Deze zomer gingen mijn vrienden en ik op vakantie aan de oever van een bosmeer. De vakantie bleek een succes. De mooiste plekken in Khakassia verrukten de ziel en het lichaam. We hebben veel gezwommen, grappige studentenliedjes rond het vuur gezongen en heerlijke aromatische kebab gegeten. Maar zoals gewoonlijk komt aan al het goede snel een einde en is een weekje zorgeloze ontspanning onopgemerkt voorbijgegaan. Onze echtgenoten begonnen zich klaar te maken voor de terugreis, de reis naar huis genoemd, en wij vrouwen wilden deze schoonheid echt niet achterlaten, vooral omdat onze vakantie nog maar net was begonnen. Nadat ik het idee met de mannen had besproken: de rest voortzetten en nadat we een positief resultaat van onze andere helften hadden ontvangen, bleven mijn vriend en ik een aantal dagen in een tent aan de oever van een schilderachtig bosmeer. Onze echtgenoten gingen naar huis en we genoten veilig van de maagdelijkheid van de omringende natuur. Op een heldere dag dartelden wij, als kinderen, op het groene gazon, klommen in berken met witte stammen en sprongen van een duizelingwekkende bungee in het blauwe water van het meer. We zwommen hard en zonnebaadden onder de hete julizon. De avond kwam onopgemerkt. Frisheid en boskoelte kwamen uit het meer. Zonder er twee keer over na te denken, bouwden mijn vriend en ik een groot ‘pioniersvuur’, zaten comfortabel in stoelen bij het vuur en genoten van het drinken van thee met melk, geurig van de whitehead, zoals in de kindertijd, terwijl we roze broodjes met maanzaad op beide wangen verslonden. Oh, wat hebben we deze dag heerlijk doorgebracht! Hoeveel positieve emoties hebben we van de natuur gekregen. En toen het helemaal donker werd, uitgeput door fysieke en emotionele overbelasting, maar met een gevoel van voldoening, gingen we in de tent slapen. Langzaam in onze slaapzakken klimmend, na een “zware, zware” dag, bereidden we ons voor op het kijken naar magische dromen. Plotseling kraakte iets scherp, kletterde en viel met alle macht naast de tent. Mijn vriendin schreeuwde zo erg van angst dat de trommelvliezen in haar oren bijna barsten. Ze hield pijnlijk mijn schouder vast met haar handen, zonder iets van angst te begrijpen, en huilde minutenlang in mijn oor. Onwillekeurig moest ik mijn vriendin tot bezinning brengen. Ik kneep pijnlijk in haar wang, deed de zaklamp aan en stuurde een lichtstraal recht in haar ogen. Het gezicht van mijn vriend, vervormd door onbekende angst, kwam mij onbekend voor. “Hoeveel angst kan een mens misvormen...” dacht ik. Haar hele lichaam trilde en haar ogen drukten een dierlijke angst uit. Heel even had ik medelijden met deze vrouw. Ik gooide het destructieve medelijden weg en zette de zaklamp drie keer uit en weer aan. Beetje bij beetje begon mijn vriendin tot bezinning te komen. Terwijl ze in de tent, in een slaapzak zat en zachtjes zeurde, weigerde ze absoluut te slapen. Na een uur van kalmerende gesprekken slaagde ik erin mijn vriendin de tent uit te slepen om te zien wat haar zo bang kon maken. Het bleek dat alles banaal eenvoudig was. Windstoten lieten haar stoel vallen, die twee meter van de tent stond. En in de stilte van de nacht, wanneer ons denken zich beperkt tot de grenzen van de tent, vervormen de hersenen de echte wereld onherkenbaar. Hij trekt vreselijke monsters en beesten in zijn hoofd, die altijd menselijk vlees aanvallen en in stukken scheuren, terwijl hij bloed spettert. Vervormd bewustzijn vormt voortdurend extreme, oncontroleerbare angst, die de menselijke psychosomatiek op cellulair niveau vernietigt. Een vriend vertelde me vanochtend deze enge foto. Met de zonsopgang verlichtte de hele ruimte om ons heen opnieuw met de veelkleurige kleuren van het natuurlijke palet. De dauw op het gras en de bladeren van de bomen gloeiden als diamanten. De scharlakenrode dageraad verheugde het hart. De ochtendkoelte prikkelde het naakte lichaam en vervulde het met een dorst naar leven. Ik wilde springen, rennen, zwemmen, lachen en gewoon van het leven genieten. Mijn vriend kroop op de een of andere manier uit de tent. De schoonheid van de natuur beviel haar niet. Uitgeput door haar denkbeeldige angst was ze lusteloos en saai. Gehuld in een warme kamerjas zat ze zwijgend in de noodlottige stoel die haar die avond zo bang had gemaakt en dronk haar ochtendkoffie. Die nacht ervoer ze een grote emotionele schok. De helft van de prachtige dag werd besteed aan het herstellen van mijn mentale en fysieke kracht..