Van de auteur: Gepubliceerd op Mensen leren. Mensen ontwikkelen. Mensen gaan naar trainingen, bezoeken psychotherapeuten, houden zich bezig met zelfverbetering, persoonlijke groei, spirituele oefeningen, begrijpen waarheden, verkrijgen verlichting, beheersen de meest geavanceerde psychologische systemen, verzamelen ervaring en wijsheid... Wie moeten we op basis hiervan zien? onze straten steden? Oké, naar de hel met hen, met de straat, maar wie zouden we zien bij dezelfde trainingen, satsangs, zelfontwikkelingsclubs, etc.? Welke gezichten? Welke lichamen? Wat voor soort communicatie? En is het echt mogelijk dat wat we daar en hier en overal werkelijk zien, overeenkomt met onze diepe, interne ideeën over hoe een man eruit kan zien? Misschien begrijp je niet waar ik het nu over heb? Sluit dan gewoon deze tekst: deze is niet voor jou bedoeld. Als je je op je gemak voelt tussen suikerpositieve vrouwen, of saaie, spirituele mannen, dan is dat oké. Ja, voor sommige mensen zijn zulke gezichten een genot, omdat het alternatief daarvoor uitschot en kwaadaardige goblins zijn. Ik zou ze adviseren om hun omgeving te veranderen naar op zijn minst de bekendste, maar ze willen het nog steeds niet doen, omdat ze het nog niet hebben gedaan, dus oké. Nu wend ik me tot degenen die hebben gezocht, die dat wel hebben gedaan Het lijkt erop dat ik alles heb geprobeerd, maar voordat ik nog steeds niet begrijp waarom ik me zelfs bij de ogenschijnlijk beste mensen zo vaak ziek voel. En het allerbelangrijkste: waarom voel je je zo vaak ziek van jezelf? Heb je ooit een echt mooi persoon gezien? Misschien was het een soort boeddhistische monnik, misschien een eenvoudige grootvader uit het dorp, misschien een klein kind. Begrijp je waar ik het over heb? Dit is wanneer je naar een persoon kijkt en ontspant, je verliest al je verdedigingen. Als het omhulsel van je wegvliegt, al is het maar voor een moment, als je nergens aan wilt denken, nergens naar verlangt, maar je gewoon dit beeld in je op wilt nemen, je ervoor open wilt stellen, erin wilt oplossen. Hoe vaak heb je dit gezien? En hoe verschilt zo iemand van die positieve, spirituele, geavanceerde mensen, maar die totaal andere gevoelens oproepen? Misschien heb je je eigen antwoorden op deze vraag? Ik zou ze graag willen kennen. Maar ik wil delen wat ik heb ontdekt door mijn gevoelens te analyseren tijdens de communicatie met verschillende mensen; gelukkig had ik het geluk dat ik zeer uiteenlopende ontmoetingen had. Ik heb slechts twee kwaliteiten geïdentificeerd, die bovendien met elkaar verband houden. Ja, slechts twee eigenschappen maken een persoon werkelijk mooi, slechts twee eigenschappen maken hem tot een mens. Je kunt rustig meditatief zijn, of woedend actief, heel sociaal, of stil, elegant verfijnd of brutaal - dit alles doet er niet toe. En iedereen kan hiervan overtuigd worden door alle voorbeelden van mooie mensen door te nemen, als ze natuurlijk voldoende van dergelijke voorbeelden hebben. En slechts twee kwaliteiten veranderen alles. De eerste daarvan is oprechtheid. Oprechtheid betekent niet 'zeggen wat je denkt'. En niet eens alleen maar om te begrijpen en te onderscheiden wat je voelt. Oprechtheid is de transparantie van jezelf voor je eigen aandacht. Dit is openheid naar jezelf. Dit betekent dat er niets in mij is dat ik voor mezelf zou willen verbergen. Dit betekent dat elke impuls die uit een deel van mijn persoonlijkheid voortkomt, een reactie vindt in alle andere delen ervan. Een oprecht persoon kan indien nodig tegen anderen liegen, maar liegt nooit tegen zichzelf. Waarom is oprechtheid zo belangrijk? Want zonder dat is een mens niet heel. Als er iets in mij is dat ik niet wil zien en manifesteren, heb ik vijanden in mezelf. Een deel van mijn eigen kracht, gericht tegen mij, al was het maar omdat ik er tegen ben. Dit verzwakt, berooft je van kracht, maakt je innerlijk onevenwichtig en rusteloos. Maar dat is nog niet alles. Als een land een leger heeft, zullen er oorlogen zijn. Als een aanzienlijk deel van de economie van het land het leger steunt, zal het land niet overleven zonder oorlogen. Hetzelfde gebeurt in ons. Zodra we leren onze impulsen te onderdrukken en te onderdrukken, waardoor we onszelf bedriegen, creëren we een machine in onszelf die daar niet zal stoppen. We moeten tenslotte niet alleen onderdrukken, maar ook vergeten dat we onderdrukten, en dan vergeten hoe we het vergaten, enzovoort. We kunnen niet tegen onszelf zeggen: “Ik zal alles in de wereld zien behalve honden.” Hondkan elk moment in ons gezichtsveld verschijnen, dus