GRENZEN zijn waar de wolken somber naartoe gaan? Op psychologische grenzen zijn soms niet alleen de wolken somber, soms dwaalt er gewoon iedereen rond en doet wat hij wil, en dat allemaal dankzij het feit dat jij persoonlijk toestaat dat dit jou wordt aangedaan wanneer iemand zich plotseling tegenover jou gedraagt gaat als volgt: - Doe wat ik zeg - Hier is advies voor jou, luister zoals je zou moeten - Denk zoals ik denk dat goed is - Leef zoals ik het me voorstel en kan hier ook je waardeoordelen aan toevoegen, weet dat JOUW PSYCHOLOGISCHE GRENZEN ONDERHEVIG ZIJN STERKE AANVAL. Dit kan in zo'n vorm gebeuren dat je niet meteen begrijpt wat het allemaal betekent, maar dat je een soort spanning (of beter gezegd woede) voelt. Dit zal je veilige baken zijn dat iemand probeert binnen te vallen waar ze niet zijn uitgenodigd. In eenvoudige voorbeelden ziet het er als volgt uit: Een vriend/zus (en wie dan ook) merkte plotseling dat je dringend jezelf op orde moet brengen, iets moet lezen, naar cursussen moet gaan om je te verbeteren, of iets moet zeggen als 'Ik heb je wat gezegd'. Dat had ik moeten doen”, maar je hebt hier niet om gevraagd, weet je, de grens is overschreden. Of je schoonmoeder vertelt je hoe je het huis goed moet schoonmaken, dat kinderen op een bepaalde manier moeten worden opgevoed haar al lang bekend, en dringt hierop aan zonder de juiste uitdaging en het uiten van uw mening. Op deze plaatsen sta je, in contact met mensen, psychologisch geweld tegen jezelf toe, luisterend naar aanbevelingen en advies waar je niet om hebt gevraagd. Maar hoe denk je hierover? Hoogstwaarschijnlijk schuldgevoel: - Ja, ze hebben gelijk, en het is waar dat ik het niet weet en niet weet hoe ik het correct moet doen, enz., goede mensen, ze maken zich zorgen om mij, ze willen helpen, ik ben niet dankbaar. Het zijn zeker goede mensen. Het trieste is dat degenen die hun psychologische grenzen niet voelen enorm lijden en niet begrijpen waar het nodig is om een ​​hek op te zetten tegen ongenode indringing. Het is mogelijk dat je als klein kind hetzelfde van je ouders hebt ervaren, en in je kindertijd bestond er geen idee dat jouw persoonlijke ruimte van jou was. Dat je ook nu nog ergens in jezelf dat kleine kind bent dat gelooft dat het normaal is als de deur van je kamer met een schop opengaat, dat andere mensen ook jouw “kamer” mogen opruimen. Dus wat moeten we dan doen? Hoe herstel je je grenzen? Uit ervaring kan ik je vertellen dat dit geen gemakkelijke klus is. Het doen is heel belangrijk voor jezelf, voor je eigenwaarde en zelfrespect, en uiteindelijk voor de rust van je eigen ziel. Begin klein: 👉 Denk eerst na over waar en in welke situaties je hetzelfde doet. Houd bij wanneer ook jij gratis en vanuit je hart ongevraagd advies geeft, waarin je je ‘Ik weet wat het beste voor je zal zijn’ invoegt, en zelfs mentaal denkt dat je zus, moeder, broer, man of vrouw actie moeten ondernemen zoals jij denkt dat goed is. 👉Houd uw reactie en uw gevoelens bij. Zodra je diezelfde bel hoort (ik ben boos, ik voel me schuldig) en als je geen snel antwoord in je hoofd hebt voor de indringer, neem dan even pauze. Zeg dat je dit allemaal op dit moment echt niet leuk vindt en dat je het gesprek graag wilt beëindigen. Er is één zin die bij je zou moeten horen: "Bedankt voor je mening, ik heb de mijne!" Het is belangrijk om op het punt te komen dat je deze zin op een dag heel kalm zult uitspreken. Met vriendelijke stevigheid. Dit is natuurlijk allemaal heel, heel niet eenvoudig! Je moet de pijn doorstaan ​​die je jezelf of een ander veroorzaakt. Maar totdat u uw territorium stevig afbakent, zult u altijd de mening van iemand anders om u heen vinden en een leven leiden dat niet het uwe is, waarbij u zich op anderen concentreert. In de volgende post zal ik een voorbeeld met u delen van mijn werk met een cliënt op het gebied van het markeren van persoonlijke grenzen met een analyse van een specifieke levenssituatie.