Prijs, waarde en evaluatie zijn dezelfde wortel, maar zo verschillend. Waarde is zo'n ongrijpbaar concept. Liefde, respect, vrijheid, vriendelijkheid, zorg, orde, verantwoordelijkheid... Wat zijn abstracte concepten, toch? Ieder mens reageert immers op deze woorden met iets van zichzelf, iets bijzonders. Deze waarden kunnen niet worden gewogen, geroken, aangeraakt of in een kruiwagen worden gestopt totdat ze zijn gespecificeerd, beoordeeld in die maten die twee mensen zijn overeengekomen onder elkaar, een groep mensen. En hier begint een enorm veld van verwarring en verwarring. Wie zijn de rechters die maatregelen hebben bedacht om waarden te beoordelen die vaak niet in woorden zijn uit te drukken? Komen hun metingen overeen met uw persoonlijke gevoelens over deze waarde? Zij – deze mensen – lijken bijna op goden. Het is tenslotte hun beoordeling die de prijs bepaalt voor onze waarden. En zij hebben op hun beurt hun vader en moeder. En zo verder langs de familieketen. En op de achtergrond: leraren, de staat, gezaghebbende tantes en ooms van de tv. Deze beoordelingsmeme is gedurende vele honderden jaren gevormd en we hebben een grappige behoefte: de behoefte om gewaardeerd en erkend te worden voor onze waarde. Wie we kiezen als rechters? In feite maakt het niet uit wat we bevestigen op het niveau van bewustzijn. We denken dat waar we om geven de mening is van onze baas, ons idool, onze partner of onze ouders. Maar nee. Onze eigen persoonlijke taxateur leeft al in ons onbewuste, waarin vele duizenden generaties taxateurs vermengd zijn. Deze taxateur kan in onze mentale ruimte het beeld overnemen van onze ouders of onze bazen, of van een Cheburashka - de essentie is hetzelfde: meten, wegen, vergelijken, er een min of meer duidelijk prijskaartje aan hangen. Een verliezer, een verliezer... Of een coole kerel, een schoonheid, een nerd, etc. Plichtsbesef, een taxateur en leven van geleend geld is het bepalen van onze waarde in relaties met andere mensen . Zijn positieve intentie is om ons tegen een hogere prijs te verkopen. Esoterici noemen onze interne taxateur het woord EGO en geven ons verschillende labels, prijskaartjes en identificaties. In de regel verkoopt deze taxateur ons aan iedereen. Als ze ons niet inhuren, begint hij de prijs te verlagen. Devalueer ons. Hij heeft geen idee dat zijn systemen van maten en gewichten verouderd zijn en, op zijn zachtst gezegd, omvergeworpen zijn. En dit is waar het belangrijk is om je bewustzijn als bondgenoot aan te trekken om het systeem van maten en gewichten te herzien. Maar helaas gebruiken we vaker ons bewustzijn en voegen we nog meer criteria toe aan onze taxateur om ons te beoordelen. Er is nog een nogal vreemde functie die onze interne taxateur vervult: de functie van een schuldeiser. Het evalueert hoeveel we verdienen om iets goeds uit het leven te ontvangen. Hij evalueert onze kredietgeschiedenis. In de regel gelooft hij dat wat we ontvangen van het leven, van een persoon, van een situatie - we met rente moeten teruggeven wat we zelf aan anderen geven in relaties, in het leven, in specifieke situaties met rente aan ons terugbetalen. Uiteraard wordt het systeem van maten en gewichten vastgesteld door de taxateur. Het bewustzijn beseft of merkt het vaak niet eens. Voorbeeld nr. 1: Je werd door vrienden uitgenodigd in een restaurant, je had een persoonlijk gesprek en ontmoette zelfs een knappe jongeman (of meisje). De avond was een succes. Je hebt telefoonnummers uitgewisseld en hoopt je prettige kennismaking voort te zetten. Je komt thuis en voelt dat er iets in je humeur verandert. Wie ben ik (ben ik) om iets goeds in het leven te krijgen. Ik ben niets bijzonders. “Ik heb niets om mee terug te betalen.” Dat wil zeggen, uw interne taxateur heeft al voor u besloten dat u deze lening voor een fijne avond en een prettige kennismaking niet kunt terugbetalen, aangezien u naar zijn mening niets van uzelf bent. En dus biedt hij een oplossing: een heerlijke avond DEVALUEREN . Vrienden nodigden je uit in een restaurant omdat er een tekort was in hun bedrijf. Zonder dit was je nooit uitgenodigd. De jongeman (of meisje) is slechts een pick-up artist en hij is niet geïnteresseerd in jou als persoon. Enz. Dat is alles - de avond wordt gedevalueerd, daarom, zo meent de taxateur, hoeft de lening niet te worden terugbetaald. Het einde is banaal: de taxateurzal een manier vinden om je bewustzijn en onbewustheid ervan te overtuigen dat je moet vermijden "door