Op het eerste gezicht kun je zien dat trouw niet-doen is. Gebrek aan actie. Ik ben trouw als ik niet vals speel, mijn partner geen pijn doe en geen jaloezie bij hem opwek. Maar kan een actie die niet bestaat waarde hebben? Heeft het zin om op te scheppen over iets wat je niet doet? Is het redelijk om betaling te eisen voor passiviteit? Ik stel voor om over dit onderwerp te speculeren. Heb je ooit voorbijgangers bedankt omdat ze je niet hebben geduwd? En de tuin punkt omdat ze niet roken en geen afval achterlaten bij je ingang? Het is onwaarschijnlijk, omdat alleen degene die enige moeite heeft gedaan, die niet opzij heeft gezeten, maar een voordeel heeft gecreëerd dat niet alleen hem alleen voordeel opleverde, lof verdient. Rechts? Het zou nooit bij ons opkomen om de mensen om ons heen te prijzen omdat ze niet beroven en moorden. Maar we zullen je graag bedanken als ze je helpen de kinderwagen op te tillen en je te redden van de kwaadaardige bastaard. We zullen je bedanken als ze de telefoon terugbrengen die per ongeluk is uitgevallen. We waarderen die acties die ons leven een beetje beter maken. Als het niet verandert, merken we ze gewoon niet op. Er is een voordeel: er is waarde. Het is makkelijk. Als iemand in de buurt iets begint en het ons plezier bezorgt, dan heeft zijn actie waarde voor ons. Als dit ons op geen enkele manier beïnvloedt, laat hem dan doen wat hij wil, het gaat ons niets aan. En hier rijst de vraag: hoe trouw te zijn, zodat het gewaardeerd wordt? Hoe kun je trouw omzetten in een daad die je partner plezier geeft? Het interessante is dat de daad alleen maar ontrouw, verraad is. Die. in de context van trouw kunnen we ervoor zorgen dat de ander lijdt, of ervoor zorgen dat er niets verandert. Geen wonder dat loyaliteit niet wordt gewaardeerd of opgemerkt! Op zichzelf levert het geen enkel voordeel op! Niet leuk. Waarom zijn ze zo trots op haar? Waarom eisen ze iets terug? Ik bedrieg je bijvoorbeeld niet, dus laten we mijn verlangens bevredigen en ernaar leven. Anders ga ik het veranderen. Er is iemand, weet je. Zie je, ik ben geduldig, ik houd me uit alle macht in om niet naar iemand anders te gaan, daarom ben je mij iets schuldig. Klinkt als chantage, toch? Doe wat ik wil, anders doe ik je pijn. En hier komen we bij het allerbelangrijkste. Loyaliteit kan in twee gevallen een daad zijn. Wanneer het chantage is en wanneer het een poging is om de aantrekking tot een andere persoon te beperken. Bij de eerste is alles duidelijk, maar bij de tweede is het heel merkwaardig. Loyaliteit is een dagelijkse strijd met de eigen verlangens. Als ik betaald wil worden voor het in bedwang houden van mijn eigen verlangens, dan blijkt dat dit niet mijn keuze is, niet mijn beslissing. Ik word hiertoe gedwongen. Bovendien ben ik niet vanaf het begin trouw! Ik eis betaling voor het doen alsof ik trouw ben! Ik wil niet werken zonder enige uitkering te krijgen. Hmm, het blijkt dat trouw alleen een waarde wordt als een partner vals wil spelen, maar dat niet doet! Alleen in dit geval kan het worden “verkocht”. Ruil voor aandacht, zorg, genegenheid en service. Als trouw een persoonlijke keuze is, je eigen beslissing, dan zal het niet eens bij je opkomen om er iets voor terug te eisen of erover op te scheppen. Ik ben trouw omdat ik zelf heb besloten om bij deze persoon te zijn, en niet omdat ik daartoe wordt gedwongen door moraliteit, eden, regels die uit het niets komen, of angst voor afwijzing. In dit geval heeft loyaliteit alleen voor mij waarde! Voor een partner is dit gewoon een gegeven. En de waarde voor hem zullen de acties zijn die hem vreugde en plezier brengen. Loyaliteit is een dagelijkse keuze om bij dezelfde persoon te zijn. Dankbaarheid kan alleen worden ontvangen voor uitgevoerde acties, en niet voor keuzes. We maken keuzes voor onszelf, acties voor anderen..