Ik draag al jaren een jasje... Het is al een hele tijd versleten en het is niet nieuw... En ik bel een kleermaker tegen mij... En ik vraag hem om het pak te veranderen... Ik zeg hem gekscherend: "Teken alles anders... Belooft me nieuw geluk... De kunst van het knippen en naaien" (Bulat Okudzhava) Er is een Italiaan sprookje ("Evil Fate"), over hoe een koninklijke familie een moeilijk lot leed - oorlog, ballingschap, armoede... Van de oude heks leert de koningin dat al deze problemen verband houden met het feit dat een van hun dochters een een kwaadaardig lot waardoor zij en het meisje nooit gelukkig kunnen zijn. Om de rest van het gezin tegen ontberingen te beschermen, verlaat het meisje haar familie. Ze dwaalt rond en doet het moeilijkste en ondankbaarste werk. Maar elke keer dat het geluk zich van haar afwendt, achtervolgen problemen, problemen, verliezen en mislukkingen haar met zeldzame volharding. Op advies van een wijze vrouw besluit de prinses haar lot onder ogen te zien. “En hier komt het lot van Sfortuna. O, wat had ze een uitstraling! Haar grijze haar hing in vuile plukjes, haar haakneus zat vol roet, haar jurk was aan flarden gescheurd. De jonge prinses was al bijna zestien jaar oud, en je zou kunnen zweren dat haar lot in al die jaren nooit is veranderd. 'Waarom ben je gekomen?' - mopperde de oude vrouw toen ze Sfortuna zag: "Als ik het nodig heb, zal ik je zelf vinden." Voor nu, ga weg." Maar de heldin was sterk en moedig - ze was niet bang en trok zich niet terug. “Zodra het lot Sfortuna naderde, pakte het meisje haar stevig bij de handen en sleepte haar naar de stroom. Nou, de oude vrouw schreeuwde toen Sfortuna haar met een zeepachtige spons wreef: "Ik wil mezelf niet wassen!" Ik wil niet wassen! - schreeuwde ze terwijl ze zich losmaakte. Maar Sfortuna lette niet op haar geschreeuw. Ze waste haar lot schoon, kamde haar haar, trok een nieuwe mooie jurk aan, trok nieuwe krakende schoenen aan en goot de hele fles rozenolie over haar heen. O, wat een lieve, vriendelijke oude dame stond nu voor haar! En ze rook naar tien rozenstruiken. Het is een bekend feit dat alle vrouwen, zelfs de oudste, van nieuwe kleding houden. Het lot kon niet ophouden naar zichzelf te kijken. Zo nu en dan trok ze de ruches van haar rok recht, kraakte haar nieuwe schoenen, paste haar sjaal. ‘Je bent mijn brave meid,’ zei ze tegen Sfortuna. - Het gebeurt gewoon zo: als iemand een slecht lot heeft, weet hij alleen dat hij erover klaagt en het vervloekt. Ze wordt dus nog bozer. Het zou nooit bij iemand opkomen dat hij zou moeten proberen zijn lot mooier te maken. Jij, mijn kleine duif, deed precies dat. Nu zal alles goed met je gaan. Bedankt voor de cadeaus, accepteer ook een cadeau van mij.” Sindsdien leefde de prinses nog lang en gelukkig, herenigd met haar familie en trouwde met de prins Bij veel mensen beginnen diepgaande positieve persoonlijke veranderingen met veranderingen in hun uiterlijk. Een oud pak is niet geschikt voor een nieuw zelfgevoel (en dan voor een nieuw leven). Een praktische stap om deze veranderingen te bewerkstelligen is een imagoverandering. – jij zegt: “Beeld is niets! Beeld is een plaatje, en prentenboeken zijn alleen voor kinderen.' Ik denk het niet... Francis Bacon schreef ook: “Het beste kenmerk van een man is zijn aantrekkelijke uiterlijk.” Waarom? Onbewust geloven mensen dat ‘een goede vorm gelijk staat aan een goede inhoud’. Bovendien, als je denkt dat ‘imago’ slechts een verandering in uiterlijk is, dan ben je erg naïef. Ja, een beeld is in de eerste plaats een ‘beeld’ – ‘een illustratie van onze persoonlijkheid’, maar het is het uiterlijke dat het innerlijke uitdrukt… ‘Een beeld creëren is ‘entertainment’ voor publieke mensen: politici en films sterren”? “Wat heeft ‘imago’ met ons te maken? We zijn niet kandidaat voor het presidentschap.” Maar je bent