Van de auteur: Download hier gratis onze boeken over psychotherapie: De wereldpsychotherapie doorloopt een fase van accumulatie van nieuwe methoden, de vorming van scholen, concepten en technologieën. En elke nieuwe methode, elke nieuwe school die zich in de psychotherapie profileert, wordt opgenomen in deze grote ‘spaarpot’ van methoden. De afgelopen jaren is vaak gemeld dat er al meer dan 700 psychotherapiemethoden in de wereld bestaan ​​[7] en dat ze allemaal beweren effectief te zijn. Volgens E. Wagner (1999) hebben empirische psychotherapeutische studies aangetoond dat verschillende therapeutische benaderingen tot dezelfde resultaten leiden [2]. gebrek aan eenheid van opvattingen en benaderingen van menselijke problemen (gebrek aan eenheid, nationalisme, verdeeldheid, toename van vooroordelen, enz.) [4]. In de klinische psychologie wordt een crisis ontdekt, zowel in de stroom van nieuwe psychotherapeutische vormen, de zogenaamde ‘psychoboom’ (Bach u. Molter 1976), als in de fundamentele vragen over het concept van ziekte, de deelname en betekenis van diagnose. evenals de invloed van therapeutische acties (bijv. Frank 1961) [16]. Bühler heeft dit met betrekking tot een soortgelijke situatie in de psychologie al lange tijd als volgt uitgedrukt: “Zoveel psychologieën als er vandaag de dag zijn, zoveel benaderingen met hun eigen standpunt hebben nooit tegelijkertijd bestaan” [11]. Met behulp van Kuhns terminologie (Kuhn 1967) spreekt Keupp (1974) in dit opzicht zelfs van een “paradigmacrisis” op bepaalde gebieden van de psychotherapie [16]. Bij gebrek aan één enkele, algemeen aanvaarde persoonlijkheidstheorie, een uniform begrip van de patronen van het functioneren ervan, stoornissen en het herstel van dit functioneren in de moderne geneeskunde, kunnen er verschillende concepten van psychotherapie bestaan ​​[6]. Vanuit psychotherapeutisch oogpunt krijgt in dit opzicht de kwestie van het zien van een persoon (het beeld van een persoon) een bijzondere betekenis en kan, op basis van de invloed ervan op interpersoonlijke relaties, worden aangemerkt als kwestie nr. 1 van de hedendaagse psychotherapie en psychiatrie. , aangezien alle andere taken hieruit voortkomen (Hagehuelsman H., 1987). Vaak worden technieken en theorieën op basis van het principe ‘goede techniek is beter dan slechte wetenschap’ bij deze methode belangrijker gevonden dan de onderliggende benadering van een persoon [9]. degene die deze techniek toepast, dat is de psychotherapeut zelf (Strupp HH, 1960). En de belangrijkste factor van de therapeut is zijn wereldbeeld of beeld van een persoon. De psychotherapeut ziet de cliënt door de bril van zijn theoretische constructies [2], en de doelen en doelstellingen van psychotherapie voor verschillende ziekten worden bepaald door de theoretische oriëntatie van de auteur met betrekking tot de aard en mechanismen van deze stoornissen [6]. De fundamentele eigenschappen van de menselijke natuur omvatten het feit dat menselijke handelingen en de motieven voor deze handelingen niet worden bepaald door de werkelijkheid zelf, maar door de ideeën over deze werkelijkheid die een bepaalde persoon heeft. Daarom, ondanks de objectieve waarheid van de stelling dat ieder mens een interne, inherente waarde heeft, handelen mensen die dit feit niet diep genoeg beseffen, alsof ze deze waarde niet bezitten [12]. Toewijding aan een bepaald therapeutisch systeem is een belangrijk onderdeel van het mentale beeld van de psychotherapeut [17]. H.A. Gomes de Araujo (1975) benadrukte: “Welke richting we ook geven aan psychotherapie, welke school of methode we ook aanhangen, de structuur van de therapeutische relatie zal, direct of indirect, precies of vermoedelijk, gebaseerd zijn op het waardesysteem dat eraan wordt toegekend. .” Bij elke behandeling van neurosen of psychotische reacties is er noodzakelijkerwijs sprake van een waardensysteem, zelfs als de patiënt en de therapeut zich daar niet van bewust zijn [15]. Tegelijkertijd dienen theoretische concepten in de psychotherapie niet als een ondubbelzinnige en gedetailleerde definitie van de therapeutische praktijk, maar dienen ze als heuristieken voor het oplossen van problemen en het vinden van oplossingen [2]. V.V. Makarov (2001) ooknoemt de therapeut het belangrijkste en kostbaarste ‘van wat er in de therapie zit’, en benadrukt dat een echte therapeut iemand is die, naast de