Therapeutisch vignet Er zijn situaties in een sessie waarin het lijkt alsof de therapeut je op de een of andere manier afkeurend aankijkt of helemaal niet naar je luistert dit. Een ‘verlichte’ cliënt zal rechtstreeks over zijn gevoelens spreken en kan zelfs begrijpen dat dit zijn eigen fantasieën en projecties zijn. De nieuwkomer zal besluiten dat de therapeut het koud heeft en niet meer naar zo'n psycholoog mag komen. Of misschien zal hij op de een of andere manier ook zijn emoties aangeven. En dus vertel je de therapeut dat hij je op de een of andere manier ‘verkeerd’ aankijkt: verveeld of afstandelijk. Dat je voor een muur staat en een adequate (ervan uitgaande dat je een adequate) therapeut hebt, zal deze plek waarschijnlijk graag verkennen: 'Hoe is het daar, voor deze muur? Hoe is het, hoe ben jij?” En je zult antwoorden: “Het is een koude muur van ijs.” En je voelt angst, druk, dwang in haar bijzijn, je kunt niet eens het verhaal vertellen dat je net wilde vertellen. Deze ijsmuur straalt minachting voor je uit, walging, en doodt je. En naast haar zie je een kleine jongen of een klein meisje, doodsbang en machteloos. En dan herinner je je ineens een verhaal uit je kindertijd, van school, hoe je werd gepest en iedereen lachte. En je kon niets doen en ging gewoon stilletjes weg. Of over hoe je vader (of moeder) thuis minachtend iets tegen je zei. Er zijn vele jaren verstreken, maar dit lang vergeten verhaal komt hier tijdens de sessie onverwachts in me op, in de context van het feit dat de therapeut er op de een of andere manier ‘verkeerd’ uitziet. En op een bepaald moment in de sessie ontstaat er een inzicht: ‘Ja , ik ben het ) - deze muur! Ik ben het die alles om me heen vernietigt met de kilheid van minachting!' Tegelijkertijd ben jij die ongelukkige jongen (of meisje) ook. Jij bent zowel een 'muur' als een 'kind'. beschrijven met werkwoorden. Werkwoorden zijn ons alles”, zegt de therapeut misschien. En jij beschrijft: “Hij (s) wordt kouder, doder. Hij (s) is bang.” En hij (zij) krijgt spijt. En het ijs smelt. En je wilt dat de muur (en wie verschuilt zich achter deze metafoor?) hem omhelst. Je staat op, draait je van haar af en zegt alsof je zegt: "Oh, jij, wat heb je me aangedaan...". Maar de muur smelt gewoon en omhelst je niet. En je bent verdrietig en wachtend, hangend en eenzaam. 'Wat is het volgende?' - de therapeut zal het je vragen. En dan, om te kunnen leven, moest je stoppen met medelijden met jezelf te hebben en, je schouders te strekken, "een speld in jezelf te steken", om niet voorover te buigen en te huilen van machteloosheid en vernedering, door het leven gaan. En zo veranderde je geleidelijk aan zelf in diezelfde muur. Die draak uit de mythe die niet verslagen kan worden. Ken je deze cartoon nog? https://www.youtube.com/watch?v=FBVv5CVgf-wMaar misschien zullen ze je op een dag in je eenzaamheid vertellen, als je iemand beledigt: “Help me je te begrijpen.” En iets zal je prikken, en het ijs zal, zoals in het sprookje over Kai en Gerda, smelten en er zal een stuk ijs uit je oog vallen. En dan zullen ze je zeggen: “Nu heb je mij gezien.” Wat betekent dit? Ik zag een ander, ik zag zijn pijn. En waarschijnlijk zul je huilen - omdat het leven voorbijging in dit ijs, achter deze muur van vervreemding, achter de muur die je hielp te leven. Maar dat was geen leven - maar de imitatie ervan. En dit zal nog geen genezing zijn, maar een stap ernaartoe.