Van de auteur: Is het goed om aan anderen te denken en jezelf te vergeten? Misschien is het verstandiger om eerst voor jezelf te zorgen? Maar anderen hoeven hun hersens niet te pijnigen en afgeleid te worden van hun eigen zaken. Wat denk jij? Gebaseerd op materiaal uit de blog van Svetlana Oskolkova, ‘Your Psychologist’. In mijn verre en socialistische jeugd was het woord ‘egoïst’ een vies woord en werd het in zijn negativiteit gelijkgesteld met ‘fascistisch’. Geen enkele echt goede jongen of meisje hoefde alleen maar aan zichzelf te denken. Als je snoep of een reep chocolade hebt, moet je het zoete genot tussen twee of drie delen. Het maakt niet uit dat je dit categorisch niet wilt, en de toffee kan in principe niet in drie delen worden gesneden. Je moet op zijn minst een deel van de traktatie aan je vrienden aanbieden, of maximaal alles weggeven. Anders zullen ze je met een slecht woord brandmerken en je uitschelden. Persoonlijk hield ik er echt niet van om ‘bad boys’ te dragen. Daarom bood ze haar heerlijke buit altijd aan anderen aan. Met tegenzin en in de geheime hoop dat ze zullen weigeren. Ze weigerden niet. Zelfs de kauwgom was als zoete taarten uitverkocht. Niet zonder de hulp van volwassenen, maar ik realiseerde me al snel dat als er snoep is, maar er is duidelijk niet genoeg voor iedereen, het beter is om de maaltijd uit te stellen tot eenzame tijden. Als er niemand in de buurt is, hoef je niet eens aan iemand te denken. Toegegeven, er was een schuldgevoel. Hij is nog steeds een egoïst en doet alleen maar alsof hij goed is. Een persoon mag niet egoïstisch zijn. Zelfs als er een reep op het spel staat. Wat er daarna gebeurde was alleen maar meer. We werden voortdurend gedwongen ons als musketiers te gedragen. "Een voor allen en allen voor een!" Als jij voor anderen opkomt, zal er zeker iemand voor jou opkomen. Maar nooit voor jezelf! Voor zichzelf is hij slechts een heel slecht persoon, door iedereen in de steek gelaten en een diep ongelukkige egoïst. Ze worden niet toegelaten tot kosmonauten en worden uitgescholden op Komsomol-bijeenkomsten. Waar waar! Ik heb zelf aan zo'n waanzin deelgenomen. In het eerste jaar heeft onze groep student Misha, bijna in zijn geheel, boos gebrandmerkt. Jij bent bijvoorbeeld Mikhail, een heel slecht Komsomol-lid en -persoon. En je zult nooit een waardige kinderarts worden, omdat je alleen aan jezelf denkt, niet naar lessen gaat en je academische prestaties naar beneden haalt. Natuurlijk was de echte reden voor de verontwaardiging van de jonge 'kinderartsen' iets anders. Misha was verbluffend mooi. Maar hij lette niet op zijn klasgenoten. En hij gaf echt niet zoveel om de eerste eer van onze groep. Hij hield van oudere en rijkere vrouwen. Dit was de slimste vertegenwoordiger van de Alphonse-stam. Hoewel de kritiek effect had. Al snel nam hij de documenten van het medisch instituut over en ging rechten studeren. Misha had gelijk. Iemand die alleen aan zichzelf denkt, heeft absoluut niets te maken met de geneeskunde. Zijn carrière verliep redelijk goed. Maar vandaag zal ik je een ander verhaal vertellen. Triest en leerzaam. Over het feit dat het de moeite waard is om soms egoïstisch te zijn. Zonder afhankelijk te zijn van anderen. Simpelweg omdat deze mensen om je heen er misschien niet zijn. En wat gebeurt er met deze anderen als je gedachteloos het belangrijkste verspilt. Werken als psychotherapeut in een staatsziekenhuis is moeilijk en zonder geld. Maar voorlopig loont het de moeite met een overvloed aan interessante ervaringen. Je bent op de hoogte van alle spraakmakende gebeurtenissen en conflicten in de stad. Deelnemers zoeken vaak gratis maar gekwalificeerde hulp. Bovendien beide kanten. Slachtoffers en daders. Verlaten en verlaten. Overtreders en beledigd. En iedereen heeft zijn eigen waarheid. Zeker de moeite waard om naar te luisteren. Onder invloed van dergelijke bijeenkomsten ontstaat een zeer filosofische kijk op problemen. Zowel bij henzelf als bij de mensen om hen heen. De eerste die kwam was de moeder. Het stond op haar voorhoofd geschreven. De vrouw ziet eruit alsof ze van posters van het socialistisch realisme is geplukt. 