te gaan met dit kredietverhaal, een fijne avond te hebben." Het komt niet eens bij hem op dat deze beruchte lening een andere mythe is, die hij heeft geërfd in de vorm van een andere beoordelingscriterium (geloof): "Je moet voor alles in het leven betalen." Ja, het is handiger voor hem, aangezien het concept van "onvoorwaardelijke waarde" abstract, complex en onbegrijpelijk voor hem is. Het opent de weg naar een soort transcendentie in de vorm van de ziel, de systemische wijsheid van de natuur (die de geboorte van een specifiek persoon mogelijk maakte), enz. De taxateur wordt gevoed door de angst voor het bewustzijn van het onbekende en de onvoorspelbaarheid van het leven . Het komt hem naïef voor dat hij met zijn criteria en beoordelingen in feite het bewustzijn beschermt tegen ‘verschrikkelijke monsters’ die op de loer liggen in de chaos van een niet-evaluatief leven. De meest verschrikkelijke overtuiging voor hem is de overtuiging dat ‘alles daar mogelijk is is niet zwart-wit, goed en slecht - er is alleen ervaring en ontwikkeling." De taxateur interpreteert het als de overtuiging dat "alles kan gebeuren - alle problemen." Hij denkt op dit moment, net als voorheen, dit leven met zijn eigen categorieën - het universum meten met zijn eigen normen: angst, rigide en verouderde criteria, onderontwikkeld bewustzijn en gebrek aan samenwerking tussen bewustzijn en het onbewuste. Voorbeeld nr. 2: Je hebt een complex project voltooid en het werk bijna tot in de perfectie gebracht. En dus kunt u dit resultaat in uw succesvak schrijven. MAAR.... HIJ - de taxateur - komt op het podium en zegt “zijn mening”. Alle. Zin. Geen enkele hoeveelheid lof of complimenten van anderen zal je hart binnendringen. Je bent neerslachtig, boos, maar je kunt niets doen: “de omstandigheden zijn weer tegen je.” Voorbeeld nr. 3: Je leeft al bijna vier decennia. Maar als je terugkijkt, krijg je het gevoel dat de jaren voor niets voorbij zijn gevlogen. "Je hebt niets bereikt." 'Je hebt je tijd verspild aan iets onbelangrijks.' "Je leeft je leven volkomen tevergeefs, er is niets waardevols aan de lijn van je leven." Ja, zie voorbeeld #2. Geen enkel succes of prestatie is opgeschreven in het boek van je leven. Ze hebben de censuur niet doorstaan. Voorbeeld nr. 4: “Mijn taxateur zal jou ook beoordelen.” Soms staan ​​we toe dat onze taxateur zijn bevoegdheden uitbreidt en anderen begint te evalueren. 'Fi, deze geit is niet geschikt voor ons!' 'Heren, heren! Er is geen reden tot discussie: jullie hebben het helemaal mis! Ik zal jullie nu laten zien hoe je moet leven.' : “bewijs aan de ander dat hij ongelijk heeft, en voel mijn macht “Wie is de baas? Veel culturen suggereren het wegwerken van het EGO. Mijn mening is dat alles wat in ons bestaat (inclusief het EGO) de positieve bescherming van het bewuste nodig heeft verstand. De beoordeling zelf is niet goed of slecht totdat alle bij de beoordeling betrokken partijen zich bewust zijn van hun beoordelingscriteria en hun beperkingen onderkennen binnen het kader van een specifieke situatie, bijvoorbeeld bij het onderhandelen over specifieke overeenkomsten. Het maakt niet uit of dit zakelijk of privé is. Het is belangrijk om te onthouden dat de criteria kunnen en moeten worden gewijzigd, omdat het leven zelf verandert. En het is belangrijk om uw criteria aan uw bewustzijn over te brengen. Als daar ook een andere persoon bij betrokken is (bijvoorbeeld in een relatie), dan is het zelfs vóór het bewustzijn van de ander niet zo eenvoudig om op de hoogte te zijn van jouw criteria. Als we het bijvoorbeeld hebben over de noodzaak van wederzijds begrip, vragen we bijvoorbeeld dat ze naar ons luisteren zonder onze gedachten te onderbreken, naar ons kijken (en niet opzij), hun stem niet naar ons verheffen en erkennen dat we hebben recht op onze eigen visie. Of dat als we het over orde hebben, we bedoelen dat we onze persoonlijke bezittingen niet mogen aanraken. En het kan ons verbazen dat een andere persoon totaal andere, andere dan de onze, criteria heeft voor schijnbaar dezelfde concepten. Bewustwording van hun criteria en hun beoordelaar maakt deel uit van iemands volwassen positie, volwassen bewustzijn. Je moet niet denken dat veel mensen een volwassen bewustzijn hebben onder de maskers van volwassenen. Hun taxateur is niet bewust en heeft daarom een ​​enorme (bijna onbeperkte) macht over hun bewustzijn, gedrag en gevoelens. Voor een deel is het doel een langetermijndoelstelling/