Op verschillende gebieden van mijn leven gebeurden de ene na de andere gebeurtenis waarmee ik voor het eerst te maken kreeg. Ze gingen allemaal gepaard met grote nederlagen en verliezen, waarachter één ding te zien was: afwijzing. En elke keer werd ik bedekt door een hele reeks gewelddadige emoties en gevoelens, waarvan de bron schaamte was: zo ben ik niet , wat gebeurt er iets verbazingwekkends als je je realiseert dat je je schaamt en je naaste, zorgzame mensen erover vertelt. Of in ieder geval je gedachten in woorden in de tekst opschrijft. Er is een bewustzijn van de situatie van afwijzing en een begrip dat de Schaamte die je van iedereen wegjaagt, is helemaal geen gezonde schaamte, die dient als regelaar van sociale verbindingen/hechte relaties. En giftige schaamte, die me zegt ‘in de grond te zinken’, niet te bestaan ​​en: me betovert in een onkwetsbare maar arrogante witte jas van grootsheid ‘Ik wilde geen pijn doen’ of de schuld geeft ‘Ik heb iets verkeerd gedaan’ Grootsheid blaast op over mijn gewonden ben ik het Superego, geprezen door anderen, maar verblindt degenen die dicht bij mij staan ​​met de uitstraling van onkwetsbaarheid, en daagt mij uit met de kilheid en kracht van mijn pantser. Maar daar, van binnen, ben ik: levend, gewond en verlaten. Schuldgevoel geeft een denkbeeldig gevoel van controle over de situatie, alsof ‘het mogelijk was om iets te beïnvloeden, maar jij, kluns, hebt ergens iets verkeerd gedaan “iets”, bereken het en de volgende keer vergis je je niet.” Dit is een directe weg naar de oneindigheid van het verleden, die niet kan worden gecorrigeerd: alles is al gebeurd. De volgende keer zal de situatie anders zijn, maar schaamte zal je blindelings drijven volgens het patroon van ervaringen uit het verleden, waardoor je de echte realiteit niet meer kunt zien. Beide reacties: opgeblazen grootsheid of het beheersen van schuldgevoelens, hoewel ze een tijdelijk effect van verlichting bieden. tegelijkertijd voorkomen dat je herkent, voelt en leeft wat er in de situatie is gebeurd, eet je veel interne krachten op die nodig zijn om de volheid van het leven te voelen. Bewustzijn van schaamte in jezelf, begrip van de oorzaken en bronnen ervan - dat is het niet de situatie die is opgelost, maar de persoonlijke houding er tegenover: Ja, ik heb alles gedaan wat ik kon, maar het werkte niet, wat ik had verwacht. Ja, nu moet ik hiermee leven en ik zal uitzoeken hoe. Nou, het leven zal zeker alles oplossen. Het belangrijkste om te onthouden is dat we allemaal maar mensen zijn, gemaakt van vlees en gevoelens, we maken altijd een keuze over wat we moeten doen op het punt van het maximale wat op dit specifieke moment voor ons beschikbaar is. En juist daarom wij: levend, kwetsbaar en interactief, soms komen we elkaar tegen en gebeurt er van alles. En we blijven leven: voelen, treuren, spijt hebben, berouw hebben, vergeven en hopen dat we, ondanks misrekeningen en onvoorspelbare resultaten, nog steeds goed, geaccepteerd, menselijk en menselijk blijven. En het begrijpen van deze interne processen geeft een ongelooflijke verrassing: “Wat?! Ik brandde niet van schaamte, ik werd niet ijzig van grootsheid, ik werd niet gek op zoek naar wat ik moest doen om dit in de toekomst te vermijden, maar ik bleef gewoon leven en nog meer - ik verloor niet het vermogen om je te verheugen na zulke vernederende gebeurtenissen?! Ik heb het gevoel dat ik vrede voel, ik heb het gevoel dat zelfs het mislukken van onze interactie passend is , het is gebeurd Ja, dit is niet het einde van alles, maar zo'n aanraking met de realiteit. Ik merk dit en zal mijn pad bouwen met dit in aanmerking nemend, alles komt goed en er zal leven zijn om giftige schaamte te vangen! onder een hoop gevoelens en trek het naar de oppervlakte, geef het een naam en 'gooi het in de wind', je hebt tijd en verlangen nodig om voorzichtig met jezelf te zijn. Hoe dat precies zit, vertel ik je persoonlijk en online.