tevergeefs. “We zijn allemaal “POTLODEN”. Iedereen tekent zijn eigen lot, sommige gaan kapot, sommige zijn saai, en sommige scherpen zichzelf aan en gaan vooruit...' (grapje). Dit is "masker", en "rol", en "type", en "idee van iemands interne uiterlijk", enz., maar de betekenis die voor mij het dichtst in de buurt komt is de oorspronkelijke betekenis: "beeld" (het woord "beeld" komt van het Engelse "image" - "image")een persoon, inclusief uiterlijk, gedrag, communicatie, etc., die bijdraagt ​​aan de impact op anderen.” (Nieuw verklarend en woordvormend woordenboek van de Russische taal. Auteur T. F. Efremova). "Beeld" kan worden geïnterpreteerd als een symbolisch beeld of symbolische perceptie van een persoon door andere mensen, zijn publieke "ik". Dit is het ‘visitekaartje’ van het Zelf, de ‘gevel’ die je aan de wereld laat zien. “Persona” Is imago belangrijk? Moeten we nadenken over ons “imago”? Imago, als doelbewust gevormd beeld, is in de eerste plaats interessant voor mensen die een publieke carrière maken een specialist in het creëren van unieke expressiemiddelen, het vormen van een of andere indruk over een persoon. Bij het maken van een beeld houdt hij rekening met de 'textuur' of het uiterlijk van een persoon (lichaamsbouw, parameters en verhoudingen van de figuur, gelaatstrekken, huid). kleur, enz.), selecteert het juiste “archetypische beeld” (bijvoorbeeld “held”, “martelaar”, “moeder”, “tovenaar”, enz.) en overtuigende “verpakking”: kleding, schoenen, hoeden, make-up, kapsel, enz., "entourage" - de wereld van dingen en objecten waarmee een persoon zichzelf omringt (interieur, auto, telefoon, accessoires). Bovendien werkt de beeldmaker met gezichtsuitdrukkingen, plasticiteit, spraak, enz., creëert hij een ‘verhaal’ (‘legende’) – denkt door en ontwerpt ‘competent’ informatie die we vervolgens leren over de persoon (naam, opleiding, leeftijd , feiten uit zijn biografieën, hobby's etc.) De meeste mensen maken geen gebruik van de diensten van beeldmakers, maar iedereen heeft een beeld. En niet eens alleen. De reeks persoonlijke beelden van een persoon wordt bepaald door het aantal sociale groepen waarin de indruk van hem wordt gevormd. Daarom heeft een familielid een familieimago, een werkend persoon een zakelijk imago, enz., omdat we in het leven veel sociale rollen spelen. We kunnen tegelijkertijd echtgenote, moeder, minnaar, baas en ondergeschikte zijn... En ieder van ons draagt ​​in de regel op een of ander moment 'sociale maskers' - probeert een of ander beeld te creëren dat voldoet de behoeften van de mensen om ons heen. ‘Masker’ is een manier van aanpassing aan de sociale realiteit. Voor veel mensen is het dragen van een masker gemakkelijker dan het verdedigen van hun individualiteit... Laten we ‘professionele maskers’ eens nader bekijken. De samenleving heeft een dokter, een leraar, een ober, enz. nodig, maar niet een individu, in al zijn diversiteit. En dan, om van het leven te ‘winnen’, kun je in dit spel niet zonder masker: de rol dicteert het masker. Elke rol heeft zijn eigen imago - een 'pak': een manier om zichzelf te 'presenteren' in de samenleving. 'Laten we eens kijken naar deze ober in een café. Zijn bewegingen zijn snel en zelfverzekerd, iets te snel en precies, hij benadert de bezoekers iets sneller dan nodig is, hij buigt te gedienstig voor hen, zijn stem, zijn ogen drukken te veel aandacht uit voor wat de cliënt zal zeggen, maar hier Hij keert terug, waarbij hij met zijn gang de verfijnde bewegingen van een bepaalde automaat imiteert, terwijl hij zijn dienblad draagt ​​met de roekeloosheid van een koorddanser, in een onstabiel evenwicht, dat hij voortdurend herstelt met een lichte beweging van zijn schouder en hand. Al zijn gedrag doet ons denken aan een spel. Hij probeert zijn bewegingen met elkaar te laten combineren, zoals de delen van