Van de auteur: Download hier gratis onze boeken over psychotherapie: Tegenwoordig wordt er veel gesproken over emotionele volwassenheid en emotionele competentie, die de basis vormen van een authentieke persoonlijkheid [ 10]. De kwestie van de kwaliteit van leven houdt uiteraard verband met het vermogen van het individu om de opgedane ervaring waar te nemen en te integreren, waardoor er emotionele kleur en betekenis aan wordt gegeven. Recente onderzoeken hebben aangetoond dat de belangrijkste variabele in het psychotherapeutische proces niet de techniek is, maar de persoon die deze techniek gebruikt, dat wil zeggen de psychotherapeut zelf [4, 5]. Geen enkele psychotherapeut kan zich op alle technieken even goed toeleggen. Het zijn zijn karaktereigenschappen en technische vaardigheid die het resultaat beïnvloeden. Bovendien wordt de persoonlijkheid van de psychotherapeut en de manier waarop deze zich manifesteert in de psychotherapeutische relatie van groot belang geacht. Vanwege de specifieke kenmerken van psychotherapie brengt hij [de psychotherapeut] tot op zekere hoogte het unieke karakter van zijn persoonlijkheid, zijn eigen waardensysteem, geprefereerde theoretische oriëntaties en psychotherapeutische technologieën in het behandelproces in. Verschillende gebieden van de psychotherapie worden gekenmerkt door verschillende accenten bij het beoordelen van de betekenis van de persoonlijke kwaliteiten van een psychotherapeut of psychotherapeutische technieken voor de effectiviteit van de behandeling [4, 5]. De relaties die in de psychotherapie tot stand komen, kunnen niet rechtstreeks worden vergeleken met andere menselijke situaties [12]. We hebben het over de psychotherapeut die bepaalde relaties in het leven van de patiënt creëert die verschillen van alle eerdere ervaringen van zijn ervaringen. Dit proces wordt gewoonlijk ‘het creëren van specifieke hulprelaties’ genoemd. Om dit proces uit te voeren beschikt psychotherapie over slechts één instrument: de psychotherapeut. “De psyche van de therapeut is zijn enige bron van kennis over de patiënt en zijn innerlijke wereld” [9]. Een maximaal begrip van de psyche van de patiënt is alleen mogelijk door het gebruik van de eigen psyche als instrument voor waarnemen, vastleggen en trekken van conclusies. En in die zin is het onvermijdelijk om het belang te erkennen van niet alleen intellectuele vorming en de theoretische kennis die een specialist heeft in het kader van zijn methode, maar ook van dat deel van zijn innerlijke wereld, dat 'emotionele volwassenheid' of 'emotionele volwassenheid' wordt genoemd. emotionele competentie.” Het is ‘emotionele competentie’ die het belangrijkste instrument is van het werk van een psychotherapeut, waardoor iemand effectief relaties kan opbouwen die de patiënt mogelijkheden tot verandering bieden. Het vermogen om door de eigen emoties te navigeren, ze te differentiëren, je ervan bewust te zijn en ze op het juiste moment en op de juiste plaats constructief uit te drukken, kan naar mijn mening emotionele gezondheid worden genoemd. In dit opzicht is het noodzakelijk om na te denken over wat welke impact psychotherapie kan hebben op de persoon die de therapie ondergaat. Heigl en Ibenthal schreven over dit onderwerp: “Op het gebied van de instrumentele geneeskunde is het een gegeven dat, om schade aan de patiënt te voorkomen, instrumenten, instrumenten en apparaten in de juiste volgorde worden gehouden. Op dezelfde manier zou het in de psychologische geneeskunde net zo duidelijk moeten zijn dat om de therapeutische competentie van de psychotherapeut te behouden en te verbeteren, zijn ‘mentale apparaat’ ook in perfecte staat moet worden gehouden’ (Heigl und Ibental, 1984, p. 87). [2]. D. Goleman probeerde het idee van het enorme belang van ‘emotionele competentie’ en ‘emotionele vermogens’ te presenteren [11]. ‘Emotionele vaardigheden’ zijn die persoonlijke en sociale vaardigheden die leiden tot de hoogste prestaties op de werkvloer. “Emotionele competentie wordt geassocieerd met de ontwikkeling van emotionele vermogens. Een bepaald niveau van emotionele competentie hangt af van het ontwikkelingsniveau van individuele emotionele vermogens.” Omdat ‘emotionele competentie’ een reeks vaardigheden is die kunnen worden ontwikkeld, doet elke specialist ongetwijfeld enige moeite in deze richting. Daarom (Strupp 1975), bij het beoordelen van de effectiviteitpsychotherapie