Herinner je je dit nog? Alsof iets ons roept. Zuigt in de maagholte. Een zoet en tegelijkertijd alarmerend gevoel in de borst. Het is alsof je iets verkeerd doet. Het is alsof je nu alles moet laten vallen, de bekende deur moet openen en daarachter een nieuwe, ongewone foto ziet. Stel je voor... Je opent de deur vanuit het huis, en daar... En daar is dik wild gras, een vervallen fontein , een oude tuin. Een smal, nauwelijks waarneembaar pad in het gras. Ze wenkt je. Alsof je aanbiedt om naar iets nieuws en mysterieus te leiden. Je bent een volwassene. Je weet dat achter de deur alles bekend is. Er is niets nieuws daar. Maar onthoud. Herinneren? Dit gevoel... Vaker komt het in de lente. Onduidelijk. Vreemd. Soms pijnlijk. Er moet iets gedaan worden. Ergens heen rennen. Gaan. Je kunt niet stil blijven zitten. En waar je heen moet, rennen, vliegen... Het lijkt erop dat je alles nu ongeveer zult begrijpen. Krijg kracht en kies tussen routine en de roeping die onbekend is. Maar hoe kies je? De routine is goed bestudeerd. Van huis tot werk, van appartement tot datsja, van keuken tot toilet - er is een diep, platgetreden pad. Waarom zou je je druk maken en een nieuw pad effenen? En het is nog niet bekend waar het naartoe zal leiden. Het is beter om thuis te blijven. Maar de obsessie gaat niet weg. Je wilt koppig iets... Je wilt koppig ergens heen. Hormonen. Opwelling. Onzin. Neurose. Slecht weer. Te lang gebleven. Gewoon blues. Magnetische stormen. Zon fakkels. Malaise. Zodra we er niet naar streven om het uit te leggen, te devalueren, weg te gooien, zal niets hieruit helpen. Niets zal u hiervan redden. Iets in ons hoort de roep. Ook al horen we niets. Iemand onderdrukt de oproep met wilskracht. Doet alsof hij niets voelt. Iemand gaat naar een discotheek, naar een barbecue, naar Egypte, heeft seks, wordt dronken, rookt, heeft avondbijeenkomsten, gaat naar cursussen - ze denken dat het verdomd zal helpen. Om precies te zijn, het helpt een tijdje. En dan herhaalt alles zich opnieuw. Angst, zoete verwachting, het verlangen om op te stijgen. Begrijp, zie, voel. Besef wat er met je gebeurt en waar het je naartoe roept. Vooral in het voorjaar. Vooral jij... ***Elena keek naar de straat vol ochtendstralen door het glas bedekt met een lichte laag stof. Mensen haastten zich naar hun werk. De schoonmakers waren het afval van gisteren aan het opruimen. Er passeerde een tram. Het rook naar koffie en broodjes. De geur van vanille. Een gewoon café in Moskou. Een gewoon Moskou-meisje. Ze had geen financieel probleem. Er was geen vreselijke diagnose. Alleen een rijke innerlijke wereld en status in contact - alles is ingewikkeld. 'Een soort leegte', dacht Lena. Gisteren maakte ze het opnieuw uit met Gosha, na een lang, slopende schandaal. Ze huilde de halve nacht, zat de halve nacht op het dak met haar dakdekkersvrienden. Het was geweldig. Ik bedoel rondhangen op het dak. Dit is niet gebruikelijk. ‘Maar het is nog steeds leeg en ze zullen je waarschijnlijk weer van je werk ontslaan,’ huiverde Lena. Ouders gaven geld. Ze hoefde in principe niet te werken; ze had genoeg voor een kamer in de wijk Tekstilshchiki en een maaltijd zonder poespas. Ze droomde er al van kinds af aan van danseres te worden, studeerde rechten en werkte als ontwerper. Vanaf mijn achtste ging ik naar dansen. Ik wilde gaan sporten. Ik wilde dansen. Mijn ouders lieten dat niet toe. De danseres is een prostituee, alleen nog erger. Papa's favoriete grap. Ze werd geen meisje van gemakkelijke deugd, ze stopte met dansen en werkte af en toe als ontwerper - nadat ze Photoshop uit verveling had geleerd. Papa wilde dat ze advocaat werd. Moeder zag haar dochter als een groot kunstenaar (waarschijnlijk omdat haar ouders haar in haar jeugd verboden om te tekenen). Waarom heb ik hem deze keer te pakken genomen...' Lena dronk haar koffie op, stopte haar mobiele telefoon in haar tas en liep naar de uitgang. Onderweg keek ze naar zichzelf in de spiegel en huiverde opnieuw: 'Wat ben ik geworden...' Het is niet alsof ze dik was. Het werd eerder een beetje vormeloos. Vervaagd. 10 kg extra, constant achter de computer zitten, veel koffie, chocolaatjes en broodjes. Nou ja, je weet hoe het gebeurt... Ze ging naar buiten en dompelde zich onder in de lentesfeer. April. Ochtend. Zon. April had haar de afgelopen jaren ernstig ongemak bezorgd. Dat