we zullen ons zicht moeten verzwakken om niet per ongeluk het verkeerde te zien! En dan zullen we moeten stoppen met het zien van alles wat ons aan honden doet denken: hondenhokken, botten, riemen, dierenwinkels, katten... En hoe meer van dergelijke voorwerpen, hoe blinder we moeten zijn om ons onstabiele evenwicht te behouden is hoe we ons afkeren van een heel organisme op het slagveld van talloze verlangens, motieven, houdingen, concepten, ‘moeten’, ‘moeten’, ‘maar het verpest het allemaal’... En alleen de monsterlijke kolos van voortdurend zelfbedrog staat ons toe om erop te vertrouwen dat degene die gisteren zei dat hij van zijn kind houdt, en degene die hem vandaag in woede sloeg, dezelfde persoon zijn, en daar is niets bijzonders aan, dus dezelfde persoon kan ook een spiritueel gevorderde goeroe zijn. En als je denkt dat dit niet tot uiting komt in je uiterlijk, dan heb je simpelweg geleerd jezelf ook hierin te misleiden. Wees niet verdrietig, je bent niet de enige: miljoenen mensen beschouwen het als een hoge kunst om mensen te begrijpen, hun emoties en karakter te lezen, terwijl elke baby, of zelfs een hond, dit zonder problemen doet Het ergste begint precies wanneer een onoprecht persoon zich gaat bezighouden met zelfontwikkeling. Het maakt niet uit wat hij precies koos: yoga, persoonlijke groeitraining, Dianetics, christendom, psychologie of wat dan ook. Zijn persoonlijkheid wordt gevormd volgens externe vereisten en patronen, en als hij zijn persoonlijkheid begint te verbeteren, doet hij dat op dezelfde manier. Er worden alleen nieuwe sjablonen gebruikt. Hij is niet in staat de ruimte van zijn persoonlijkheid vrij te maken: om dit te doen moet hij immers aan het licht brengen wat al jaren in de kerkers rommelt. Hij zou misschien blij zijn, maar hij weet zelf niet meer wat hij daar heeft, of hoe hij het allemaal precies heeft verborgen. Ja, en het is echt eng om daarheen te gaan. Daarom wordt alles eenvoudiger gemaakt: er wordt een nieuwe persoonlijkheid gecreëerd in een open veld: “Ik ben een tantrik”, “Ik ben een christen”, “Ik ben een psycholoog”... En het is deze bijzondere geïsoleerde persoonlijkheid die wordt onderworpen aan alle procedures van verbetering, groei en spiritualisering. Zoals ze zeggen, goedkoop en opgewekt. En het lijkt erop dat iemand echt snelle vooruitgang boekt, en hij verandert letterlijk voor zijn ogen. Maar de hele oude persoonlijkheid met al haar conflicten is nu volledig in de schaduw verdwenen, en daar zet ze haar stinkende rotting voort. ‘Zo ben ik niet meer, het is allemaal verleden tijd’, zegt hij, maar om de een of andere reden is zijn stem verstikt en vervormt een onmiddellijk flitsende grimas zijn gezicht. Hij zal dit niet merken, omdat het voor hem heel belangrijk is om te geloven dat hij echt veranderd is. Als je geen schrik wilt krijgen, kijk dan nooit onverwachts naar zulke mensen, als ze niet weten dat ze gezien kunnen worden. Serieus, zo keek ik ooit naar een zeer positieve dame die vele jaren van de coolste praktijken had meegemaakt. Alleen de zelfbeheersing die ik sinds mijn kindertijd had ontwikkeld, zorgde ervoor dat ik niet begon te schreeuwen of te stotteren bij wat ik zag. Maar de persoon zelf zal dit natuurlijk nooit in de spiegel tegenkomen. Oprechtheid is niet alleen de belangrijkste, maar ook de zeldzaamste menselijke eigenschap. En dat allemaal omdat het onmogelijk is om het op dezelfde manier te leren als wij al het andere leren. Het is geen vaardigheid die kan worden ontwikkeld door een patroon of procedure te volgen. Strikt genomen is oprechtheid helemaal geen vaardigheid of actie. Dit is de afwezigheid van een enorme machine van interne leugens, die, net als een kankergezwel, een groot deel van onze persoonlijkheid kan in beslag nemen. Het bereiken van oprechtheid voor een onoprecht persoon is geen training, maar amputatie. Vaak zonder verdoving. Hoewel pijnverlichting nog steeds mogelijk is. Dit is acceptatie. Acceptatie van jezelf als wie dan ook, acceptatie van al je motieven. Weigering om zichzelf te beoordelen in termen van regels, sjablonen of criteria. Veel mensen denken dat acceptatie op zichzelf iets waardevols is, een bepaald ideaal, en ze proberen dit naar buiten toe te manifesteren, zonder volledig te begrijpen waarom. Ik denk dat dit een vergissing is. Acceptatie is een prachtig hulpmiddel dat het gemakkelijker maakt om oprechtheid te vinden. Dit is precies het doel ervan. Het is voor mij moeilijk om de tweede kwaliteit te beschrijven die een persoon echt mooi maakt. Volgens het origineel.