Van de auteur: Ik deel mijn ervaring met het overwinnen van een crisis, zowel intern als interpersoonlijk. Voor mij zijn voorbeelden van levende mensen altijd steun en steun geweest. Als dit tenminste één persoon helpt, zal ik blij zijn. Met vriendelijke groet, Elena. Conflicten... (Uit een verzameling persoonlijke ervaringen) Dus, Conflict! – Een moeilijke levenssituatie, een reëel gevaar voor wat je dierbaar is... Hoe lang zal ik in deze wilde spanning leven? Dit is precies de vraag die ik mezelf ooit heb gesteld en heb besloten. Genoeg is genoeg voor mij. Waar moet ik beginnen? Ik heb snel de belangrijkste gebieden van mijn leven doorgenomen waar Wie of wat niet bij mij past en na een beetje nadenken kwam ik erachter. Hoe je het ook bekijkt, de pijlen van het “meldpunt” draaien naar mij toe. Aan de manier waarop ik mijn contact opbouw met de wereld om mij heen. Hoe de uitwisseling en interactie tussen mijzelf en anderen werkt. En natuurlijk wilde ik heel graag de nadruk van ‘schuldgevoel’ op anderen overbrengen. Maar waar kan men heen van kennis? Mijn wereld begint voor mij bij mij! En toen rees er een volkomen redelijke vraag. Hoe is dit contact in mij georganiseerd? Voordat we het hebben over verwachtingen van levensvreugde of geluk, is het immers belangrijk om te beseffen of ik überhaupt met dergelijke concepten kan werken. Hoe zal ik ze grofweg vastleggen, hoe zal ik ze herkennen, als ik mezelf niet zo goed hoor: - mijn behoeften (uiteraard niet over eten en drinken) maar van een hogere orde; mijn gevoelens; Ik begrijp niet helemaal duidelijk wat ik wil en wat ik niet wil. wat past bij mij en wat niet. Waar ligt de tolerantiedrempel voor bepaalde ervaringen? Mijn hele navigatiesysteem heeft immers ooit een storing gehad. Ja, het is duidelijk... dat al mijn leraren hier een hand in hadden. Maar deze gedachte maakte het er niet makkelijker op. Er is een intern conflict op het eerste gezicht! In het gezin ben ik een goede moeder en, indien mogelijk, een vrouw J. Ik heb veel regels in mijn hoofd over hoe een goede moeder, een goede gastvrije huisvrouw en echtgenote zich moet gedragen. . en de race om de ‘korte afstand van het leven’ begon zoals en in dit geval is het nodig om diners te bereiden, kinderen naar de kleuterschool, school, clubs te brengen, te wassen, gasten te begroeten met een tafel vol eten, met een berg gerechten. - bovendien werd in ons land 'handmatig, exclusief' huishoudelijk werk gewaardeerd. Vond ik het leuk? Ik zal het belang en de waarde van wat er is gebeurd niet devalueren. Ja. Ik vond het leuk. Maar niet voor zo lang, en zeker niet met zo'n prioriteitstelling. Nu begrijp ik dat ik toen niet anders kon. Er was geen ervaring van vandaag, die ik later heb opgedaan. In de samenleving... Er waren veel verschillende bijeenkomsten en evenementen, maar in een groep die voor mij onbekend of gezaghebbend was, bleef ik liever zwijgen. Hoewel ze altijd haar eigen mening had, was de rol van een grijze muis toch veiliger. Als gevolg daarvan voelde ik mij overal verveeld en ongeïnteresseerd. Ik kan mezelf niet presenteren, ik geef mijn waarden niet aan. Er is nog maar één ding over: boeken. Een goede uitlaatklep en ‘school van mijn leven’. Maar dit gaat nog steeds niet over mij. Er is geen vreugde in het leven. ..Ontevredenheid, irritatie en conflicten zijn overal. Het conflict is allereerst ik met mij. Ik zal je in de volgende publicatie vertellen hoe dit is veranderd, wat er anders is geworden en welke manieren ik heb gevonden..