Steve had pech. Zijn vader stierf toen Steve 13 jaar oud was, en zijn moeder kon de opvoeding van haar zoon niet aan. Steve begon zich uitdagend te gedragen, de openbare orde te schenden, te stelen, te vechten en hij werd in een medische gevangenis geplaatst. De actie vindt plaats in Canada, waar ook instellingen zijn zoals in Rusland. Maar ze schopten hem daar na drie jaar weg, ze konden het niet aan, ze genas hem niet, ze corrigeerden hem niet. Toen Steve een café in brand stak en andere kinderen pijn deed, werd zijn moeder gebeld en werd haar 16-jarige kind aan haar teruggegeven. Moeder verbergt een innerlijke leegte achter haar uitdagende uiterlijk en manieren. Ze is mooi en jong voor haar 46 jaar. Maar ze is intern eenzaam, ze heeft geen opleiding of interne steun. Het is afhankelijk van externe steun in de vorm van alcohol en sigaretten. Een tijdje verlichten ze pijn en stress, maar laten je niet toe echte intimiteit met andere mensen op te bouwen, echte vreugde te ervaren door moeilijkheden te overwinnen, door echte prestaties te bereiken. Moeder investeert in haar uiterlijk; het is belangrijk dat ze complimenten krijgt. Mogelijk heeft zij een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Het spijt mama heel erg. Ze beschikte niet over voldoende ouderlijke middelen om met de ziekte van haar zoon om te gaan. Het is niet gemakkelijk om alleen met een kind om te gaan. Zeker met een tiener. Vooral bij overtredingen. In de film wordt de diagnose "ADHD" gegeven. Als Stephen ouder was, zou zijn gedrag consistent zijn met een ‘antisociale persoonlijkheidsstoornis’ (‘psychopathie’ in Russische terminologie). Deze diagnose wordt alleen aan volwassenen gegeven, net als andere ‘persoonlijkheidsstoornissen’ (narcistisch en borderline). Ondertussen krijgt hij de diagnose ADHD. Steve heeft een verlangen naar vrijheid, maar er is geen besef van grenzen of begrip van veiligheid. Er is geen besef van de gevolgen van iemands daden. Misschien zijn er organische redenen voor zijn aandoening, maar er zijn zeker ook psychologische redenen: tekortkomingen in zijn opvoeding kunnen Steve's moeder niet aan en stuurt hem naar een psychiatrisch ziekenhuis. Dit leidt tot tragedie. Steve is het slachtoffer van zwakke vrouwen (in de film komt ook een buur-leraar voor) die hem gebruiken om hun psychische problemen op te lossen. Ik heb medelijden met zowel moeder als Steve. Het ontbrak hem aan mannelijke opvoeding en positieve mannelijke invloed. Maar ze miste verbinding met de realiteit en steun. Maar ‘Good Will Hunting’ had meer geluk. Hoewel zijn achtergrondverhaal niet minder dramatisch is, is hij over het algemeen een wees. Maar onderweg ontmoette hij een getalenteerde en vriendelijke psycholoog... Ik heb deze 2 films achter elkaar bekeken. "Good Will Hunting" geeft hoop. En de film "Mama" laat een wond in het hart achter in de vorm van een vraag: hoe te leven en anderen te laten leven, ondanks psychologische en sociale beperkingen.