een mechanisme die elkaar aandrijven; zelfs zijn gezichtsuitdrukkingen en stem lijken mechanisch; hij geeft zichzelf de snelheid en snelheid van levenloze objecten. Hij speelt, hij heeft plezier. Maar wat speelt hij? We hoeven hem niet lang in de gaten te houden om deze vraag te beantwoorden: hij speelt ober in een café.' Jean-Paul Sartre Een goed gekozen imago helpt ons om in onze professionele rol te passen en daarin sociaal succesvol te zijn plaatst zijn gegevens op een zoeksite van specialisten. Wat zien we meestal? Foto's, persoonlijke pagina, artikelen, forumberichten, etc. Hoe wordt het beeld van de cliënt van een specialist (waar hij nog nooit van heeft gehoord) gevormd? Het eenvoudigste 'schema': een cliënt die op zoek is naar een therapeut neemt de externe en (of) interne kenmerken van een andere persoon waar (de cliënt ziet een therapeut bijvoorbeeld op een foto, leest informatie over hem, artikelen enenz.), als gevolg van deze perceptie heeft hij een beeld van deze specialist, dat meestal onvrijwillig correleert met het eigen waardensysteem van de cliënt, waarin wordt ‘opgeschreven’ wat ‘goed’ en wat ‘slecht’ is. in de wereld Voor de meerderheid (niet alle!) cliënten is het “opgeschreven” in hun psyche: “de vrouwelijke therapeut op de foto in een sexy mini-jurkje, met een hanenkam en gotische make-up” is “erg slecht”. ”, “de therapeut heeft veel bewijs van zijn kwalificaties (titels, diploma’s, certificaten) – dit is heel goed”, “het gebrek aan een gezin van de therapeut” is niet erg goed”, “een jonge therapeut is slecht”, enz. Als gevolg hiervan ontwikkelt een persoon een houding ten opzichte van deze specialist in de vorm van een mening (de cliënt, die de site verlaat, denkt: "ja, naar mijn mening is dit een goede therapeut, ik zou me tot hem wenden"). of “nee, dit is een slechte therapeut, wat doet hij op deze site?”...). Het beeld dat een bepaalde groep mensen (bijvoorbeeld websiteklanten) over een persoon heeft, is het beeld van deze persoon. Vanuit het oogpunt van de werkelijkheid is dit natuurlijk een controversiële mening (de aanwezigheid van titels of posities duidt bijvoorbeeld op een tamelijk goede theoretische en sociale training. activiteit dan over de praktische ervaring van de therapeut en zijn vermogen om deze specifieke persoon te helpen cliënt), maar niettemin is dit een mening op basis waarvan een persoon vertrouwen in deze specialist ontwikkelt (of niet ontwikkelt). Daarom is het beeld van een persoon hoe hij eruitziet in de ogen van anderen (de mening van anderen over hem). ). Zelfs als je er niet over nadenkt, heb je nog steeds te maken met de perceptie van anderen over jou. De samenleving nodigt iedereen uit om óf een beeld te creëren, óf zij doet dat voor hem. In elk nieuw bedrijf krijg je vanaf de eerste minuten geïnteresseerde blikken, alsof je vraagt: "Wie ben jij?", "Vriend of vijand?", "Is het de moeite waard om zaken met je te doen?" enz. Mensen willen beslissen hoe ze zich met je zullen gedragen, je zullen identificeren, je in een bepaalde categorie zullen plaatsen. Daarom is imago belangrijk. Het is als een deur waar je wel of niet naar binnen wilt gaan... Wanneer iemand een bepaalde mening over een ander ontwikkelt, bepaalt dat zijn bereidheid om op een bepaalde manier in relatie tot die persoon te handelen. In de taal van psychologen wordt een dergelijke bereidheid een psychologische houding genoemd. De mening van anderen over jou zal ook hun psychologische bereidheid bepalen om op een bepaalde manier in relatie tot jou te handelen (en te handelen, soms op een onbewust niveau, zonder na te denken over de redenen). bewustzijn” (V. Gorchakova)... “Ons bewustzijn vat talloze, soms tegenstrijdige informatie over iemand samen, en ook over onszelf, in de vorm van een beeld, dat, net als een gearchiveerd bestand, naar de opslagruimten