Van de auteur: Mijn favoriete en meest eerbiedige... In één adem geschreven, letterlijk in een half uur. Mijn begrip van LIEFDE... Opgedragen aan jou. Ziek zijn. Vandaag is St. Valentina, ik voel me ziek. Van de miezerige, glamoureuze, verplichte aard van liefde. Van beleefde maar onverschillige valentijnskaarten. Van mezelf, die bezweken was voor al deze hysterie. Het is alsof ik in de war ben en het echte waardevolle ding er niet uit kan halen. Het is alsof ik een toneelstuk opvoer. En ik walg al heel lang van het spelen van optredens. En toch. Wat zit hierachter? Ik luister naar mezelf... Hierachter schuilt angst. En ik ren van hem weg om er niet achter te komen waar ik precies bang voor ben. Ik kijk hoe mensen deze dag vieren. Sommige zijn romantisch, sommige zijn sensueel, sommige zijn bravoure, ze gooien modder naar de vakantie en devalueren deze. Iemand vindt een reden om dronken te worden. En achter al deze maskerade en vuurwerk schuilt een verwarde Liefde. Ze is niet zo glamoureus en mooi. Het is ongelijkmatig, het heeft uitstulpingen en depressies. En ze staat en kijkt toe terwijl ze wordt gepoetst, opgemaakt en gefotoshopt. Of beter gezegd: zij niet eens. En de gips-virtuele kopie. En Liefde staat opzij. En ik begreep mijn angst. Ik besefte waar ik bang voor was. Ik ben bang om haar te benaderen. Naar de echte. Neglyantseva. Fout. Maar de meest echte. Het is alsof ik ook rond een kopie dans, maar ik voel haar blik op mijn rug... En ik begin me misselijk te voelen. En ik stop. Ik draai me om en kijk haar aan. En ik begin te huilen. Omdat het erg pijnlijk is om deze vakantie op deze manier te verspillen. Ik wil naar boven gaan en haar vragen: hoe is dit gebeurd? Ik kijk naar haar gelaatstrekken en begrijp dat ze heel oud is, ze is even oud als de wereld. Ik benader haar. Ik adem. Liefde heeft een geur. Om de een of andere reden ruikt ze nu naar zomer, zon en vers hooi. En ik vraag haar om mijn vragen te beantwoorden. (Interview met Lyubov... Ik denk dat ik te ver ben gegaan, maar ik zal mezelf niet vergeven als ik dit niet doe). Liefde is het daarmee eens. En naar mijn mening is ze blij dat ze haar eindelijk hebben opgemerkt en zich tot haar mening en haar leven hebben gewend. Ze is verdrietig omdat ze zich niet opgeëist en eenzaam voelt. Ze voelt zich gekunsteld. Zij is verdrietig. Hij kijkt naar zijn verklede dubbelganger en voelt zich verdrietig. Het verbaast me dat Liefde zoveel verdriet kent. En ze grijnst, en ik begrijp dat dit ook komt doordat ik te veel eet ‘wat ware liefde is ze’ en slikt ‘liefde is altijd vreugde en geluk’. En ik spuug het uit van opluchting. Over het algemeen spuugde ik het hele interview. Vreemd genoeg verliep het heel harmonieus. Ze sprak en ik huilde, lachte en spuugde opnieuw. En in dit alles was er zoveel ontspanning en natuurlijkheid. En ik begreep dat ze van me hield. Hij houdt gewoon van. En als ik huil. En als ik lach. Zowel mooi als lelijk. En ongepast en onhandig. En harmonieus en subtiel. Juist omdat Liefde zo is: verkeerd en anders. En ik besefte dat zodra ik die verklede mannequin als mijn idool kies, ik ook verplicht word om in de gedaante te passen van iemand van wie ik kan houden. (Je wilt geliefd worden, wat kun je verbergen, je wilt.) Het is gemakkelijk om van een mannequin te houden - hij is glad, mooi, zonder gebreken. Ik rapporteer mijn briljante inzicht aan Love. In de hoop lof te ontvangen. De liefde brult van het lachen en gooit een verkreukeld papieren bekertje naar mij. Het glas raakt mij precies op mijn voorhoofd. Op dit punt ben ik al aan het lachen en spuug ik mijn volgende ‘prachtig geformuleerde meesterwerk’ uit. Er is geen schoonheid in de liefde. Net zoals lelijkheid ook niet bestaat. Er is helemaal geen beoordeling. Ze houdt gewoon van. Ik vraag haar ernaar, in de verwachting dat ik met een nieuw verfrommeld glas op haar voorhoofd zal worden geslagen. Liefde denkt plotseling. En hij vraagt ​​mij: “Wat is schoonheid?” En dan word ik gek. Omdat ik het gevoel heb dat ik nu het stuk over ‘Liefde en Schoonheid zijn onafscheidelijk’ en ‘Alleen mooie mensen worden geliefd’ opnieuw moet uitspugen. En dan blijkt dat ze helemaal niet begrijpt waar ik het over heb. En ik begin uit te leggen: "Schoonheid is... uh, nou, over het algemeen zijn hier prachtige antieke sculpturen, hier zijn fotomodellen, bijvoorbeeld Marilyn Monroe" (Monroe is absoluut heel mooi, daar ben ik van overtuigd). Liefde weerspiegelt. Ik begrijp het, om te kunnen antwoorden of er iets in je zit of niet -