In december 2012 nodigde ik al mijn abonnees uit om mij één vraag te stellen die specifiek voor hen het belangrijkst was. Ik was vervolgens van plan deze vragen te gebruiken als aanleiding om een ​​artikel te schrijven. Op een vergelijkbare manier leek het mij dat het mogelijk zou zijn om twee vliegen in één klap tegelijk te slaan - en een onderwerp voor mailing te vinden en iets nuttigs te doen voor mijn abonnees. Maar het werd niet precies wat ik in gedachten had. Deze uitkomst had voorspeld kunnen worden - de meeste brieven die naar mij werden gestuurd, gingen over hetzelfde onderwerp: hoe je het meisje van wie je houdt terugkrijgt. Blijkbaar heeft de gelijknamige cursus, die ik in 2008 heb opgezet, voor altijd mijn reputatie als expert op dit gebied veiliggesteld. Dat is de reden waarom ze uiterst zelden contact met mij opnemen met anderen. Elk van degenen die schreven, wilde dat ik me verdiepte in hun specifieke situatie en een alomvattend antwoord gaf dat bij hem zou passen - over wat er nu kan worden gedaan zodat hun vriendin bij hen terugkeert. Ik geloof niet in advies dat voor iedereen algemeen is, gemaakt na het lezen van zelfs een vrij lange brief. Net zoals ik niet geloof dat alle meisjes die zijn vertrokken terug moeten. Daarom kan ik niet per mail op dergelijke verzoeken en oproepen reageren. Maar ik denk ook niet dat het juist is om het onderwerp verbroken relaties volledig te negeren, aangezien dit verzoek bestaat. In dit artikel nodig ik je uit om te speculeren over waarom en hoe pijnlijke scheidingen in het algemeen plaatsvinden. Dit is tenslotte heel vreemd! Mee eens, het feit dat een man sterke emoties ervaart tijdens een breuk en zoveel moeite doet om te corrigeren wat er is gebeurd, kan maar één ding betekenen: het meisje is hem dierbaar. En om aan te nemen dat deze waarde pas in haar verscheen nadat ze uit elkaar was gegaan, is hetzelfde als beweren dat je in dagen zonder communicatie veel meer gehecht kunt raken aan een persoon dan in jaren van samenleven. Ik geloof hier niet in. Maar ik geloof dat je na een verlies kunt beseffen hoe dierbaar iemand daarvoor was en hoeveel hij de vorige keer voor je betekende. Wat heeft een dergelijk besef eerder verhinderd? Gewoonte (zoals populaire geruchten beweren)? Wazige blik? Je eigen domheid? Of gewoon luiheid? Hoe kwam het dat de breuk onverwacht werd? Maar meestal is dit precies het geval: mensen anticiperen doorgaans op verwachte negatieve veranderingen en voorkomen deze. Sami. Zonder hulp van buitenaf. Of ze bereiden zich er in ieder geval van tevoren mentaal op voor. Gevallen van pijnlijke scheidingen, hoewel ze niet altijd tegelijkertijd voorkomen, maar lang duren, beginnen in de regel plotseling. Ik denk dat een van de verklaringen hiervoor de onjuiste definitie van de eigen grenzen is de scheiding zelf vindt veel eerder plaats dan dat de deelnemer bewust wordt geregistreerd. En de initiatiefnemer hiervan is degene die later de benadeelde partij blijkt te zijn. Man. Vanaf het moment dat hij de relatie met zijn vriendin buiten de grenzen van zijn interesses brengt, begint een geleidelijk proces van vervreemding. Soms gebeurt dit daadwerkelijk na jarenlang samenwonen, maar soms slechts een paar dagen na de ontmoeting met een meisje, herhaal ik , worden doorstaan, lijken ze ‘buiten de haakjes’ te vallen. Ze bestaan, het is geweldig. Maar dat is alles. Alsof er een lift in zijn huis is, een parkeerplaats bij zijn kantoor, een bouwmaterialenwinkel bij de sportclub. Hoe er een miljoen dingen zijn buiten zijn psychologische grenzen. Relaties worden een prettige toevoeging aan iets BELANGRIJK. Wat belangrijk is, ligt binnen de grenzen. Wat is dit precies? Ik kan alleen maar fantaseren. Misschien een bedrijf. Misschien zelfontwikkeling, yoga. De Heer dienen. Functie. Relaties met vrienden, sport... Iemand heeft een passie voor iets speciaals. Dat is waar zijn aandacht ligt, waar zijn interesse ligt. Het is rond dit bijzondere dat hij zijn eigen grenzen bouwt. En buiten deze grenzen is er vaak iets dat hij al als gewoon beschouwt. Achtergrond: Ik heb mensen ontmoet die, nadat hen werd gevraagd hun familieleden op te noemen, hun zus, broer, moeder en vader noemden, waarbij ze het bestaan ​​van hun vrouw en kinderen volledig vergaten. Een van mijn kennissen, die voor een vriendelijk gezelschap ook een reis naar de natuur organiseert