van het geheugen wordt gestuurd voor betrouwbare opslag. Dit bestand, teruggebracht tot het niveau van een enkel beeld, bevat een enorme hoeveelheid informatie die ermee verbonden is, zowel rationeel, emotioneel als effectief. Via een beeld worden associaties, indien nodig, vrijwel onmiddellijk uit ons geheugen opgehaald en helpt het om de drager van dit beeld vrijwel nauwkeurig waar te nemen, te begrijpen en te evalueren en dienovereenkomstig met hem te communiceren” (V. Gorchakova). informatie lezen over een andere persoon? Wat ‘verraadt’ ieder van ons? De kleinste beweging in de stem, zoals intonatie, toon, gezichtsuitdrukking, gebruikte woorden, kleding en, op het eerste gezicht, willekeurige lichaamsbewegingen - alles is vol betekenis en niet toevallig. Met behulp van deze indicatoren ‘meten mensen elkaar’ en trekken ze conclusies over de persoonlijke kwaliteiten, het sociale en opleidingsniveau en de capaciteiten van de ander. Dit alles levert live informatie op over wie hij is - de drager van het beeld, en wat er in de toekomst van hem kan worden verwacht. “We vullen de fysieke omtrek van de persoon die we zien met alle ideeën die we al over hem hebben opgebouwd in het uiteindelijke beeld van hem, dat we in onze geest creëren, staan ​​deze ideeën uiteraard centraal. Uiteindelijk passen ze zo strak bij de contouren van zijn wangen, volgen ze zo precies de ronding van zijn neus, zo harmonieus gecombineerdmet het geluid van zijn stem, dat het allemaal niets meer lijkt te zijn dan een transparant omhulsel, zodat we, elke keer dat we een gezicht zien of een stem horen, er niets anders in herkennen dan onze eigen ideeën” (Proust). Kan onze mening over een persoon veranderen? Natuurlijk zeggen ze: ‘je wordt begroet door je kleding, je wordt weggejaagd door je geest’, maar tegelijkertijd wordt aangenomen dat ‘de eerste indruk de sterkste is’, en dat je ‘nooit een tweede indruk zult hebben’. kans om een ​​eerste indruk te maken” (C. Chanel). Conclusie: Vertrouwen op beeld is noodzakelijk, zowel in het beroep als in het persoonlijke leven. Beeld is een boodschap gericht aan iemand en ergens, om iets en om een ​​of andere reden. En het is belangrijk dat de ‘brief’ de geadresseerde bereikt en correct wordt begrepen. Is beeld dus alles voor ons? De samenleving heeft een standaard (begrijpelijke) uitvoerder van de functie nodig, maar hebben we ook sociaal succes nodig? Het belangrijkste is om een ​​goede beeldmaker te vinden. Niet alles is zo eenvoudig. Zoals bij elk spel is het belangrijk om in dit spel niet te “spelen”, anders beseft iemand op een gegeven moment: “Ik heb gezichten voor alle gelegenheden. Ik weet niet meer hoe en wanneer ze geboren zijn. Deze gezichten hebben mij altijd geholpen te ontsnappen aan pijn en vernedering. Zodra ik mezelf in een situatie bevond waarin ik hypothetisch zelfs een nederlaag van mijn waardigheid zou kunnen lijden, opende ik de deuren van mijn innerlijke kleerkast en, terwijl ik de hangers opzij schoof en mijn verzameling gezichten nauwgezet onderzocht, koos ik het meest geschikte gezicht voor dit hoesje en leg het als een schild voor me neer. Er was eens dat ik van tevoren het volgende gezicht moest bedenken en oefenen met het dragen ervan, zodat mijn ware aard niet per ongeluk achter de randen naar voren kwam. Ik trainde mijn manier van lopen zodat het gezicht dat ik voor me hield niet zou zwaaien, ik dichtte de scheuren erin zorgvuldig af na ontmoetingen met anderen, zodat wat erachter zat niet zichtbaar was. Voor het geval dat, droeg ik ze op behoorlijke afstand van mezelf, zodat het woord van de vijand, zelfs als het het schild zou doorboren, mij niet zou bereiken. Heel vaak kreeg mijn gezicht een houten plof met hetzelfde gezicht van iemand anders. Er was iets rustgevends en vertrouwds aan, en ik heb nooit de behoefte gevoeld