Meestal onderzoeken bijna-psychologische essays hoe je jezelf kunt accepteren en presenteren. Dan kun je nog steeds van alles houden. Wat als er helemaal niets te accepteren of te presenteren is? Dat is waar ik het hier over heb. Het komt voor dat je, nadat je het onderwerp jezelf accepteren en presenteren hebt opgepakt, stapels puin opgraaft van allerlei soorten houdingen, ervaringen en misvattingen, en in plaats van verlichting bevind je je in een onbegrijpelijke stroperige substantie. Of met een onaangename en onverwachte innerlijke stilte. Ze hebben al dit puin opgetild, de lagen blootgelegd en er was helemaal niets. Leegte. En het werd helemaal niet duidelijker hoe je jezelf aan de wereld moest laten zien en jezelf in relaties met mensen kon brengen, alsof er niets te laten zien was. En over het algemeen is het zelfs nog erger geworden. Sterker nog, dit is een goed punt van waaruit je eindelijk het Zelf kunt laten groeien, dat zich tot nu toe letterlijk nergens kon ontwikkelen. Voor de succesvolle zelfvorming heeft ieder klein mens voldoende ruimte nodig. Zoals bijvoorbeeld een plant in een pot voldoende ruimte nodig heeft om zijn wortelstelsel te ontwikkelen. Als de pot te klein is, zal de plant zwak worden of zelfs afsterven. Maar zelfs een zwakke plant heeft een wortelstelsel dat zich kan ontwikkelen. Alleen tot nu toe was er geen geschikte pot. Dit is precies wat er met kleine Me gebeurde toen het puin werd opgeruimd en er meer ruimte ontstond. Het is te leeg om mij heen geworden en ik ben verdwaald in deze nieuwe grote ruimte. Maar dit betekent niet dat er helemaal niets is. Het gevoel van stilte en leegte hier is waarschijnlijker te wijten aan het feit dat niemand zich tot dit keerpunt echt tot het Zelf richtte. En nu is het goed om voorzichtig te beginnen en langzaam dit kleine en kwetsbare zelf aan te spreken: waar is het daar, hoe is het , wat ziet het, wat hoort wat hij voelt; wat je leuk vindt, wat je niet leuk vindt, en waarom dit en die manier. We bewegen in microstapjes zodat er gaandeweg een compleet beeld ontstaat van hoe het daar allemaal werkt. Zodat ik dit Zelf heb. Zonder zo'n goed en geduldig samengesteld beeld is het onmogelijk om een ​​relatie met mezelf en een houding tegenover mezelf op te bouwen. En ‘jezelf accepteren’ betekent juist de relatie met jezelf. Ik zou zelfs zeggen dat een relatie met mezelf een systeem is waarin ik een relatie heb met mijn verschillende kwaliteiten, ik belangrijke dingen over mezelf weet en het een met het ander in mezelf kan correleren. Vanaf hier is er gelegenheid om mezelf te laten zien, omdat ik al zeker weet wat ik laat zien en hoe. Ik heb eigenlijk inhoud; ik ben niet langer leeg van binnen. Een dergelijk bezit van een beeld van jezelf en een relatie met jezelf opent een ruimte voor relaties met andere mensen, die voorheen ofwel volkomen onmogelijk waren, ofwel scheef en onbetrouwbaar waren georganiseerd. Nu worden relaties niet geboren om te kunnen functioneren en overleven, maar omdat er een mogelijkheid is om anderen volledig te ontmoeten, zonder te smeren of te verdwijnen.