100% onverdunde essentie van het moederschap. Geen heldin, maar toch. De zoon van een moeder stierf. Plotseling, tragisch en absurd. Een 18-jarige jongen die amper zijn middelbare school heeft afgerond. Een loafer en een leerling uit de C-klasse die er niet in slaagde naar een technische school te gaan. Op aandringen van zijn ouders kreeg hij een baan als arbeider bij een van de grote industriële ondernemingen in onze stad. Maar wel op je functionele verantwoordelijkhedenIk had geen tijd om te beginnen. Hij zag zijn eigen werkplek niet eens. Tijdens de eerste helft van zijn eerste werkdag werd hij verpletterd door een enorm gewicht. De kabel bij de torenkraan brak. Uiteraard werd er een strafzaak geopend naar de dood van de jongeman en werd er een officieel onderzoek uitgevoerd. En de foto bleek vreemd. Niemand wist hoe hij op dat gevaarlijke terrein terechtkwam waar helemaal geen mensen mochten zijn. De werkplaats waar hij zou werken bevond zich op een heel andere plek. Hij trok geen overall aan en had geen helm op zijn hoofd. Hij had geen opdrachten. Hij moest eigenlijk op de personeelsafdeling zitten en de veiligheidsinstructies lezen. Er was niemand om de details te vertellen. Niemand kende de man in de fabriek echt, en hij stierf zelf zonder weer bij bewustzijn te komen. Ik had veel medelijden met de moeder van de overledene. Zo bevalt je met pijn, groei je, leer je, genees je. En al je harde werk loopt binnen een paar minuten op niets uit. Eén ding was een beetje verwarrend. Het leek erop dat ze niet zozeer treurde om haar zoon, maar eerder op zoek was naar degenen die verantwoordelijk waren voor zijn dood. Dorst naar wraak en bloed. Ze kwam naar de psychoneurologische apotheek om het feit te documenteren dat ze ernstige morele schade had geleden. Om het vervolgens op de schuldigen te verhalen. Haar zoon was erg moeilijk voor haar, hij was vaak ziek en was extreem ongehoorzaam op school. Maar ze droomde dat zelfs zo'n kind op de een of andere manier tot rust zou komen en haar op haar oude dag tot hulp zou worden. Wie serveert er nu een glas water in de laatste minuten van zijn leven? Laat ze betalen, laat ze compenseren. Ze was veel minder geïnteresseerd in de behandeling en sympathie van vreemden. Maar wie ben ik om zo'n verdriet te beoordelen. Anderhalve week later kwam de kraanmachinist. 100% werkend vanuit dezelfde meesterwerken uit ons socialistische verleden. Een vrouw van een jaar of veertig. Betrouwbaar en eenvoudig. Ruwe gelaatstrekken, sterke bouw, enigszins mannelijk. Nou ja, het is natuurlijk helemaal geen vrouwenberoep. Stem met een lichte heesheid. Niet door roken. Van frequente verkoudheid, gevangen in de tocht in een koude torenkraancabine. Maar mijn ogen zijn bang. Ze heeft deze man helemaal niet gezien. De hoogte van haar werkplek bedraagt ​​bijna 90 meter boven de grond. En ik wilde zeker niemand kapot maken. Vijftien jaar werk - en geen ernstige incidenten eerder. Enkel attesten en dankbaarheid met vermelding in het arbeidsboekje. Uit een vooronderzoek bleek dat zij correct en volgens de instructies handelde. Maar we kunnen de betrouwbaarheid van het vastzetten van de lading niet controleren. En de situatie was normaal. Sommige mensen hoeven gewoon niet willekeurig rond te rennen. Haar eigen mensen zijn zich hiervan bewust, maar hier is een nieuwkomer. Maar ze proberen de verantwoordelijkheid op haar af te schuiven. Voor het bedrijf is het makkelijker. Geen kraanmachinist, geen probleem. Als hij ontslag neemt, hebben de eisers geen reden om in beroep te gaan. Bovendien had hij de veiligheidsinstructies niet gelezen. Ik heb mij in ieder geval niet aangemeld voor de kennismaking. En ik heb geen helm opgezet. Vanuit de administratie verlopen steekpenningen soepel. Je zou denken dat deze helm de man zou hebben gered. En ik had medelijden met deze vrouw. Schuldig zonder schuldgevoel. Ik sliep niet, ik maakte me zorgen, ik verloor mijn eetlust en ik verloor veel gewicht. Donkere kringen onder de ogen, trillende vingers, verergering van lumbale osteochondrose. Ik was bang om zonder werk en levensonderhoud achter te blijven. Maar bovenal ging ze gebukt onder de gedachte dat ze, ook al was het absoluut ongewild, had bijgedragen aan de dood van de jongeman. Ik kende de overledene niet. En het is moeilijk je een moord met voorbedachten rade voor te stellen door een grote last vanaf de hoogte van een torenkraan op het slachtoffer te laten vallen. Mussen afschieten met een kanon is veel logischer. Het is veel waarschijnlijker dat je het doel raakt. Maar de verantwoordelijkheid is heel reëel! En ze zal moeten leven met dit skelet in haar boezem. Ik weet nu niets van jou van buitenaf, maar toen was het voor mij duidelijk dat de man zelf verantwoordelijk was voor zijn dood. En de meest trieste samenloop van omstandigheden. Gewend aan het feit dat iedereen en alles voor hem dacht, haastte hij zich gedachteloos om het territorium van de plant te inspecteren. Zonder zelfs maar te vermoeden dat dit geen cultuur- en recreatiepark is dat naar A. M. Gorky is vernoemd. En een torenkraan is geen reuzenrad. En een tekenfilmliedje van plasticine: Sta niet en spring niet, Zing niet, dans niet Waar er wordt gebouwd Of!