beheersing van technieken, een metavisie op therapie en psychologie heeft verworven. Iedereen die nog geen algemeen begrip van de wereldbeschouwing heeft bereikt, kan nog geen echte therapeut worden genoemd [7]. Gebaseerd op het feit dat de deelname van de therapeut aan de effectiviteit van de therapie doorgaans het grootst is, is hij de voor de hand liggende en in feite vaak de enige specifieke vertegenwoordiger van de psychotherapeutische richting. Het is het verbindingspunt tussen het beeld van een persoon door middel van psychologische theorie en therapietheorie met de patiënt zelf. Dit komt tot uiting in zijn persoonlijke houding als persoon, zijn competentie als praktiserend onderzoeker en in zijn professionele behandeling van cliënten [16]. Het beeld van een persoon (het concept van een persoon, de visie of waardigheid van een persoon) wordt vrijwel nooit aangetroffen in moderne ontwikkelingen in het therapieonderzoek. In het beste geval worden individuele symptomen of groepen mensen gecombineerd met een of andere methode gegeven om “vervolgens aan te geven hoe goed het is om bepaalde symptomen te kunnen elimineren of om bij bepaalde groepen mensen van stigmatische symptomen af ​​te komen” (Pauls en Walter 1980). ). Bovendien wordt de term ‘menselijk beeld’ in verschillende landen niet duidelijk begrepen. Alleen in Duitsland is er een heel specifiek woord "Menschenbild" - dat het beeld van een persoon aanduidt. In het Russisch is de meest toepasselijke term ‘het concept van een persoon’ of ‘het beeld van een persoon’. Dus niet alleen vanuit het standpunt van de humanistische psychologie bestaat het gevaar dat “met behulp van psychotherapie steeds meer gegeneraliseerde ‘gegevens – als – dan’, uit de individuele semantische context gehaald, worden verzameld – en zinloos toegepast – in de praktijk leidt dit tot een onzeker risico. “Sommige praktische en theoretische concepten van verschillende psychotherapeutische scholen zijn gebaseerd op elementen van kennis, waarvan de kwaliteit op zijn minst twijfelachtig is en hebben daarom eerder het karakter van mythen dan van echte prestaties” (Herzog 1982) [16]. In algemene termen wees K. Jaspers op het psychologische gevaar van het vertekenen van het beeld van een persoon: “... de vervorming van het beeld van een persoon leidt tot de vertekening van de persoon zelf. Want het beeld van een persoon, dat wij als waar beschouwen, wordt zelf een factor in ons leven. Het bepaalt de aard van onze behandeling van onszelf en andere mensen, onze levenshouding en de keuze van taken” [13]. Volgens het Zwitserse Handvest voor Psychotherapie “moet elke psychotherapeutische school zowel de antropologische theorie (het beeld van een persoon) als de theorie van behandeltechnieken bezitten” [1]. Als reactie op dergelijke opvattingen werd de volgende eis gesteld: “Gegeven de algemene consensus over de fundamentele invloed van het mensbeeld op de creatie van psychologische theorieën, is het zeer wenselijk dat een dergelijk model van de persoon van de wetenschapper en/of de wetenschappelijke samenleving moet op zijn minst worden gepresenteerd in reguliere publicaties of worden verduidelijkt in relevante literatuurreferenties” (geciteerd door Buechler Ch., Allen M., 1973) [14]. De traditionele psychiatrie en psychotherapie baseren hun visie op de mens op psychopathologie. Het onderwerp van deze visie zijn ziekten of aandoeningen. Het doel van de behandeling is het elimineren van de ziekte, wat vergelijkbaar is met chirurgische verwijdering van het aangetaste orgaan [10]. Tegelijkertijd hebben preventieve geneeskunde en psychotherapie methoden nodig die niet alleen rekening houden met stoornissen, maar ook met de capaciteiten en ontwikkelingsmogelijkheden van een persoon [8]. Een eerste stap hiertoe zou zijn om te overwegen welk type theorie nuttig is voor psychotherapie [11]. In overeenstemming met G.L. Isurina (1993) vonden ‘revolutionaire veranderingen’ in de psychotherapie plaats na de opkomst van nieuwe psychologische theorieën, concepten van persoonlijkheid, die, gebaseerd op bepaalde filosofische benaderingen, niet alleen de psychotherapeutische praktijk beïnvloedden, maar ook andere vormen van menselijke activiteit (in in het bijzonder literatuur en kunst), omdat ze gebaseerd zijn op een nieuwe kijk op de menselijke natuur en nieuwe manieren om deze te begrijpen [5]. Samenvattend kunnen