zou het juist zijn om niet-behandelde en onbehandelde groepen te vergelijken, maar die welke worden behandeld door professionele therapeuten en niet-professionele therapeuten, die op hetzelfde aantal verplichtingen en weerstanden stuiten [12]. Daarom concludeert L. Wolberg “dat een persoon die aan psychische problemen lijdt, beter af is om helemaal geen hulp te zoeken dan in een emotioneel ontoereikende hulp- of psychotherapeutische situatie terecht te komen, waarbij een ongetrainde hulpverlener of een intellectueel perverse psychotherapeut betrokken is” [12]. De integriteit en emotionele gezondheid van de therapeut zijn een belangrijke factor in zijn werk [3]. Om deze reden was Jung de eerste die verplichte onderwijs- en trainingsanalyse introduceerde voor iedereen die zich professioneel met analytische psychologie wilde bezighouden. De arts, die ernaar streeft de patiënt te begrijpen, benadert tijdens het analyseproces zijn eigen onbewuste en wordt geconfronteerd met het feit dat hem in een “gewonde genezer” verandert [2]. Er schuilt een gevaar in de stereotiep opgelegde positie van de psychotherapeut als ‘ontwikkeld’, ‘volwassen’, ‘normaal’, ‘aangepast’ persoon. Deze defensieve identificatie leidt vaak tot het negeren van de eigen onvolkomenheden, problemen en fouten. Hoe minder we ons bewust zijn van onze eigen daden, gevoelens en motieven, hoe minder we de mogelijkheid hebben om ze te controleren en te gebruiken voor onze interne ontwikkeling. De werkelijke successen van de psychotherapeut in zijn eigen ontwikkeling zullen hem altijd dichter brengen bij een grotere menselijkheid in de volheid van zijn kenmerken. Het wordt algemeen aanvaard dat supervisie “de praktijk van psychotherapie meer beïnvloedt dan alle andere aspecten van de opleiding samen” (Thome H., Kähele H., 1985[8]) en het professionele gedrag van de student-collega vormgeeft [3, 8]. Op bevel van het Ministerie van Volksgezondheid van de Russische Federatie van 30 oktober 1995 “Over psychiatrische en psychotherapeutische hulp” kreeg supervisie de status van een verplicht (minstens 75 uur) [4] deel van de opleiding van een psychotherapeut. Psychotherapeutische encyclopedie onder redactie van B.D. Karvasarsky [4, 5] definieert supervisie als “een vorm van begeleiding van een psychotherapeut tijdens zijn werk met een meer ervaren, speciaal opgeleide collega, waardoor de psychotherapeut (supervisant) zijn professionele handelingen en professioneel gedrag systematisch kan zien, realiseren en analyseren. In positieve psychotherapie wordt supervisie gedefinieerd als “een gestructureerd en casusgebaseerd type consultatie gericht op het verbeteren van professionele vaardigheden en psychologische verwerking van professionele ervaringen, vooral in conflict- en stressvolle situaties” [1]. Daarnaast bestaat er een dynamisch georiënteerde definitie van onderwijsbegeleiding als “een discursieve gids voor de vertaling van een therapeutisch concept naar praktische activiteiten en communicatieve vormen met als doel de professionele houding van de student ten opzichte van mensen en contextuele werkomstandigheden te ontwikkelen, de creatieve toepassing ervan te stimuleren.” van een ideale theorie naar de werkelijkheid” [1]. Supervisie moet niet alleen gericht zijn op het verbeteren van technische vaardigheden, maar ook op het creëren van voorwaarden voor de harmonieuze ontwikkeling van de persoonlijkheid van de psychotherapeut, zijn emotionele gezondheid, die bijdraagt ​​aan zijn volwassenheid. Als we hier geen aandacht aan besteden, lopen we het risico een generatie psychotherapie-ambachtslieden te creëren die briljant zijn in methodologische algoritmen en die verdwalen als ze met hun gevoelens worden geconfronteerd. Veel van de collega's die in Rusland supervisie ondergaan, hebben uitgebreide werkervaring (vooral in de psychiatrie, enz.). (wat vaak wordt gepresenteerd als het equivalent van psychotherapeutische ervaring), er is echter weinig of geen persoonlijke klantervaring. Deze collega's zijn al behoorlijk gewend aan hun therapeutische rol en ervaren extra moeilijkheden (vergeleken met studenten) bij de overstap naar een studenten- en bovendien naar een cliëntpositie. Bovendien is de stijl van leren met persoonlijke betrokkenheid nieuw en beangstigend voor collega's die hun opleiding hebben genoten in een gedepersonaliseerd systeem dat geen persoonlijke openbaarmaking vereist.. 1977