Zou jij willen dat jouw leven net zo zou zijn als dat van je ouders? Zodat jij en je partner dezelfde relatie hebben als je vader en moeder? Zodat u uw kinderen op dezelfde manier opvoedt als waarmee u ooit bent opgevoed? Ik ben er bijna zeker van dat nee. Hoe ouder we worden, hoe meer we onze ouders (of een van hen) de schuld geven van het feit dat ze ons verkeerd behandelden, onze verlangens niet begrepen, en er niet op tijd waren, wat - ze hebben ons niet gegeven, ze hebben karaktereigenschappen in ons gevormd die helemaal niet bijdragen aan een gelukkig volwassen leven. Over het algemeen mochten ze me niet, ze gaven me niet genoeg en steunden me niet genoeg. Of, integendeel, ze overschatten, werden overladen met verantwoordelijkheid en stelden veel verwachtingen. Of ze waren te kritisch, te wreed, te onverschillig, te koud, te bevooroordeeld... En nog veel meer dingen waren onder..., over... of te veel. En zo groeien we op, we begrijpen de wortel van onze problemen, en we veroordelen onvermijdelijk ouders, we beschuldigen hen van ongevoeligheid en een verkeerde houding ten opzichte van onszelf. Soms is het een openlijk conflict met mama of papa, wanneer we ons de grieven uit onze kindertijd herinneren en ze ter verantwoording lijken te roepen. En soms is dit een interne claim tegen hen, een verborgen wrok die het externe welzijn in de relatie niet schendt. En het lijkt erop dat we begrijpen dat mama en papa ons in onze kindertijd nauwelijks opzettelijk pijn wilden doen en ons volwassen leven wilden ruïneren. We overtuigen onszelf ervan dat ze het simpelweg niet anders konden of wisten. Soms brengt dit enige verlichting. Maar vaker wel dan niet blijven we onbewust op andere manieren zoeken naar bevrediging van de behoeften van diezelfde kinderen, waarbij we aan iedereen en alles bewijzen dat we het waard zijn om begrepen, ondersteund, verzorgd, erkend en vertrouwd te worden ze zullen plotseling veranderen is zinloos. De tijd dat je dringend behoefte had aan bescherming, begrip, steun, steun en aandacht is immers al lang voorbij. Je bent geen kind meer, en je ouders zijn niet meer dezelfde als vele jaren geleden. En je moet accepteren dat ze je nooit zullen kunnen compenseren voor wat je zo nodig had toen je klein was. De zorg die je als kind niet kreeg. Die liefde die eigenlijk de jouwe had moeten zijn, maar om de een of andere reden aan je voorbijging. Een veel productiever pad is om dit feit te accepteren. En begrijp de manieren en middelen waarmee u nu, als volwassene, uw eigen steun, bescherming en steun kunt zijn.