we zeggen:dat “persoonlijkheidstheorie iemands pogingen om zichzelf te begrijpen moet aanmoedigen in plaats van beperken” (Bischoff LJ, 1983). Noch de integratie van scholen, noch de devaluatie of uitsluiting van verschillen in methoden kan leiden tot de vruchtbare ontwikkeling van psychotherapie. Alleen de uitwisseling van de kennis die zij verkrijgt uit de relevante methoden en hun theorieën over het beeld van de persoon (antropologische theorieën), hun behandeltechnieken en leringen over therapeutische interventie, met respect voor de verschillen tussen andere benaderingen, kan ons vooruit helpen [1 ]. Volgens deze hypothese moeten alle verschillende takken van de psychotherapie, totdat het tegendeel wordt bewezen, als waardevol worden beschouwd – omdat ze een goed geformuleerde methodetheorie bieden die hun theorie van therapeutische interventie, de leer van de ziekte en de antropologische theorie (de beeld van de mens, theorie van de mens) in goed geformuleerde correspondentie, en omdat zij hun uitspraken over de effectiviteit van de methode kunnen onderbouwen met argumenten die zijn gebaseerd op gedocumenteerde gevallen, zullen zij tegemoet komen aan opvattingen die verder gaan dan het smalle raamwerk van deze richtingen (Buchmann). R., Schlegel M., Vetter I., 1999) [1] Psychotherapeutisch onderzoek, dat een persoon probeert te begrijpen in zijn subjectieve perceptie en unieke ervaring, moet zijn uitgangspunt zoeken daar waar een persoon werkelijk zichzelf is in zijn essentie, waar hij is van zichzelf [3]. K. Jaspers benadrukte dat psychotherapie niet kan uitmonden in een ‘doctrine van wereldconcepten’. Maar qua structuur heeft het normen nodig die zo universeel mogelijk zijn [15]. Daarom is het hoofdidee van psychotherapeutisch fenomenologisch onderzoek om psychotherapeuten een standpunt te bieden dat hen in staat stelt een persoon te zien zonder het raamwerk dat al van tevoren bepaalt waaraan deze persoon zou kunnen lijden, om de juiste techniek toe te passen op tijd [3]. Lijst literatuur: 1. Buchman R., Schlegel M., Vetter J. De betekenis van het Zwitserse Handvest voor Psychotherapie. Psychotherapie: een nieuwe wetenschap van de mens / Under. red. A. Pritz. – Academisch project, Moskou 1999, Business book, Yekaterinburg 1999. 2. Wagner E. Psychotherapie als wetenschap, anders dan geneeskunde. Psychotherapie: een nieuwe wetenschap van de mens / Under. red. A. Pritz. – Academisch project, Moskou 1999, Business book, Jekaterinenburg 1999. 3. Wolfram E.M. Fenomenologisch onderzoek in de psychotherapie: een methode voor het verkrijgen van kennis uit ervaring. Psychotherapie: een nieuwe wetenschap van de mens / Under. red. A. Pritz. – Academisch project, Moskou 1999, Business book, Yekaterinburg 1999. 4. Goncharov M.A. Positieve visie op een persoon in de psychotherapeutische praktijk // Positum. – 2001. - Nr. 1 – P. 36-45.5. Isurina GL Kan positieve psychotherapie worden beschouwd als een ‘revolutie’ in de psychiatrische praktijk? // Review of Psychiatry and Medical Psychology, vernoemd naar. V.M. Bechterew. – 1993 (2), blz. 58-596. Karvasarsky B.D. Psychotherapie. – M.: Geneeskunde, 1985 – 303 p.7. Makarov V.V. Psychotherapie van de nieuwe eeuw. – M., Academisch project, 2001.8. Pezeshkian N. Psychosomatiek en positieve psychotherapie: Trans. met hem. – M. Medicine, 1996. – 464 p.9. Pezeshkian H. Positieve psychotherapie als transculturele benadering in Russische psychotherapie: Diss. in de vorm van een wetenschappelijk rapport voor de graad van doctor in de geneeskunde. Wetenschappen/ Sint-Petersburg Onderzoeksinstituut vernoemd naar V.M. Bechterew. - Sint-Petersburg, 1998. – 83 p. 10. Psychotherapeutische encyclopedie / Ed. B.D. Karvasarski. - Sint-Petersburg: Peter, 2000. – 752 p. 11. Slunetsko T. Monotonie of diversiteit in psychotherapie. Psychotherapie: een nieuwe wetenschap van de mens / Under. red. A. Pritz. - Academisch project, Moskou 1999, Business book, Yekaterinburg 1999. 12. Hatcher W. Ethiek van authentieke relaties: Peru uit het Engels - St. Petersburg: Edinenie, 1999. - 155 p.13. Jaspers K. De betekenis en het doel van de geschiedenis. M.: Politizdat 1991, blz. 448-44914. Buehler C., Allen M. Einfuehrung in de Humanistische Psychologie. - Klett, Stuttgart: 1973.15. Gomes de Araujo HA Wat is psychotherapie//Wat is psychotherapie? S.Karger-Basel-München-Parijs-Londen-New York-Sydney. 1977