om achter het gezicht van iemand anders te kijken - het is te ongemakkelijk, je gezicht vasthouden en proberen er doorheen te kijken achter dat van iemand anders - je kunt je niet lang staande houden. Bij sommige mensen was het mogelijk om lange tijd gezichten te stoten zonder ongemak te voelen. Onze gezichten hadden iets om over te praten, maar over het algemeen hadden we niets om over te praten. Toen ik me realiseerde dat alles op het gezicht van de ander mij al bekend was, verveelde ik me. En mijn gezicht is lange tijd bestudeerd: egale kleur, strak aansluitende planken, lengte, breedte, oppervlakteruwheid. Ik heb mijn kennis niets te bieden en niets van hem af te nemen... En ik heb nooit van mensen zonder schilden gehouden. Ik was altijd vervuld van angst en misselijkheid als ik ze naakt zag - het was zo'n lelijk gezicht! Waarom waren ze niet slim genoeg om zich om de ogen van anderen te bekommeren? Ik heb dit nooit kunnen begrijpen. Door de jaren heen heb ik behoorlijk sterke spieren opgebouwd om de gezichten, die zware houten dingen, om me heen in een cirkelvormige verdediging te houden. Dit is tenslotte echte kunst, niet iedereen beheerst het zo! Maar zelfs ik, een getrainde drager, begon moe te worden, en ik begon zelfs mijn gezicht te verliezen – ik denk dat dit ouderdom is? Dit waren momenten van extreme vernedering. Het leek alsof: hoe overleefde ik hierna? Nu ben ik het echt beu om ze vast te houden. Ze vallen en ik kan er niets aan doen. En ik ben bang omdat mijn lichaam zo verdoofd is door de spanning die het dragen van het gewicht van mijn gezicht met zich meebrengt, dat ik het niet langer kan voelen. Het lijkt mij dat ik samen met mijn gezichten sterf. Ik ben bang dat de dag zal komen waarop mijn laatste gezicht zal vallen en breken, en dan zal er niets anders meer over zijn dan ik - dat zielige wezen dat achter de gezichten stond..." (N. Rubshtein. "Faces Are Falling") Ze streven er allemaal naar om zichzelf in het 'pak van een sociaal succesvol persoon' te 'duwen'. En dan blijkt het zoals in de beroemde gelijkenis: 'Een knappe, ambitieuze, maar niet erg rijke jongeman wilde zichzelf echt een dure naaimachine maken.' pak van een beroemde kleermaker. Toen hij eindelijk het benodigde bedrag had gespaard, bestelde hij een pak, en nu is het tijdde langverwachte dag waarop hij de voltooide bestelling zou ophalen. Voordat hij het pak oppakte, trok de man het zelf aan en keek in de spiegel. De naden, de stof, alles was geweldig, maar - oh horror! – de linkerzoom van de jas was langer dan de andere. - Wat is dit!? – riep de jongeman wanhopig uit. De kleermaker zei heel kalm: “Het is niet eng.” Als je de korte vloer iets naar beneden trekt, worden de vloeren waterpas. Laat uw linkerhand niet zakken. De jongeman vervolgde zijn inspectie en ontdekte dat de ene schouder van de jas hoger was dan de andere. Hij keek de kleermaker verwijtend aan, maar zei kalm: "Als je je hoofd opzij kantelt en je schouder een beetje opheft, komt alles visueel op één lijn." Toen de jongeman zijn broek aantrok, zag hij dat alles mis was Ook hier zei de kleermaker heel kalm: - Je kunt je linkerknie een beetje buigen tijdens het lopen, dan zien de broekspijpen er precies hetzelfde uit en in zittende positie zal er helemaal niets merkbaar zijn van de jongeman wanhoop, maar hij gaf al het geld uit dat hij had gespaard, en de kleermaker had een onberispelijke reputatie; alle beroemde mensen in de stad naaiden hem aan, en niemand klaagde ooit. Daarom betaalde de jongeman het resterende bedrag en ging in een kant-en-klaar pak de straat op. Vlakbij zaten twee vaste gasten aan een tafel in een straatcafé. De een zei tegen de ander: ‘Kijk, het is een aardige vent, maar wat is hij krom en mank.’ Het is jammer voor de arme man! Hierop antwoordde de tweede hem: "Ja, het is jammer voor de man, maar wat een chique, onberispelijk pak draagt ​​hij!" Ik vraag me af hoeveel geld hij ervoor heeft betaald? In het echte leven is alles precies hetzelfde. Sommige mensen zien alleen het “pak”. Tegelijkertijd zijn ze helemaal niet geïnteresseerd in wat eronder zit. Voor hen is het enige dat telt wat ‘iemand heeft bereikt’. Vertegenwoordigers van deze categorie mensen zouden er graag mee instemmen om ‘kreupel te worden’, alleen maar om zo’n ‘pak gemaakt door een beroemde kleermaker’ aan te trekken. En het maakt niet uit dat het in de huid "knijpt" en "bijt": het dwingt een persoon een leven te leiden dat niet bij hem past... Dus het beeld van een succesvol persoon (naar de mening van anderen - succesvol !) - is dit erg? Natuurlijk niet. In veel gevallen is hij een goede hulp. Hij leert ons ‘beter over te komen’, om aan de eisen van de samenleving te voldoen. Dit is ons ‘pak voor groei’. Maar soms vraagt ​​deze assistent een exorbitante vergoeding voor zo'n vermomming. We raken zo gewend aan één rol, één beeld, dat het ons na een tijdje volledig ‘absorbeert’. Ik herinner me een anekdote over een acteur die jarenlang met succes de 'beer' speelde op kindermatinees, en toen werd hij geroepen om Hamlet te spelen, en hij bleef zijn gebruikelijke rol spelen... Het masker begint te leven in plaats van ons, het dicteert wat er moet gebeuren... En om ons recht om jezelf te zijn te verdedigen - het is moeilijk, en soms ronduit beangstigend... Maar hoeveel beangstigender en moeilijker is het om het leven te leiden niet zoals je wilde! En om dit pas aan het einde van de levensreis te beseffen... Inflexibele naleving van de rol berooft iemand van spontaniteit en het vermogen om te veranderen. Een persoon wordt een gijzelaar van het beeld en...sterft als persoon “Een beeld creëren is altijd een daad van geweld” (P. Selfing). Leven: een voelend, denkend, handelend persoon heeft vele gezichten, waar hij naar kijkt de wereld met duizend ogen, en de wereld waarin hij leeft, wendt zich tot hem met duizenden beelden, duizenden contacten, duizenden invalshoeken, de mens is divers en eindeloos... “De enige die verstandig handelde was mijn kleermaker. Elke keer dat hij mij zag nam hij mijn maten opnieuw op, terwijl de anderen met oude normen naar mij toe kwamen, in de verwachting dat ik daaraan zou voldoen..." Bernard Shaw Wat is de wereld aan het veranderen! En wat ben ik zelf aan het veranderen! Ik word maar met één naam genoemd. Sterker nog, wat mij wordt genoemd, ben ik niet de enige. Wij zijn met velen. Ik leef, zodat mijn bloed geen tijd heeft om af te koelen, ben ik meer dan eens gestorven. Oh, hoeveel dode lichamen heb ik gescheiden van mijn eigen lichaam! (Nikolai Zabolotsky "Metamorphoses") Misschien is het handig voor de samenleving om kunstmatig alles te verwijderen uit het beeld van een persoon (bijvoorbeeld dezelfde professional) dat hem onderscheidt. een reeks soortgelijke. Het dwingt een persoon om strikte gedragsregels te volgen, in een poging iedereen in een stereotype te passen (het bespaart moeite die aan cognitie wordt besteed),maar tenslotte... de belangrijkste rol van een persoon is de rol van hemzelf, en zelfs in de beperkte ruimte van sociale rollen is er naast het concept van de ‘sociale (status)rol’ het concept van ‘sociale rollen’. -psychologische rol.” Herinner je je de film “Office Romance” nog? Welke beschrijving van de hoofdpersoon geven haar collega's? “Ljoedmila Prokofyevna Kalugina is de directeur van onze instelling. Wij noemen het onze mymra.” De sociale (status) rol is hier de regisseur, en ‘mymra’ is de sociaal-psychologische rol. En wanneer de heldin aan het einde van de film haar imago verandert, demonstreert ze niet alleen een nieuwe jurk en kapsel, maar vooral een nieuwe sociaal-psychologische rol, die nog steeds de status van regisseur behoudt. Een