I'm not a robot

CAPTCHA

Privacy - Terms

reCAPTCHA v4
Link



















Original text

Paniekaanvallen zijn als een vulkaan. Een paar minuten geleden had u nog in relatieve rust kunnen leven. Maar toen gebeurde er iets dat je psyche op de een of andere manier schudde, en je begon te reageren: een aanval van verstikking of omgekeerd: een gevoel van koude trillingen; in het lichaam; verlies van coördinatie; verhoogde of lage druk. Maar het belangrijkste is dat iemand overmand wordt door angst. Hij is bang de controle over zichzelf te verliezen, of erger nog, dood te gaan. En als dergelijke aanvallen vaak voorkomen, begint de persoon na verloop van tijd bang te worden voor de aanvallen zelf. En dan ontwikkelt zich ook een specifieke stoornis: agorafobie. Wanneer de angst voor paniekaanvallen zo sterk is dat iemand zijn verblijf beperkt op die plaatsen waar paniekaanvallen het vaakst voorkomen. En het omgaan met deze stoornis kan zelfs nog moeilijker zijn. Maar vandaag stel ik voor om het probleem vanuit een positiever perspectief te bekijken. Tempel van de ziel die helpt De paniekaanvalreactie is in wezen een reactie van het autonome zenuwstelsel op stress. Of lichaamsreacties In de lichaamstherapie is er een bekend postulaat dat zegt: “Het lichaam liegt niet!”. Het betekent letterlijk dat lichaamsreacties altijd een echte indicator zijn van wat er in de menselijke psyche gebeurt. Ik wil meteen opmerken dat we het in dit artikel niet hebben over paniekaanvallen die ontstaan ​​als gevolg van trauma en schade aan het fysieke lichaam. In alle andere gevallen worden dergelijke manifestaties geassocieerd met somatoforme stoornissen. Dit betekent dat een persoon geen medische afwijkingen heeft, maar dat er pijnlijke manifestaties zijn. Dus als we de allegorie van de vulkaan gebruiken, slaapt de psyche in rustige tijden, terwijl hij zich binnenin enkele traumatische emoties opslaat en ijverig onderdrukt. Maar in een kritieke situatie werken de verdedigingen niet meer en breekt alle opgebouwde stress uit in de vorm van de hierboven beschreven manifestaties. Op zulke momenten schreeuwt het lichaam letterlijk dat er een blessure in verborgen zit die je moet zien en waar je doorheen moet werken. Maar meestal geeft iemand er de voorkeur aan om het nog dieper te drijven met behulp van pillen. En in dit geval is de behandeling van paniekaanvallen met medicijnen een gebeurtenis die a priori geen stabiel resultaat op de lange termijn kan opleveren. Hoewel het natuurlijk wel tijdelijke vrede kan brengen. Is zelfhulp mogelijk? Het vinden van de oorzaken van paniekaanvallen is niet eenvoudig. Juist omdat je op een gegeven moment een bepaalde stressvolle situatie hebt meegemaakt. Misschien waren het er zelfs veel - de sfeer waarin je opgroeide was traumatisch. En de psyche probeert meestal op een heel eenvoudige manier van dergelijke situaties af te komen. Ja, dat klopt, ze vergeet het. Of het onderdrukt het volledig in het onderbewustzijn. Daarom is het bijna onmogelijk om de reden zelf te vinden. U kunt dit echter op zijn minst proberen. Te beginnen bijvoorbeeld met de exacte plaatsen en onder welke omstandigheden de aanval plaatsvindt. Het is heel goed mogelijk dat u, door op deze manier enkele details te analyseren, zich kunt herinneren wat er in het verleden precies met u is gebeurd. En als dit gebeurt, probeer dan precies te begrijpen welke gevoelens je toen hebt ervaren, welke beslissingen je hebt genomen en wat je er nu aan moet veranderen. In onze sessies vinden we deze redenen in de regel niet meteen. Ze drijven geleidelijk naar de oppervlakte van het bewustzijn, wanneer iemand zich al veilig voelt. En we beginnen hiermee - dat wil zeggen met het belangrijkste. Ten eerste verminderen we het aantal paniekaanvallen en in sommige gevallen stoppen we ze zelfs onmiddellijk. En dan gaan we dieper. En we doen dit om ervoor te zorgen dat er geen terugval is. Dus als je de signalen van het lichaam niet negeert, maar er tijdig op reageert en ze corrigeert met de hulp van een specialist, wordt het mogelijk om van paniekaanvallen af ​​te komen.© Alexandra Lepina