Om te begrijpen hoe je jezelf kunt accepteren, is het belangrijk om te weten hoe niet-acceptatie van jezelf wordt gevormd. Voorbeeld: een dochter kleedt zich langzaam aan, haar moeder zegt geïrriteerd tegen haar - Waarom ben je zo traag, laten we opschieten? Of: een ver familielid, in communicatie met hetzelfde meisje, zegt om een ​​ongemakkelijke pauze te vullen: - Waarom ben jij stil, je bent nogal saai! Als een kind wordt geboren, weet hij niet hoe hij is. Zijn ideeën over zichzelf worden geleidelijk gevormd, door communicatie en de reactie van zijn dierbaren op hem. En als deze reactie vaker gaat over afwijzing en ontevredenheid (je bent traag, je bent saai), dan raakt het kind er ook aan gewend zichzelf waar te nemen. het kind hoort regelmatig opmerkingen van de mensen om haar heen, die zij interpreteert als het feit dat er iets mis is met haar, dat ze op de een of andere manier anders is en dat de mensen om haar heen niet blij met haar zijn. En geleidelijk wordt dit haar realiteit: ik ben niet wat ik moet zijn. Dit is hoe de niet-acceptatie van jezelf wordt gevormd. En nu is de vraag: hoe kun je dit oplossen, hoe kun je beginnen jezelf te accepteren? Precies op dezelfde manier: door relaties met mensen die ons kunnen accepteren zoals we zijn. Alles is heel eenvoudig: als ik communiceer met degenen die mij niet accepteren, bekritiseren, devalueren, raak ik eraan gewend mezelf op dezelfde manier te behandelen, en als ik communiceer met degenen die mij respecteren, accepteren en steunen, raak ik gewend aan de het feit dat alles goed met mij gaat en hierdoor begin ik mezelf te accepteren. De tweede vraag rijst natuurlijk: waar kun je zulke mensen vinden? Zoals de praktijk heeft geleerd, zijn er geen zulke mensen in je naaste omgeving, als die er wel waren, dan is het probleem Als je jezelf niet accepteert, maak je je geen zorgen. De mogelijkheid om een ​​accepterende partner te vinden (vriend, meisje, vriend) heeft ook zijn eigen nuances: een persoon met een gezond zelfbeeld die zichzelf en anderen respecteert, zal het moeilijk vinden om op de lange termijn weerstand te bieden. nauwe communicatie met iemand die zichzelf niet accepteert. Maar de optie om zich tot een psycholoog te wenden is naar mijn mening het meest geschikt. Ten eerste heeft de psycholoog zelf zijn eigen persoonlijke therapie ondergaan, deze ervaring van acceptatie ontvangen en kan deze aan de cliënt geven. Ten tweede zijn er in een relatie met een psycholoog geen andere contexten en geen persoonlijke interesses die tussenbeide kunnen komen, in tegenstelling tot relaties met andere mensen. Ten derde is de kijk van de psycholoog op jou 'niet wazig', waardoor je de persoonlijkheid in jezelf kunt zien en alle goede dingen kunt opmerken waar mensen uit je naaste omgeving geen aandacht aan besteden. Ps: als mijn artikel nuttig was, zou ik het op prijs stellen als je rechts onder het artikel op ‘bedankt’ klikt.