Van de auteur: Er bestaat geen familiecrisis. Er heeft nooit een normale gezinsinstelling bestaan. Daarom zullen we dit probleem dringend moeten oplossen. Bijna niemand betwist de stelling dat er een crisis in het gezin en het huwelijk is aangebroken. Het zou het waard zijn! In feite viel hij niet aan, maar manifesteerde hij zich eenvoudigweg. We herinneren ons Tolstoj, die zei dat alle ongelukkige gezinnen op hun eigen manier ongelukkig zijn. Toen werd Lev Nikolajevitsj categorischer en in de ‘Kreutzersonate’ doorliep hij de mores van de betrekkingensfeer van de 19e eeuw. Zijn diagnose was gebaseerd op twee factoren: lust en berekening. Om ervoor te zorgen dat alles er niet walgelijk uitziet, spelen mannen en vrouwen een stom spel dat lust op romantiek doet lijken, en berekening op nepotisme en ernst. Het getuigenis van Tolstoj stamt uit die tijd, dat tegenwoordig vaak als voorbeeld wordt aangehaald. Toen waren er bijvoorbeeld familietradities, maar tegenwoordig zijn er geen meer, dus we moeten allemaal terugkeren naar het relatiemodel van onze overgrootmoeders en overgrootvaders. Maar wat voor soort relatie waren dat? In die tijd was het gezin een manier om te overleven en een huishouden te runnen. Het hebben van veel kinderen bleek een kans om nakomelingen achter te laten en veel werknemers in de landbouw te hebben. Als je buiten het huwelijk stapt, stel je jezelf bloot aan een ondraaglijke veroordeling. Mensen die gezinnen stichtten in de Sovjet-Unie gaven toe dat ze vaak in hun jeugd trouwden, omdat... het was een sociaal goedgekeurde manier om een ​​vaste seksuele partner te krijgen, waarbij men zich minder zorgen hoefde te maken over de toekomst van kinderen. Het postmoderne tijdperk, met zijn deconstructie, heeft het gezin niet vernietigd. Het beroofde haar eenvoudigweg van de externe steun van angst en overleving. Tegenwoordig kun je alleen overleven en succesvol zijn. Er hoeft met niemand rekening gehouden te worden. Het is niet nodig om jezelf voortdurend te transformeren. Onze cultuur is voortgekomen uit het christendom. Het pad van het gezin in het christendom is niet vergelijkbaar met “Domostroy” en de traditionele manier van leven. Integendeel, het is als een revolutie waarin het uiterlijke wordt vernietigd op dezelfde manier als in het postmoderne tijdperk. De apostel Paulus biedt een keuze: het pad van eenzaamheid dat naar God leidt (later monastiek genoemd) en het pad van het gezin. Vanuit dit perspectief wordt het gezin een spirituele praktijk. Dit is transformatie, het worden van twee tot één vlees, de prestatie van acceptatie, de kruising van liefde en verantwoordelijkheid. Dit is een garantie dat het voor de twee heel moeilijk zal zijn, maar ze worden aan elkaar gegeven om degene die struikelt te helpen opstaan. Ik denk dat we allemaal bekend zijn met het feit dat wanneer we heel lang en openlijk met iemand communiceren, we geleidelijk verschillende tegenstrijdige en moeilijke gevoelens beginnen te ervaren. Het anders-zijn van anderen stelt ons op de proef. We willen egoïstisch anderen zien zoals we willen dat ze zijn. De romantische flair verbergt de verschillen, maar dan worden we er mee geconfronteerd. Dit is waar de demonen in de ziel weer tot leven komen: controleurs, schurken, bedriegers, lafaards. Iedereen verdedigt zichzelf tegen het conflict van de verschillen zoals hij of zij wil, maar wil zijn eigen principes geen jota opofferen. Of andersom: hij sluit laffe compromissen met iedereen en wordt gedwongen slavernij te ondergaan. Onze samenleving heeft geleidelijk aan mannen geleerd om tot slaaf te maken en vrouwen om tot slaaf te worden gemaakt. Tegenwoordig hebben we hier veel pijn van. Vrouwen, die bevrijd waren, wilden ook wraak nemen en tot slaaf maken. De oorlog tussen de seksen is begonnen. Hetzelfde geldt voor het ouderschap. Ieder kind is een vreemde. Zijn persoonlijkheid zal geleidelijk aan ons onthuld worden. Hij zal nooit worden wat wij willen dat hij wordt. Zelfs als baby zal hij al onze plannen in de war brengen. Je kunt natuurlijk beginnen met het tot slaaf maken van kinderen of, omgekeerd, het hele onderwijsproces zijn gang laten gaan. Maar zal dit geluk toevoegen aan het gezin? Voorlopig zal ik maar één woord zeggen: bewustzijn. Met bewustzijn komt verantwoordelijkheid. Elk gezin is een plek waar we, door aanwezig te zijn, de kans hebben om te transformeren en beter te worden, maar dit alles zal gebeuren als we eerlijk in de ogen van onze eigen monsters kunnen kijken. Familierelaties zullen ons in conflicten storten. Het is natuurlijk. Maar dit betekent dat we moeten beginnen ze te ontrafelen, door te begrijpen wat in ons ons ervan weerhoudt harmonieus samen te zijn. Het is belangrijk dat wij alleen met zijn tweeën op weg zijn".