar van razernij, Toen ik een branderig gevoel voelde Recht boven mijn hart met een koude rilling En een gevoel van pijn en schaamte, Omdat ik op dat moment boos ben Wanneer ik zou moeten roepen: “problemen” En bitter huilen van spijt... Soms worden mensen verdoofd, verliezen ze alle gevoeligheid en begrip voor wat er gebeurt, en daarom zijn tranen de eerste die ons terugbrengen naar de realiteit. Huilen is jezelf bevrijden van de illusie dat alles nog kan worden teruggegeven. De dood geeft ons de kans om het leven te voelen, en de dood van een geliefde, een ouder, verzoent ons met ons verleden en stelt ons in staat rustig ons levenspad te volgen... Het is heel belangrijk om de dood met respect te behandelen. Met respect – dit betekent dat je jezelf niet de schuld geeft van wat ongezegd en onafgemaakt is gebleven. Verspil uw kostbare vitaliteit niet aan schuldgevoelens. Maar als je je schuldgevoel nog steeds niet kunt overwinnen... dan moet je jezelf helpen en deze ‘knagende’ gevoelens van schuld en schaamte verwerken. Hoe u dit kunt doen: zorg ervoor dat u van hart tot hart met uzelf praat. Een gesprek van ziel tot ziel met jezelf moet plaatsvinden in een sfeer van ‘striktste geheimhouding’. Dit is een intiem gesprek tussen jou en jezelf. Vraag in jezelf om vergeving aan je ouders, die vertegenwoordigd zijn in je genen en gevoelens. Vraag om vergeving voor het feit dat: "Ik belde zelden", "Ik was niet geïnteresseerd in hoe je leefde", "schreeuwde tegen je", "argumenteerde, begreep het niet", "was beledigd, veroordeeld", " beledigd en luisterde niet”, “schaamde zich voor je”, “lachte je uit”… en . d. iedereen zal zijn eigen mening zeggen. Wat betekent het nog meer dat de dood zich verzoent met het verleden? Als we ergens door onze ouders beledigd zijn, dan is dit het moment om onszelf te bevrijden van de last van wrok. Laat jezelf uit de gevangenis, pak de sleutel en open de deur naar het besef dat “NIEMAND SCHULDIG IS”... Ik heb het niet over het vergeven van je ouders... zij zijn ouderlingen, je kunt ze niet vergeven, ik' Ik heb het over weten dat alles is gebeurd zoals het hoort, daarom ben jij Alive Now. Het feit dat je leeft is genoeg, dit is de missie van ouders, de rest kunnen we zelf doen. Soms met arbeid, met ongelooflijke inspanningen, het overwinnen van weerstand, angsten, luiheid... maar we kunnen het. We kunnen veel, bijna alles zelf, maar we kunnen onszelf niet baren! Ondanks dit alles is het belangrijk om door wrok naar buiten te komen in dankbaarheid. Dan komt er een moment van stilte. De stilte is compleet!!!