Hallo allemaal! Mijn boek is onlangs verschenen en in thematische posts kreeg ik vragen over het publiceren van het boek en wat ik ervoor deed. Ik zal proberen mijn pad te beschrijven (precies het mijne, zonder de ultieme waarheid te claimen), b17.ru samen te vatten en zorgvuldige aanbevelingen te doen voor psychologen en het te gebruiken als mijn auteurskantoor. Tegen de tijd dat ik het boek 'samenstelde', had ik er 250 + artikelen en aantekeningen, waarvan circa 25% op één of andere manier in het boek is verschenen. Hier is het de moeite waard om uit te weiden en het volgende te zeggen: voor de artikelen die in het kader zijn gemarkeerd, werd ik op een mooie dag voor een jaar uit de gemeenschap verbannen, omdat ik aanvankelijk voor de scheiding van psychologie en esoterie was, en daarna kritiek uitte op het beleid van de sitebeheerders, waarvoor ik door een banhamer in het licht werd gepakt. Als je goed kijkt, dateert het volgende artikel na ‘moeras of bron voor ontwikkeling’ uit 2017, daarvoor zat ik in een digitale strafcel. . Maar dit zijn teksten. Eigenlijk ben ik pas in 2020 na de lockdown begonnen met het waarmaken van mijn droom – ik begon het skelet van het boek te schetsen. Ik deed het heel eenvoudig: ik bladerde door alle artikelen op de bovengenoemde site en kopieerde alle artikelen die min of meer overeenkwamen met mijn begrip van de voordelen in een document. Ik herhaalde deze procedure ongeveer een keer per kwartaal om nieuwe artikelen toe te voegen, die ik periodiek schreef (standaard probeerde ik minstens één keer per week iets te publiceren). Nadat ik de inhoudsopgave had gemaakt, bedacht ik een werktitel, ‘Duct Tape for the Soul’, die werd behouden tot de definitieve versie, met alleen de toevoeging ‘of 40 denkinstrumenten’ elk gekopieerd artikel bewerkt. Ik heb er een doel van gemaakt dat ik geen artikelen zal hebben zonder een specifiek hulpmiddel, werkblad of opdracht. Daarom was elk artikel verplicht om het te vinden. Als het niet lukte, werd het artikel niet in het boek opgenomen. Ik heb elk herzien artikel geel gemarkeerd. Omdat ik dit in mijn vrije tijd deed, naast mijn werk en als adviseur, kostte deze fase me ongeveer zes maanden. Ik wil opmerken dat er geen zes maanden zitten tussen het idee en de voltooide lay-out, maar tussen het ruwe materiaal en het halfverwerkte materiaal. Als je goed kijkt, zie je dat er in de titel van een van de nieuwste versies het getal 96 staat, wat het totale aantal artikelen weergeeft, maar er zijn er 59 verwerkt. Op een gegeven moment besefte ik dat er sneller nieuwe hoofdstukken werden toegevoegd Ik was de oude aan het verwerken. Bovendien verminderde zes maanden routinematige activiteit de snelheid van de creatieve verwerking enorm, en begon ik kwaliteit te verliezen. Nadat ik had besloten dat 150 A4-pagina's genoeg waren (in mijn hoofd hadden het tenslotte 300 A5-pagina's moeten worden *ik heb nog nooit zo ongelijk gehad*), was het tijd om te zoeken naar manieren om het boek te publiceren. En hier was de echte hinderlaag. Ondanks het feit dat veel uitgeverijen op hun websites schrijven dat ze bereid zijn delen van manuscripten of zelfs ideeën te overwegen, reageerde niemand op mijn 80% voltooiing van het boek (zo beoordeelde ik de bereidheid ervan). van het werk). Deze pogingen werden eind 2020 ondernomen, toen ik het manuscript naar MIF, EKSMO, Alpina Publisher en een paar andere bekende uitgeverijen stuurde. Er kwam geen antwoord, geen hallo. Triest. In een golf van verdriet gaf ik het boek op en verdiepte me in andere dingen. Maar een droom is zo’n klootzak dat hij niet loslaat. En geleidelijk, na zes maanden, keerde ik terug naar het voltooien en finaliseren. Ik verhoogde het volume niet, ik besloot me te concentreren op wat ik had. En hier begon de sombere fase: het structureren van het boek. In totaal heb ik minstens een dozijn opties doorlopen voor het samenstellen van hoofdstukken en paragrafen. Maar ze leken mij allemaal te gefragmenteerd. Daarom heb ik uit deze puinhoop een aantal onderwerpen afgeleid, die elk 5-10 artikelen verenigen en deze structuur bleef behouden totdat het boek werd gedrukt. Oké, oké, het boek is klaar. We moeten nog iets verder doen. Het is het vroege voorjaar van 2022. Ik heb tientallen artikelen bestudeerd over het onderwerp hoe je een boek moet publiceren, heb de voorwaarden van tientallen literaire wedstrijden gelezen en was mentaal op alles voorbereid, maar niet op het feit dat... de inhoud van het boek en de waarde ervan volkomen inferieur zijn aan de kans van de uitgever om het boek te gebruikengeld verdienen. Maar daarover later meer. In sommige artikelen stond de volgende aanbeveling: ‘Ga naar de winkel en zoek de plank waar je je boek graag zou willen zien. En kijk dan eens naar de boeken van welke uitgevers ze zijn.’ Het idee leek mij niet zo slecht, dus opende ik het Labyrint, ging naar de sectie ‘psychologie’ en begon naar uitgeverijen te kijken, terwijl ik tegelijkertijd naar hun websites ging en vragenlijsten invulde ‘voor auteurs’. Waarom Labyrint? Het is gewoon dat informatie over boeken, series en uitgeverijen daar handig wordt gepresenteerd. En hier zal de eerste belangrijke aanbeveling zijn: wanneer u de eerste vragenlijst invult, kopieer dan de antwoorden uit elk veld in notities/document/dialoog met uzelf, in het algemeen. , waar dan ook, aangezien de vragenlijsten zeer vergelijkbaar en zeer uitgebreid zijn. Tijdens de eerste drie of vier vragenlijsten hield ik mij niet aan dit principe, wat leidde tot het zinloze verlies van drie uur van mijn leven. En op de MIF-website kwam de vragenlijst op een dag gewoon niet door en werd opnieuw ingesteld, waardoor je nog een uur moest besteden aan vloeken en invullen van velden. Aanbeveling nummer één: bijna alle uitgeverijen vragen je om je 'sociale platform' te beschrijven - hoe veel abonnees, vrienden, contacten die je hebt, enzovoort. Waar heb je gesproken, zijn er artikelen of interviews van je? Hoe lang treed je al op voor publiek? Heb jij ervaring met spreken in het openbaar? En voor welk publiek? Heeft u vrienden in kranten of tv-zenders die het boek willen promoten? Geef je toe dat je hoofd wordt afgehakt? Heeft u onlangs fluorografie gehad? En deze cijfers zijn beter: a) om minimaal vier cijfers te hebben; b) kopieer en plak ook, want het kost veel tijd. Aanbeveling drie: accepteer het feit dat u uw eigen marketeer bent. U moet in staat zijn de doelgroep te identificeren, manieren te vinden om informatie over te brengen, een referentie te geven (waarop uw boek lijkt), de voordelen ervan, concurrentievoordelen, effectieve promotiekanalen, enzovoort te bepalen. En dit moet ook gekopieerd en geplakt worden, vergeet niet. Hieronder ziet u een voorbeeld van een van de vragenlijsten die per e-mail naar de uitgeverij moesten worden verzonden. Over het algemeen is het invullen van de vragenlijsten de meest sombere stap. Maar er zijn een aantal uitgeverijen die in principe niet zo'n vragenlijst hebben en aanbieden om per post te schrijven. Op dat moment had ik het idee al geaccepteerd dat het publiceren van een boek over zaken ging, en niet over een boek, dus begon ik brieven als deze te sturen: Het voorstel van de uitgever om geld aan het boek te verdienen was zeer succesvol. Ik heb drie van dergelijke brieven gestuurd, waarvan er twee een antwoord kregen: de ene uitgeverij bood aan om te publiceren onder de voorwaarden van een auteurslening: en de andere, uitgeverij Prospekt, bood aan het boek op eigen kosten te drukken en royalty's te betalen op de verkoop . Ze stuurden me een ‘viscontract’, waarin ik in de war raakte door de clausule dat ik zeven jaar lang alle rechten zou opgeven om het boek te drukken en te distribueren. Tegelijkertijd was er geen garantie dat ze het zouden afdrukken. Dit beviel mij niet, dus werd er door middel van zachte onderhandelingen een clausule aan toegevoegd dat als het boek niet binnen een jaar na de ondertekening van het contract in gedrukte vorm wordt gepubliceerd, mijn auteursrechten weer aan mij toebehoren. En ik ben de uitgever erg dankbaar dat ze elkaar halverwege ontmoeten. Groot respect Hierna begonnen de formaliteiten: het overhandigen van het manuscript (gewoon per e-mail versturen), het ondertekenen van contracten en akten (per fysieke post). De lay-out en het proeflezen vonden zonder mij plaats; ze gaven mij gewoon het boek ter goedkeuring. En in dit stadium was er een interessant moment. Mijn hele boek bevat slechts drie foto's: een foto van het invullen van de methodiek (die heb ik gemaakt), een foto uit open bronnen met een licentie voor gratis distributie, en een foto van mij (niet alleen ter wille van het narcisme, maar ook voor de inhoud van het hoofdstuk). Hun advocaat vroeg mij of er claims zouden zijn voor de foto. Ik antwoordde eerlijk dat ik het niet wist en zou ernaar kijken. Door herinneringen en verschillende vragen over mijn berichtengeschiedenis realiseerde ik me dat de foto was genomen op het Animau-festival, dat jaarlijks in Ufa plaatsvond. Toen vond ik een animaugroep waar foto's werden geplaatst. Er zijn veel albums, omdat elke fotograaf zijn eigen album kreeg. Dus ik keek door alles heen totdat ik mezelf tegenkwam. Omdat de fotograaf een naam had, vond ik hem via berichten op de muur van dezelfde groep, ging naar de pagina en was blij dat