Van de auteur: Cat Tales Purrs: Winter's TaleIs het nieuwe jaar binnenkort? Ik geloof het helemaal niet, ik voel het niet en ik wil het waarschijnlijk niet eens. Dus mijn vrienden herinnerden me aan hem, ik vergat hem helemaal, wat heeft het voor zin? Ik kijk uit het raam, ik wil sporen van het huis zien... Maar er ligt geen sneeuw, en er zijn geen sporen, sporen van mijn dromen, mijn vreugde en mijn verdriet, mijn geduld en mijn besluiteloosheid, mijn opgewektheid en mijn wanhoop - mijn pijn, melancholie, moedeloosheid, koude in de ziel, het hart, in het hele bestaan... Waar ben je, sporen naar mijn huis, mijn weeshuis?! Hoewel ik niet weet wie deze naam heeft bedacht, omdat de kindertijd hier helemaal niet wordt gevoeld. En misschien is het de moeite waard om de vraag te stellen: waar zijn de sporen van dromen, maar waar zijn de sporen van de kindertijd? En de droom is de kindertijd, de echte kindertijd. Met zijn echte kinderhuis, echt kinderspeelgoed, kinderdromen, kinderverhaaltjes voor het slapengaan... Stop! Dit is niet mijn jeugd, of misschien is het de mijne, maar als het er niet was, is het niet de mijne, of ben ik geen kind. Maar hoe kan ik volwassen zijn als ik geen kind was, geen kind was? Misschien besta ik helemaal niet. Ik raak mijn hoofd aan: haar, voorhoofd, ogen, neus, mond, alles is aanwezig, zelfs oren. Ze zijn weliswaar klein, maar er zijn er net genoeg om precies zoveel te horen als het kind nodig heeft. Nee ik begrijp het niet? Als er een hoofd, romp, armen, benen en kleine oren zijn, hoe kan ik dan geen kind zijn? Misschien besta ik gewoon niet? Misschien. Heb ik mezelf zojuist uitgevonden, alle lichaamsdelen gegeven en het allemaal een kind genoemd? Nee, kinderen weten niet hoe ze dit moeten doen. Alleen God weet hoe hij een kind moet verzinnen, en hij is ver weg, in de hemel, en ik ben hier op aarde. Misschien besta ik nog, zelfs hier op aarde. Oh nee, ik ben waarschijnlijk... ik ben een buitenaards wezen. Toegegeven, ik heb ze nog nooit gezien, maar iemand zei ooit dat ze bestaan. En wat zou het vergelijkbaar kunnen zijn?! Niets, zo-zo, de alien bleek! Dan kan alles verklaard worden. Er bestaat waarschijnlijk een soort buitenaardse wezens die geen ouders hebben. Ze leven op zichzelf, in hun volwassen weeshuis, zonder enige kinderachtigheid of kindertijd in het algemeen. En misschien is dit normaal, en moet je je er niet te veel zorgen over maken? Ik begrijp het nog steeds niet! Hoe kunnen buitenaardse kinderen dan andere kinderen krijgen, als alle kinderen lange tijd volwassen kinderen zijn geweest zonder enige kinderachtigheid? Waarschijnlijk ben ik gewoon geen buitenaards wezen, of zijn het geen echte kinderen... Ik kijk weer uit het raam, het sneeuwt al een hele tijd, er zijn geen sporen zichtbaar. Dit betekent dat er geen dromen zijn, of misschien waren ze gewoon bedekt met sneeuw en bestaan ​​ze nog steeds! En er is ik, en er is een kindertijd, en er zijn ouders die het mij kunnen geven! En indien niet? Nee, sneeuw, ga alsjeblieft, zodat ik nooit weet wat er onder de laag sneeuw verborgen zit: leeg asfalt of de voetafdrukken van een droom. Ik zal wachten, ik zal uit het raam kijken en wachten. Nee, ik zal naar de stilte luisteren om HUN stappen niet te missen. Zo dichtbij en ver weg, stil en luidruchtig, snel en langzaam, licht en zwaar, dierbaar, dichtbij, geliefd... Dus bleef ze bij het raam zitten, door haar slaap heen hoorde ze stappen, de stappen van een DROOM en glimlachte!..