Vaak worden ouders tijdens de adolescentie geconfronteerd met de ongehoorzaamheid van hun kinderen. Kinderen lijken hun onafhankelijkheid, “koelheid” te tonen, ze willen niet doen wat hun ouders hen vertellen, enz. Wat gebeurt er werkelijk? De adolescentie is misschien wel de moeilijkste periode voor zowel kinderen als hun ouders. Ten eerste is een tiener niet langer gewoon een kind, hij wil hetzelfde zijn als volwassenen. Maar volwassenen accepteren het kind niet in ‘hun gelederen’. En de tiener lijkt zich in een overgangspositie tussen kinderen en volwassenen te bevinden. Aan de ene kant wil hij onafhankelijk zijn, beslissingen nemen over zijn leven, keuzes maken en dezelfde rechten hebben als volwassenen. Aan de andere kant zijn zijn hersenstructuren nog niet volledig volwassen en daarom kan de tiener nog niet de volledige verantwoordelijkheid voor zijn daden dragen. Hij ziet de situatie eenvoudigweg niet van alle kanten; dit vermogen verschijnt pas op 16-jarige leeftijd. Daarom kan een tiener nog niet alle risico's inschatten, al zijn acties overdenken, of plannen maken voor de toekomst. Ten tweede vinden er enorme veranderingen plaats in het lichaam van de tiener. Zijn hormonale niveaus zijn niet stabiel, wat resulteert in constante stemmingswisselingen (euforie of moedeloosheid). Daarom reageert de tiener gewelddadig op veel situaties en kan hij zichzelf niet beheersen. Ook zijn lichaam groeit buiten proporties. En vaak is groei pijnlijk. Het kind wordt geleidelijk volwassen. Maar deze periode van snelle groei gaat niet gepaard met de meest aangename sensaties (waarschijnlijk herinneren veel volwassenen zich dit) en tijdens deze periode is het kind het meest kwetsbaar en vatbaar voor stress vanwege zijn onstabiele toestand. Ten derde ontwikkelt de tiener een interesse in het tegenovergestelde seks, en Hij heeft ook een verlangen om voor zichzelf te gelden in het gezelschap van soortgelijke tieners. Het wordt heel belangrijk voor hem hoe hij eruit ziet, welke plaats hij inneemt onder tieners (een leider of een verliezer). Tegelijkertijd verandert het uiterlijk van de tiener vaak niet ten goede, de zweetklieren werken intens, acne verschijnt, het haar is vaak vettig, het lichaam is niet proportioneel (lange armen, benen). Kortom, met alle gedwongen onzekerheid als gevolg van veranderingen in het lichaam is het belangrijk dat een tiener er goed uitziet. En stel je een situatie voor waarin je een tiener nodig hebt om iets te doen. Je benadert hem, nou ja, met een verzoek, of zelfs met een bestelling. En als reactie hoor je: “Nee, dat doe ik niet!” En dan heeft de volwassene een brandend verlangen om ‘de schroeven vast te draaien’, om te forceren, om zijn doel te bereiken, om uiteindelijk deze strijd te winnen. Omdat een volwassene een kind niet als een onvolwassen persoon beschouwt, maar als een concurrent die de wil van een volwassene niet wil gehoorzamen. Ouders houden er vaak geen rekening mee dat er voor hen een kind staat dat nog niet kan redeneren, net als een volwassene, dat zich verzet tegen de wil van een volwassene, maar niet met als doel te winnen, maar met als doel het verdedigen van zijn belangen, zijn behoeften, zijn leven. De tiener probeert zijn hand, hij probeert zijn eigen grenzen en de grenzen van andere mensen te begrijpen. En hij kan dit alleen doen met de hulp van volwassenen. En ouders zijn daarvoor de meest toegankelijke en geschikte mensen. Ten eerste kunnen ze voor een tiener verschillende situaties creëren, ze hebben ervaring, een volwassen wereldbeeld en een compleet beeld van de situatie (dan rijzen er vragen over goede voeding, dan een regime, dan spelen op de computer, dan lessen, enz. .). Ten tweede zullen ouders nergens heen gaan na een confrontatie met een tiener; zij zullen zijn ouders blijven, in tegenstelling tot dezelfde tienervrienden. Daarom begint een tiener, in confrontatie met ouders, niet alleen zichzelf beter te begrijpen, maar ontwikkelt hij ook de nodige vaardigheden om zijn belangen en zichzelf te beschermen voor het toekomstige leven in de samenleving van andere mensen. Nee"? Probeer in de eerste plaats het verlangen om ‘de schroeven vast te draaien’ te overwinnen, want dit is precies de reactie die een tiener van je verwacht. Geef de tiener dan de tijd om een ​​beslissing te nemen en na te denken. Geef hem keuzevrijheid. Dan is de kans groot