voorbeeld van dergelijke rollen is de 'femme fatale' (een 'doodsval' voor mannen, sociaal, aantrekkelijk en verleidelijk, die een man, die hij eenmaal heeft ontmoet, nooit zal vergeten. In de regel besteedt hij er behoorlijk veel aandacht aan de kledingkast, voornamelijk "volgens het Stendhal-principe" - rood en zwart. Karakteristieke outfit: een nauwsluitende jurk met een diepe halslijn, zwarte kousen, schoenen met hoge hakken) of "Gray Mouse" (onopvallend, passief in communicatie, bezet). de positie van een waarnemer, iemand die bang is om meer dan wat dan ook op te vallen. Rustige stem, aarzelende gebaren: donkergrijs of beige gebreid pak, zwarte tas en schoenen). twee convoluties, opzichtige onbeschaamdheid en onbeschoftheid, zorgt niet voor zichzelf, houdt van obscene grappen, bier en vrouwen als Pamela Anderson), herkent monogame relaties niet) of 'Botanist' (een reflecterende held, wetenschapper, intellectueel. 'Eeuwige jongen'. ' van de universiteit met een bril afgesloten met tape, met haar in verschillende richtingen, die speciale vaardigheden heeft, en tegelijkertijd spontaan, verstrooid, vergeetachtig en naïef is...), enz., 'Bore' of 'Soul van de partij”, “Leider” of “Buitenstaander”, enz. We moeten deze rollen spelen binnen het raamwerk van de sociale instellingen (groepen) waarin ons hele leven zich feitelijk afspeelt. Maar we zijn er niet 'verdoemd' voor... In het leven denken we zelden aan ons imago, soms raken we zo versmolten met deze 'tweede huid' dat we het niet meer opmerken. Maar 'wie' is 'wie' wordt meestal gevoeld 30 seconden na het starten van het gesprek. "Eenvoudige jongen" of "Meisje uit de high society", "Winnaar" of "Verliezer" - dit alles verschijnt vrijwel onmiddellijk. En meestal reduceert onze perceptie persoonlijkheidsdiversiteit tot bepaalde clichés, labels en stereotypen. Veel hangt natuurlijk af van de cultuur van de toeschouwer, de set van zijn ideeën over de wereld en de mensen, van zijn interne ‘beeldenbibliotheek’… Is het belangrijk om te beseffen welk beeld je ‘uitzendt’? Natuurlijk? . Omdat we een bepaald beeld hebben, 'passen' we op een specifieke manier in de situatie, dit is onze manier van bestaan. Door onze rol aan te duiden - door kleding, gedrag, spraak, lichaam - nodigen we anderen uit om een ​​extra rol te spelen. De rol van een muis veronderstelt bijvoorbeeld de complementaire rol van een kat, de rol van een moeder impliceert de rol van een kind, enz. De rollen zijn wederzijds, en is het verrassend dat we, omdat we dezelfde rol vervullen, dezelfde partners aantrekken? Een bepaalde rol is aan ons blijven hangen, opgedroogd, verhard door langdurig dragen. En laat het 'pak' niet bij het figuur passen: maar wat kun je doen als het de enige in de kledingkast is. Er zijn mensen die niet uit hun gebruikelijke formele pak kunnen worden geschud (zelfs als het een slecht maatpak is), en er zijn liefhebbers van uitgerekte truien voor alle gelegenheden... En iedereen is met een reden in deze look terechtgekomen, en niet zomaar. Ze willen in dit beeld iets zeggen tegen de wereld en tegen zichzelf. Het is alleen zo dat ze zelden begrijpen wat en waarom... Er is geen manier om de 'pakken' een beetje te 'hervormen' en hun sterke punten eruit te halen, omdat een goed pak iets kan verbergen en iets kan benadrukken, maar het is eng om achter te blijven zonder een pak: hoe kun je zonder het gebruikelijke zijn, ook al is het een ‘lijkwade’ waarmee iemand bedekt is?... Kun je clichés en gevoelloosheid uit het koninkrijk van de doden lokken, elke dag maskers opzetten? we worden 's ochtends wakker en kennen onze rol niet, en we zijn niet te lui om weer te doen alsof, we spelen met het leven, en we spelen met het leven. Dageraad - zonsondergang, winter en zomer werden slechts versieringen in deze drukte, toen wij waren nog niet geboren», 2006